Η ζωή είναι ωραία ψιθυρίζουν οι ερωτευμένοι. Χρειάζεται όμως να μας έχει χτυπήσει το βέλος του φτερωτού θεού για να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο; Όχι. Μπορεί η απαισιοδοξία να είναι θέμα διάθεσης, η αισιοδοξία όμως είναι θέμα θέλησης. Αισιόδοξος είναι εκείνος που μπορεί να δει όσα συμβαίνουν στη ζωή του με θετικό τρόπο, ακόμα και όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες και αντίξοες. Άραγε έχει να κάνει με ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας με το οποίο γεννιόμαστε ή με ένα επίκτητο χαρακτηριστικό, που μαθαίνουμε καθώς περνάει ο καιρός;
Προφανώς, το να καταφέρουμε να βλέπουμε τα πράγματα θετικά δεν είναι κάτι που θα συμβεί εύκολα, αλλά είναι κάτι που χρειάζεται εκπαίδευση και προσπάθεια. Ας μην ξεχνάμε πως κάθε τι στη ζωή χρειάζεται ισορροπία. Ο συνδυασμός αισιοδοξίας – απαισιοδοξίας βοηθά να διαχειριστούμε τις προσδοκίες και τις ενέργειές μας καθώς προχωράμε μπροστά. Ο στόχος δεν είναι απλώς να χαιρόμαστε και τίποτε άλλο. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να αρνηθούμε τα δεδομένα και όσα συμβαίνουν γύρω μας και να προσπαθήσουμε μόνο με τη δύναμη της θέλησής μας να αλλάξουμε τη σκέψη μας και ξαφνικά να παίρνουμε τη ζωή από τη θετική της πλευρά. Αυτό που χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε τα όσα μας συμβαίνουν, αυτό είναι άλλωστε και η αιτία της ταραχής μας, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και όχι αυτή καθ’ αυτήν η πραγματικότητα.
Εύκολη συνταγή για να γίνει κάποιος αισιόδοξος δεν υπάρχει. Δεν είναι πάντα εύκολο να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας. Μας έχουν μάθει ότι μπορεί να δείχνουν αδυναμία ή ότι δεν πρέπει να τα εξωτερικεύουμε. Θα πρέπει να ταυτοποιήσουμε το συναίσθημά μας, είναι π.χ. φόβος, λύπη ή θυμός; Αν αποκωδικοποιήσουμε τα συναισθήματά μας, θα μπορέσουμε να αποστασιοποιηθούμε από αυτά και να καταλάβουμε ότι είναι σχετικά. Αυτό από μόνο του θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα.
Αντίθετα, είναι λάθος να θεωρούμε ότι όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε με ελαφρά διάθεση και να τα δούμε όλα θετικά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές, τις ατυχίες, τις ασθένειες ή τα ατυχήματα. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, αλλά και ουτοπικό, για την πλειονότητα των ανθρώπων, που συν τοις άλλοις έχουν ανάγκη και είναι απαραίτητο να «θρηνήσουν» όταν περνούν μια δυσκολία, πράγμα που είναι και το αναμενόμενο, στο μέτρο βέβαια του φυσιολογικού. Χωρίς να νιώθουν ένοχοι και υπεύθυνοι επειδή δεν έχουν καταφέρει να δουν θετικά τα όσα τους ταλαιπωρούν και τους προβληματίζουν χρειάζεται να σταματήσουν να εστιάζουν μόνο σε όσα δεν πάνε καλά. Δεν ψάχνουμε πια τον κρυφό ένοχο. Θέτουμε ερωτήματα και αναζητούμε απαντήσεις.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να πάμε πέρα από την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Αντί να βλέπουμε μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι, είναι καλύτερα να αναρωτηθούμε: «Πόσο νερό χρειαζόμαστε για τον στόχο μας», «Πώς να εκμεταλλευτούμε το νερό που ήδη έχει;» «Πώς να γεμίσουμε το ποτήρι;».
