Κι εκεί που νόμιζα πως δεν υπάρχει πλέον στη ζωή αυτό που λέμε ”νόημα” και πως όλα κυλούν με αργούς ρυθμούς και ήρεμους, εκεί που δεν είχα κάτι ενδιαφέρον να ασχοληθώ, κάπου εκεί στο βάθος εμφανίστηκες εσύ.Τα δυο σου μάτια μέσα από τα αστραφτερά γυαλιά σου ήταν αρκετά για να με γεμίσουν με φως και χρώμα.Εκεί που άρχιζα να βυθίζομαι και πάλι στο σκοτάδι, σε είδα από το πουθενά να τριγυρίζεις στη ζωή μου…
Στην αρχή χάθηκα, δεν ήξερα τι μου συμβαίνει και δεν δεχόμουν να παραδεχτώ το οτιδήποτε… Συνέχισα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, όμως ήταν αδύνατον… Ήσουν και είσαι παντού, μέρες προσπαθούσα να μην σε δω, την ίδια στιγμή όμως που το προσπαθούσα εκείνη τη στιγμή κιόλας το αναιρούσα και έψαχνα χίλιους τρόπους για να σε συναντήσω… Έστω και για πέντε λεπτά, εκείνα τα λεπτά που συγκριτικά με ώρες που σου χαρίζουν άλλοι στη ζωή σου δεν ανταλλάσσονται με τίποτα… Αυτά τα λίγα λεπτά που ήθελα μόνο να σε δω, άλλωστε ήταν και είναι το μόνο που μπορώ να κάνω…
Να σε βλέπω και να σου μιλάω, όσο κι αν θέλω απλά να σε αγγίξω στο χέρι, να νιώσω την υφή σου κι εσύ τη δική μου… Κι όμως αρκούμαστε σε ένα βλέμμα και σε ένα χαμόγελο άλλοτε αγνό και άλλοτε πρόστυχο γεμάτο υποσχέσεις… Αυτό το λάγνο βλέμμα, το όμορφο παρουσιαστικό σου, ο δυναμισμός σου καθώς επίσης και η αυστηρότητα σου… Αυτή η αυστηρότητα η οποία με μάγεψε από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα… Εκεί που οι άλλοι απομακρύνονται, εγώ σε πλησιάζω όπως και το έκανα… Χωρίς να φοβηθώ, άλλωστε ποιος μπορεί να φοβηθεί τον έρωτα?
Υπάρχει άλλο συναίσθημα πιο όμορφο όσο αυτό?Αφού είναι ένας απρόσμενος επισκέπτης που ανοίγει την πόρτα της καρδιάς μπαίνει μέσα και αρχίζει να διαλύει ένα ένα όλα όσα πίστευες μέχρι χτες… Αυτός έχει τη δυνατότητα να ελέγχει το μυαλό σου όσο κι αν λένε ότι μπορεί το μυαλό να ελέγξει την καρδιά… Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό ποτέ και πουθενά… Άλλωστε γιατί να ελέγχεται ο έρωτας, είναι ότι καλύτερο, απλά αρέσεις, απλά φτιάχνεις τη μέρα κάποιου απλά και μόνο με ένα χαμόγελο, με μια καλημέρα…
Τόσο κακό είναι όλο αυτό να χτυπάει η καρδιά κάποιου απίστευτα δυνατά μόλις σε συναντήσει. Δεν είναι κακό, μωρό μου, άλλωστε τα αισθήματα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις, έτσι μου είχες πει… Αυτό κράτησα από σένα μαζί με όλα τα υπόλοιπα που έχω βάλει μέσα στην καρδιά μου από σένα… Ξέρω ότι νιώθεις ότι νιώθω, είχα διαβάσει κάποτε πως ότι νιώθεις για κάποιον νιώθει κι αυτός για σένα, ανεξάρτητα αν μιλάμε για έρωτα, αγάπη, μίσος…
Έχεις αυτή τη δυνατότητα να με μαγνητίζεις με τα μάτια σου σαν να με τραβάς από τη μέση και να με κολλάς δυνατά πάνω σου κι αυτό μ’ αρέσει, το γουστάρω πολύ, επειδή έχεις τη δυνατότητα να με ελέγχεις έστω και νοερά..Κι αυτό με τρελαίνει, με βυθίζει στο βυθό σου χωρίς αναπνοή, με τα μάτια ορθάνοιχτα για να σε βλέπω… Να μπορώ να βλέπω την κίνηση σου, το ύφος σου, το χαμόγελο σου ”αχ αυτό το χαμόγελο σου”, να σ’ ακούω να μιλάς και να φωνάζεις ”στους άλλους”…
Κάθε μέρα που περνάει σε ερωτεύομαι πιο πολύ, ακόμα έχω τον έλεγχο, αλλά κι αν τον χάσω δεν με νοιάζει, αρκεί να σε βλέπω να χαμογελάς μωρό μου και να μου γεμίζεις χρώμα την ημέρα μου…
”…if u can not find a way, create one…and I will do it…”