ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ

Συνηθίζουμε να λέμε πως κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι στη ζωή μας. Ρίχνουμε άγκυρες και γαντζωνόμαστε από αυτούς τους ανθρώπους που αφυπνίζουν το συναισθηματικό μας κόσμο . Και αν ποτέ πάψουν να υπάρχουν στη καθημερινότητα μας ουσιαστικά, τους πλάθουμε με όνειρα και χτίζουμε απωθημένα μέσα μας. Είναι επειδή αλυσοδέσαμε τη ψυχή μας με ένα πρόσωπο και αγαπήσαμε μια αύρα. Κι είναι ακριβώς αυτές οι αλυσίδες που αναγάγουν μερικούς ανθρώπους σε πολύτιμα διαμάντια για εμάς, είναι τα συναισθήματα μας που τους καθιστούν σημαντικούς.

Το «ποτέ» και το «για πάντα»  είναι  επικίνδυνες λέξεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Κι όταν λέμε στον άνθρωπο που αγαπάμε ότι «ποτέ δεν θα ξαναβρώ κάποιον σαν εσένα» στην πραγματικότητα δεν δεσμεύουμε εκείνον αλλά τους ίδιους μας τους εαυτούς. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αναλώσιμες, πρόσωπα μπαίνουν και βγαίνουν από τη ζωή μας κάθε μέρα. Κάποιοι με τη συμπεριφορά τους μας ελκύουν και άλλοι μας απωθούν. Κι εκείνοι που κάποτε μας έκαναν να αισθανθούμε όμορφα και να νιώσουμε οικεία μπορεί ξαφνικά να γίνουν άγνωστοι και ξένοι σε εμάς. Είναι δύσκολο να μείνει κάποιος κοντά μας για πάντα, σχεδόν ακατόρθωτο. Μπορεί όμως κάποιος να μείνει για πάντα μέσα μας.

Κουβαλάμε φορτία που δυσχεραίνουν την διαδρομή μας. Κουβαλάμε εξιδανικευμένα εξαιτίας της αγάπης μας, άτομα και ανεκπλήρωτες σχέσεις που δεν μας αφήνουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Κι όταν λέμε πως δεν μπορούμε να ξανανιώσουμε για κανέναν άλλον όπως νιώσαμε για εκείνον τον έναν, λέμε ψέματα. Δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω. Κι οι άνθρωποι που κουβαλάμε μέσα μας είναι η αιτία που δεν θέλουμε άλλους ανθρώπους στη ζωή μας.

Δεν είναι δύσκολο να βρεις κάποιον με όμορφο χαμόγελο και κοινά ενδιαφέροντα. Δεν είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις με κάποιον όταν υπάρχει καλή διάθεση και θέληση. Δεν έχουμε μόνο ένα άλλο μισό, δεν ταιριάζουμε μόνο με έναν άνθρωπο, δεν ερωτευόμαστε μόνο μια φορά, δεν βγαίνουμε σε διπλές συσκευασίες. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε αρμονικά, να βρούμε αυτό που λέμε «χημεία». Είμαστε εμείς μόνο που αποτρέπουμε τους εαυτούς μας και βάζουμε εμπόδια στις σχέσεις μας με τους άλλους.

Δεν μπορείς να δώσεις τη καρδιά σου σε κάποιον όταν την έχεις ήδη χαρίσει σε άλλον. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις το χαρακτήρα κάποιου όταν στη υψηλότερη εκτίμηση σου έχεις κάποιον άλλον. Και δεν είναι ο κόσμος που έχει κουσούρια και δεν πληρεί τις προϋποθέσεις για να είναι μαζί σου, είσαι εσύ με τα κουσούρια μέσα σου που δεν αφήνεις τον εαυτό σου να παραδεχτεί πως κάποιος μπορεί να είναι εξίσου καλός με τον προηγούμενο.

Εσφαλμένα και βλακωδώς ορισμένοι  πιστεύουμε πως ο έρωτας μας χτυπά μια φορά της πόρτα. Μα η πόρτα μας χτυπάει αρκετές φορές κι απλώς εμείς επιλέγουμε να αγνοούμε τα χτυπήματα. Κι αξίζει άραγε για έναν άνθρωπο να χάσουμε τη δυνατότητα να ξανά αισθανθούμε τους παλμούς της καρδιάς μας να ανεβαίνουν ; Αξίζει για χάρη μιας αγάπης να αποκλείσουμε όλες τις επόμενες και να στερήσουμε από τον εαυτό μας πολύτιμες εμπειρίες ; Ίσως όχι! Η ζωή είναι μικρή, κι ό,τι αξίζει είναι οι στιγμές. Είναι λοιπόν η ώρα να κλειδώσουμε τα φαντάσματα στο μπαούλο και να εκθέσουμε τον εαυτό μας στο  κόσμο. Ίσως να μας βγει σε καλό.