«Είμαι όσο φαίνομαι» ή «είμαι όσο αισθάνομαι» μήπως θα πρέπει να είναι η σωστή τοποθέτηση; Όσο τα χρόνια περνούν οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ωριμάζουν κιόλας το ίδιο σωματικά, πνευματικά και ψυχικά. Γι’ αυτό το λόγο είναι λάθος – ή μάλλον άδικο – να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο από τους άλλους χωρίς να τους γνωρίζουν πραγματικά, έχοντας ως μοναδικό κριτήριο την ημερομηνία γέννησής τους.
“Πόσο χρονών θα ήσουν αν δεν ήξερες πόσο χρονών είσαι;”
Εκτός από τα σημάδια του χρόνου, σπανίως υπάρχουν χαρακτηριστικά που να μαρτυρούν ακριβώς την ηλικία ενός ατόμου. Έτσι καταλαβαίνουμε πως ο νους και η ψυχή σε πολλές περιπτώσεις δεν ακολουθεί την ίδια πορεία γήρανσης με το σώμα. Μπορεί να τύχει να συγκρίνουμε δύο συνομήλικους και να διαπιστώσουμε ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, ούτε εμφανισιακά ούτε σε θέματα ιδιοσυγκρασίας. Μπορεί επίσης να βρούμε δύο άτομα με μεγάλη διαφορά ηλικίας και να καταλάβουμε πως στην πραγματικότητα το πιο ώριμο είναι το άτομο που έχει την μικρότερη ηλικία.
Η ωριμότητα λοιπόν δεν έχει να κάνει με την ηλικία στην οποία βρισκόμαστε, αλλά με το πώς σκεφτόμαστε και με τις εμπειρίες που έχουμε ζήσει μέχρι να φτάσουμε σε αυτή. Ίσως κάποιοι δεν βιάζονται και δεν νιώθουν την ανάγκη να ωριμάσουν ποτέ και κάποιοι άλλοι να χρειάστηκαν να ωριμάσουν για να πάρουν κάποιες αποφάσεις για τη ζωή τους.
“Η αξία ενός ανθρώπου δεν έχει σχέση με την ηλικία του”
Πολλοί όμως, όπως προανέφερα, σκέφτονται με γνώμονα την ηλικία. Γι’ αυτό και συχνά την κάνουν να αποτελεί θέμα ταμπού σε όλους τους τομείς της ζωής ενός ανθρώπου, στον κοινωνικό και αισθηματικό τομέα. Η κοινωνία σε χαρακτηρίζει πολύ μεγάλο ή πολύ μικρό για κάποια πράγματα, ανάλογα βέβαια και την περίπτωση ή τα συμφέροντα και τα πιστεύω που κρύβονται πίσω από αυτή την άποψη.
“είναι αδύνατο να σας πω την ηλικία μου. Αλλάζει συνεχώς”
Η ηλικία μπορεί να φέρει προβληματικές καταστάσεις και εμπόδια στη ζωή ενός ανθρώπου. Ίσως ακόμη και να υπάρξουν φορές που να τρέχει να προλάβει το χρόνο για να κερδίσει πίσω τις ευκαιρίες που δεν του δόθηκαν ποτέ. Όλα αυτά αποτελούν «πολύ κακό για το τίποτα» και γεννιούνται από τη φύση του ανθρώπου που έχει την τάση να υπερβάλλει και να μετατρέπει το λίγο σε πολύ.