Καθημερινά βλέπω και ακούω γύρω μου ανθρώπους που πάσχουν από διάφορα προβλήματα, είτε οικονομικά, είτε υγείας… Τα οικονομικά ας πούμε έρχονται και παρέρχονται, άλλωστε πως θα τα αντιμετωπίσεις αν δεν είσαι υγιής. Η υγεία μας είναι ότι σημαντικότερο έχουμε στη ζωή μας και γι αυτό το λόγο τις γιορτές που μας πέρασαν η μόνη ευχή που έδινα σε φίλους και γνωστούς ήταν να έχουμε υγεία πρώτα από όλα… Και γιατί το έλεγα, γιατί βίωσα στο πετσί μου κατά καιρούς πως είναι να μην είσαι υγιής…
Το έζησα μέσα από μια βαθιά και πολύπλοκη κατάθλιψη, και δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά, ήταν όμως η πιο επώδυνη, γιατί εκτός του ότι κράτησε περισσότερο ήταν και η πιο τρομακτική. Να ξυπνάς το πρωί, δίχως όρεξη, να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να νιώθεις πως κάνεις καταναγκαστικά έργα, ήξερα όμως πως αν μείνω μέσα στο σπίτι θα έχανα τον έλεγχο… Έτσι πάλεψα, δεν πήρα ούτε μια μέρα άδεια από τη δουλειά ακριβώς για αυτό τον λόγο, για να μην χρειαστεί να μείνω έστω και μια μέρα άπραγη. Ο λόγος που αναγκάστηκα να βιώσω την κατάθλιψη αυτή, ένα άσχημο γεγονός, που όμως με βοήθησε να μάθω πράγματα για μένα που μέχρι σήμερα δεν ήξερα.
Θυμάμαι τα απογεύματα που έπρεπε να σχολάσω και να πάω σπίτι, ήταν σαν κάποιος να με κρατάει αλυσοδεμένη χειροπόδαρα και να με σέρνει σπίτι μου, δεν ήθελα να φύγω από τη δουλειά, ένιωθα ασφάλεια όσο δούλευα, ήξερα πως κανένας δε θα μπορέσει να με πειράξει, ή να με πληγώσει… Όμως κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψω σπίτι αν και εκεί βρισκόταν ένας άνθρωπος της οικογένειας μου που στάθηκε επάξια σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι των 4 μηνών και ήταν η πυξίδα μου μέχρι να βγω από τη φουρτούνα και το αδιέξοδο. Γύριζα σπίτι και φοβόμουν να βγω από το αυτοκίνητο, περπατούσα και έβλεπα τριγύρω μου μην έρθει κανείς να με χτυπήσει ή να μου κάνει κακό.
Γενικά ο νους μου καρφωμένος στο κακό, 5,5 μήνες κοιμόμουνα στον καναπέ στο σαλόνι, δεν ήθελα και δεν πήγαινα στην κρεβατοκάμαρα μου για κανένα λόγο, αναγκαστικά έμπαινα μέσα να πάρω ρούχα και έβγαινα κλείνοντας και την πόρτα. Δεν ήθελα να καθίσω καν στο κρεβάτι μου να φορέσω τα παπούτσια μου, φοβόμουνα, νόμιζα πως κάτι κακό θα μου συμβεί… Ένας φόβος δίχως εξήγηση, ένας ανελέητος φόβος που ξέσκιζε το μυαλό και την καρδιά μου.Δεν με άφηνε να σκεφτώ, να γελάσω, να επικοινωνήσω, είχα μία άρνηση σε όλους και σε όλα..Άρνηση στο φαγητό, άρνηση στη βόλτα, άρνηση στη συζήτηση… Το απόλυτο έρμαιο μιας κατάθλιψης που δεν ήξερα που θα με βγάλει…
Οι δυνάμεις λιγοστές, οι αντοχές επίσης, τα νεύρα σε τεντωμένο σχοινί, τα δάκρυα ανεξέλεγκτα… Μυαλό δεν υπήρχε για τίποτα, το μόνο που ήθελα να κάνω με ευχαρίστηση όταν έφτανα σπίτι ήταν να ξαπλώσω, να κλείσω τα μάτια μου και να προσπαθήσω να σκεφτώ ευτυχισμένες μέρες, όσο δύσκολο κι αν ήταν. Κι έτσι κοιμόμουν για ώρες, όσο κοιμόμουν ήμουν καλά, ξυπνούσα βυθισμένη στο σκοτάδι πάλι και περίμενα να περάσει, ήξερα πως θα περάσει, το είχα βιώσει ξανά άλλες 2 φορές, τίποτα όμως δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο τώρα. Οι μήνες πέρασαν, η ζωή μου άρχισε να μπαίνει σε τάξη σιγά, σιγά, γενικά άρχισα να ισορροπώ.
