Ζούμε σε έναν κόσμο δυναμικό που δέχεται συνεχείς αλλαγές. Όλοι οφείλουμε να καταλάβουμε πως το σύμπαν υπόκειται σε ροή μη μένοντας ποτέ στάσιμο.
Όταν έρθουμε σε επαφή με κάποιον άνθρωπο σήμερα, θα τον αναγνωρίσουμε αύριο επειδή τα χαρακτηριστικά στην εμφάνισή του θα νομίζουμε πως είναι ίδια και την επόμενη μέρα. Αυτό είναι πέρα για πέρα λανθασμένη εντύπωση. Όλοι αλλάζουμε καθημερινά. Το ίδιο συμβαίνει για οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε στο σύμπαν. Ζώα, φυτά, ανθρώπινες κατασκευές, πλανήτες κι άστρα αλλάζουν και φθείρονται στο χρόνο μη μπορώντας, τουλάχιστον προς το παρόν, να κάνουμε κάτι για αυτό. Είναι ένα γεγονός με το οποίο πρέπει να συμβαδίσουμε. Γυρνώντας το χρόνο πίσω, θα παρατηρήσουμε πως κατά τη διάρκεια της ζωής μας αντιμετωπίσαμε και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε πολλές αλλαγές, είτε θετικές, είτε αρνητικές. Σχεδόν πάντα, τουλάχιστον οι περισσότεροι, στην αρχή τις αντιμετωπίσαμε με αρνητικότητα, προσπαθώντας να τις αποφύγουμε. Γιατί όμως συνέβη αυτό; Και γιατί εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε σε αυτές;
Ο φόβος για την αλλαγή ξεκινά όταν έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι η μόνιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μας αρέσει. Όταν η κατάσταση αυτή αλλάξει λόγω κάποιον συνθηκών νιώθουμε άβολα. Φοβόμαστε. Κατά μία έννοια λοιπόν, η αλλαγή είναι «κακή». Όλα μας προσπερνούν κι αυτό θα λέγαμε ότι κρύβει μια θλίψη, μια νοσταλγία, ίσως και θυμό. Αλλά αυτή είναι η φύση της αλλαγής. Αν της αντισταθούμε θα υποφέρουμε. Από την άλλη, αν την καταλάβουμε και δεν προσκολληθούμε στη μόνιμη ρουτίνα της ζωής, τότε παρατηρούμε το όμορφο «πρόσωπό» της κι αυτό μας κάνει αισιόδοξους. Αν κατανοήσουμε πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος μας και δούμε τη ζωή μας από ψηλά, η καθημερινότητα μας παίρνει σίγουρα μια πιο αισιόδοξη πτυχή, αφού θα δούμε πως η ζωή μας είναι πολύ σύντομη για να προσπαθούμε συνεχώς να αποφεύγουμε τις μεταβολές της.
Το γεγονός ότι όλα κυλούν μακριά μας και ύστερα εξαφανίζονται κρύβει ένα μυστήριο. Οι Ιάπωνες έχουν μια λέξη που δε μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα και συνδέεται με την αλλαγή. Τη λέξη YUGEN. YUGEN σημαίνει κατά κάποιο τρόπο «να θάβεις τις αλλαγές». Λέγεται ότι δημιουργείται μέσα σου αυτό το συναίσθημα όταν βλέπεις άγρια πτηνά να χάνονται στα σύννεφα ή όταν απλά κοιτάς ένα βουνό και ποτέ δεν έχεις δει τι κρύβεται από πίσω. Βλέπεις όμως τον ουρανό να ξεπροβάλει και δε σου δημιουργείται αυτή η περιέργεια. Το αφήνεις στη φαντασία σου. Κατά τον ίδιο τρόπο, αφήνοντας όλες τις στιγμές σου να έρχονται και να φεύγουν, χωρίς εμπόδια, είναι κάπως αισιόδοξο. Φεύγουν. Πού πάνε όμως; Δε χρειάζεται να απαντήσεις, γιατί η απάντηση που θα δώσεις θα χαλάσει την ομορφιά του μυστηρίου. Χάνονται στο χρόνο. Αν προσπαθήσεις να τις αναζητήσεις, καταστρέφεις το YUGEN.
Έτσι είναι κι η ζωή, η οποία κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Αν λόγου χάριν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πάντα νέοι, χωρίς να αλλάζουμε, θα ήμασταν σαν κέρινα εκθέματα. Όντα χωρίς αισθήματα, ψυχρά. Οπότε το πρόβλημα είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις αλλαγές μονόπλευρα και με αρνητικότητα. Δεν παρατηρούμε ότι η ομορφιά στη ζωή είναι οι διακυμάνσεις της.
Μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή σαν ένα πριόνι με τις κορυφές και τις κοιλίες του. Εμείς δίνουμε σημασία μόνο στις κορυφές του, δηλαδή τις καλές στιγμές μας, παραβλέποντας το γεγονός ότι χωρίς κοιλίες δεν υπάρχουν κορυφές. Το πριόνι χωρίς κοιλίες δε θα έκοβε. Θα ήταν άχρηστο. Δε σκεφτόμαστε ότι η σοφία μας αποκτάται από εμπειρίες μέσω των κοιλίων, των κακών στιγμών. Φαίνεται να προσέχουμε μόνο τις κορυφές και φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις κοιλίες. Δε συνηθίζουμε να ζούμε με αυτές. Αντιπροσωπεύουν για εμάς το «άγνωστο». Μέσα μας πιστεύουμε ότι οι κορυφές θα υπερισχύσουν κι αυτό μας γεμίζει ελπίδα. Αυτή η ελπίδα που νιώθουμε σε κάθε δυσκολία και αλλαγή είναι αυτή που δίνει το χρώμα στη ζωή μας. Είναι αλήθεια πως οι κοιλίες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε είναι περισσότερες από τις κορυφές στο πριόνι. Αλλά μόνο και μόνο για αυτές τις λίγες χαρές, αξίζει να ζούμε. Ο Βρετανός φιλόσοφος Άλαν Ουότς αναφέρει πως «ο μόνος τρόπος να βγάλουμε νόημα και να επιβιώσουμε από μια αλλαγή είναι να βουτήξουμε σε αυτή, να κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά της και στο τέλος να χορέψουμε στο ρυθμό της».
Σύμφωνα με τον Ουότς, κάθε μεταβολή της ρουτίνας μας είναι μια πρόκληση. Και γιατί να μην νιώθουμε κάθε φορά ότι είμαστε ισχυροί κοιτώντας την πρόκληση στα μάτια; Εξαρτάται μόνο από εμάς και την εμπιστοσύνη που δείχνουμε ο καθένας ξεχωριστά στον εαυτό του. Εμείς γνωρίζουμε πως θα ξεπεράσουμε κάθε τι που προβάλλεται ως εμπόδιο μπροστά μας μέσα στη ροή της ζωής μας.
