Λοιπόν θα είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα τι να σας πρωτοπώ γι’ αυτήν την ταινία. Στο κεφάλι μου επικρατεί ένας ατέρμονος πανζουρλισμός ιδεών, όπου αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι την ταινία την λάτρεψα. Αλλά μάλλον ξέρω από πού να ξεκινήσω, θα σας πω την πρώτη φράση που μου ήρθε στο μυαλό, βλέποντας την ταινία ‘’τα όρια του ρατσισμού τελειώνουν εκεί όπου αρχίζει ο φασισμός’’ και στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για ωμό και βίαιο φασισμό.Ρατσισμός και φασισμός συνυπάρχουν σε όλες τους τις εκφάνσεις, προς μετανάστες, προς ομοφυλόφιλους, προς κάθε άνθρωπο που ξεφεύγει τα πρέπει της ‘’κοινωνίας’’, που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε.
Τόσες πολλές αλήθειες και τόσα πολλά μηνύματα, μέσα σε μια ταινία που σχεδόν συγκλονίζουν για την ωμότητα και την σκληρότητα τους.Όνειρο και πραγματικότητα σε μια ευθεία γραμμή ώστε να μην ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο.
Θέμα της ταινίας λοιπόν, δύο αδέρφια αλβανικής καταγωγής ο Ντάνι και ο Οδυσσέας, που ταξιδεύουν από την Αθήνα μέχρι την Θεσσαλονίκη με βασικό στόχο να βρουν τον πατέρα τους και να κερδίσουν έτσι την ελληνική ιθαγένεια, αλλά και για ένα διαγωνισμό τραγουδιού. Αλλά ο δρόμος κρύβει εκπλήξεις, φίλους, εχθρούς, όνειρα. Θα καταφέρουν να ενηλικιωθούν, χωρίς ποτέ να χάσουν την παιδικότητα τους ή τον χαρακτήρα τους.
Με κέρδισε ο Π. Κούτρας με ένα μαγικό τρόπο, με ένα συνδυασμό που όλα λειτουργούσαν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, σκηνοθέτης, ηθοποιοί, σενάριο, τοπία όλα τέλεια στοιχισμένα. Αναμειγνύει, προσθέτει, ανακατεύει σαν ένας τρελός επιστήμονας ο Κούτρας, που τον ξέρουμε πια απο το παλιότερο “Στρέλλα”, για να βγάλει ένα απόλυτα τέλειο αποτέλεσμα. Να σημειωθεί άλλωστε πως η ταινία ταξίδεψε μέχρι το φεστιβάλ των Καννών.
Υπάρχει λοιπόν ο Ντανι που είναι τόσο μεγάλη η εσωτερική μου ανάγκη να σας γράψω γι΄ αυτόν και μόνο γι’ αυτόν. Μιλάμε για ένα ιδιαίτερο, δεκαεξάχρονο, ομοφυλόφιλο αγόρι που δείχνει στην κοινωνία, ότι ο ίδιος έχει αποδεχθεί τον εαυτό του και η ιδία δεν έχει παρά να τον δεχτεί γι΄ αυτό που είναι εσωτερικά και εξωτερικά. Γιατί ίσως αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος της, ένα ντόμινο που καταδικάζει τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την καταγωγή και το μόνο που δεν κοίτα είναι ο χαρακτήρας. Ένα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, αλλά ταυτόχρονα διαθέτει μια απρόσμενη ωριμότητα. Είναι το δείγμα δυο κοινωνικών ομάδων, που περιθωριοποιήθηκαν, δέχτηκαν ρατσισμό, στιγματίστηκαν επειδή είναι άνθρωποι.
Σημείο αναφοράς της ταινίας τα ερείπια του ξενοδοχείου Ξενία στην Κοζάνη του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη αλλά και η λατρεία των πρωταγωνιστών για την Patty Pravo.
Θα σας συγκλονίσει σαν ταινία, ίσως σας φανεί υπερβολική αλλά δεν μεταφέρει τίποτε άλλο από την σημερινή, σαθρή πραγματικότητα…