Το έβλεπα, όμως εγώ ακόμα δεν ήμουν καλά, μια ατελείωτη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια μου σε μόνιμη βάση. Ένα ”γιατί” χαραγμένο στα πρόσωπα αγαπημένων μου, εκείνο το γιατί ήταν που με ”σκότωνε”, ήθελα τόσο πολύ να έρθει η στιγμή που θα μπορούσα να τους πω ”είμαι καλά, είμαι μια χαρά, συνήλθα”… Δεν έπαψα ποτέ να ελπίζω, δεν θέλησα ποτέ να επισκεφτώ κάποιον ειδικό, ίσως έκανα καλά, ίσως έκανα και λάθος, το πήρα εγωιστικά όμως όλο αυτό και είπα στον εαυτό μου πως θα το περάσουμε μόνοι μας. Κι έτσι έκανα, σκέφτηκα πολλές φορές πως αν με έβλεπε γιατρός στην κατάσταση που ήμουν θα μου έδινε φάρμακα για να συνέλθω και άρχισα να φοβάμαι στη σκέψη και μόνο.
Έτσι το ενδεχόμενο αυτό το είχα αποκλείσει πριν καλά καλά το σκεφτώ. Όπου υπάρχει θέληση όμως υπάρχει και τρόπος. Δεν έδωσα σε κανέναν το δικαίωμα να καταλάβει τι έχω, οι περισσότεροι αν όχι όλοι πίστευαν πως ήμουν πολύ στενοχωρημένη και θα συνέλθω… Κανείς δεν κατάλαβε τι βίωνα, εγώ δεν το άφησα αυτό. Το κατάφερα και είμαι περήφανη. Χαίρομαι που βγήκα νικήτρια μέσα από αυτήν την περιπέτεια, χαίρομαι γιατί μου στάθηκε ένας ιδιαίτερος άνθρωπος στη ζωή μου, ένας άνθρωπος από την οικογένεια μου, παρόλο που δεν την είχα αφήσει να καταλάβει τι μου συμβαίνει με βοήθησε, ήταν εκεί σε όλα…
Ο τίτλος που έδωσα στο σημερινό άρθρο δεν είναι τυχαίος, γιατί αν καταφέρεις και βγεις νικητής από τη μεγαλύτερη μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε σίγουρα θα ευτυχήσεις. Απλά και μόνο το γεγονός ότι ξέρεις πως πλέον είσαι καλά, σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια και ευγνωμοσύνη σε αυτούς που ήταν εκεί και από κει και μετά ψάχνεις τρόπους να βρεις ώστε να χαλαρώνεις, να ηρεμείς, να κάνεις πράγματα για σένα. Απλά πράγματα που θα σου φέρουν χαρά, χαμόγελο, ελπίδα. Μέσα από όλο αυτό που βίωσα, έμαθα να ελπίζω, και να σκέφτομαι ήρεμα, δεν τρομάζω πια με το παραμικρό και ότι κι αν συμβεί το αναλύω με ψυχραιμία.
Με λίγα λόγια δεν αφήνω πλέον τίποτα να με πάρει από κάτω, δεν αφήνω κανέναν να με λυγίσει, ελέγχω τα συναισθήματα μου, τις κινήσεις μου και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωούλα μου… Γιατί απλά, η ζωή μας ανήκει, μια φορά μας δόθηκε και είναι πού σύντομη για να την σπαταλάμε με δάκρυα, νεύρα, κατάθλιψη και μοναξιά… Η ζωή θέλει γέλιο, η ζωή θέλει ελπίδα.
Σε όσους το βιώνετε ακόμα, μην το βάζετε κάτω, ένα πράγμα μόνο έχετε να κάνετε ”Να πεισμώσετε” και να αντέξετε. Το πείσμα και η δύναμη είναι αυτά που θα σας τραβήξουν στην επιφάνεια… Εύχομαι όλα να πάνε καλά και θα πάνε όταν σκεφτόμαστε θετικά.
#thinkpositiveandgoahead…