Μόνο αυτά τα όμορφα βλέπω.
Το ένα στέκει εκεί ψηλά, μόνο επιβλητικό και απαραίτητο.
Εσύ περνάς τυχαία, αέρινα.
Και εγώ μια ξένη μένω να σε χαζεύω.
Μόνο έτσι μπορώ να σε συναντήσω.
Τυχαία, με κομμένη την ανάσα.
Απόμακρα, ξένα, μαζικά.
Όπως το φεγγάρι.
Λαμπερό, μακρινό, καταλυτικό.
Έτσι σε ονειρεύομαι.
Η μορφή σου απόκοσμη, εξωπραγματική.
Χορεύεις και πλημμύρισε μελωδίες η κενότητα του κόσμου.
Ρυθμούς λατίνους, μαγικούς.
Τους διαβάζω, μα ζαλίζομαι.
Η αύρα σου μεγάλη και εγώ μικρή να τη διαβάσω.
Στα μαλλιά φοράς κοχύλια, και στον λαιμό πολύτιμο πετράδι.
Στα χέρια κρατάς υδάτινα αστέρια.
Μακάρι να τα έβλεπα κάθε φορά που είμαι θλιμμένη.
Το φεγγάρι και συ.
Δεν ξέρω που πας, ούτε τι είσαι .
Γήινο δεν θυμίζεις, κάτι από παραμύθι, ίσως μύθο αρχαίο.
Σε γέννησε η Θάλασσα και σε βάφτισε η Σελήνη.