Τα αισθήματα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις, ήταν κάτι που έμαθα πρόσφατα… Ένα βράδυ παρασκευής μέσα σε ένα γραφείο, ένα παγερό γραφείο και παράλληλα τόσο ζεστό, δύο άνθρωποι να συζητούν για διάφορα θέματα, ανάμεσα σε αυτά και το θέμα του άγχους. Κι έτσι ήρθε η συζήτηση σε μερικές προτάσεις που όμως ήταν αρκετές για να αλλάξουν τη ζωή κάποιου και στην προκειμένη περίπτωση τη δική μου. Ακούγοντας τις, απλά χάθηκα μέσα σε αυτές, προσπαθώντας να τις εξηγήσω..
Δεν ήταν όμως τόσο εύκολο, γιατί αν και οι λέξεις ήταν λίγες, η σημασία τους ήταν τεράστια. Δύσκολο να μπορέσεις να τις αφομοιώσεις και να τις καταλάβεις μέσα σε λίγα λεπτά. Μία πρόταση όμως μου έμεινε στο μυαλό και ήταν αρκετή για να με σηκώσει πάλι όρθια στα πόδια μου. Ένιωσα τόση γαλήνη φεύγοντας εκείνο το βράδυ από εκείνο το γραφείο, όση νιώθω μόνο όταν βρίσκομαι απέναντι από τη μεγάλη τη θάλασσα… Πηγαίνοντας σπίτι, ξάπλωσα, και σκέφτηκα αυτό που άκουσα αρχικά ”Τα αισθήματα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις”…
Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να καταλάβω το νόημα και τη σημασία αυτών των λέξεων, δεν τα κατάφερα όμως. Με πήρε ο ύπνος αγκαλιά με σκέψεις, απορίες και τόσα πολλά αισθήματα. Ξυπνώντας, άρχισα να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου, και στη συνέχεια τα αισθήματα μου. Ήταν σαν ένα μεγάλο ταξίδι, σε κάθε ”waypoint”, ανακάλυπτα και κάτι καινούργιο και αυτό ακριβώς ήταν η μαγεία. Αυτή η μαγεία που με ώθησε στο να κάτσω και να σκεφτώ, γιατί να φοβάμαι για τα αισθήματα μου αφού είναι φυσιολογικές αντιδράσεις?Γιατί να ντρέπομαι να εκφράσω και να εξομολογηθώ αυτό που νιώθω…
Γιατί πάντα να με διακατέχουν ”φοβογόνες σκέψεις” και να μην ξέρω το γιατί? Έτσι λοιπόν άρχισα να αφήνομαι ελεύθερη και ήρεμη, βασικά σταμάτησα να βάζω στο μυαλό μου άσχημες σκέψεις, απέβαλλα από μέσα μου κάθε τι που με δηλητηρίαζε, ξεκινώντας από τα πιο απλά, εκείνα τα καθημερινά που σε γονατίζουν… Όλο αυτό άρχισε σιγά, σιγά να με βοηθάει, κάθε μέρα και πιο πολύ. Πρωινό ξύπνημα κάθε μέρα με καλή διάθεση, ελπίδα για όλα αυτά που θα προκύψουν στη διάρκεια της μέρας και τα οποία κανείς μας δεν γνωρίζει…
Είναι τόσο όμορφο, να ζεις με πολλά αισθήματα και χωρίς φόβους… Να ζεις την κάθε στιγμή της ζωής σου σαν να είναι η τελευταία, όλα όσα όλοι μας λέμε και δεν τα κάνουμε… Όμως πρέπει να ζεις την κάθε σου στιγμή. Να είσαι ικανός να δώσεις χωρίς απαραίτητα να περιμένεις να πάρεις κάτι και να μπορείς να στέκεσαι εκεί, ψηλά, δυνατός και να αντέχεις ότι κι αν συμβεί.΄Αλλωστε τα αισθήματα είναι απλά φυσιολογικές αντιδράσεις…
”Αγάπη μόνο”…
