Τι τίτλο διάλεξα πάλι σήμερα, ”σαν το μεθύσι είσαι”… Και δίκιο έχω, γλυκός σαν το μεθύσι και μετά… μετά η ζάλη της επόμενης μέρας, η ατονία, η ανακατωσούρα που ξυπνάς και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Προσπαθείς να θυμηθείς που ήσουν, με ποιον τα έπινες, πως γύρισες, τι ώρα, ποιος σε έφερε κι επειδή όλα είναι μπερδεμένα, παίρνεις την ”ηρωική” σου απόφαση και σηκώνεσαι να φτιάξεις ένα καφέ και να θυμηθείς…
Παρόλα αυτά όμως, ένα ”χαζό” χαμόγελο σε έχει πλημμυρίσει, περπατάς μόνη μέσα στο σπίτι, με το μαλλί αφάνα, με το μάτι κατεβασμένο από τα ”ξίδια”, βγαίνεις στη βεράντα και ο ήλιος λάμπει… Τι όμορφη μέρα ψιθυρίζεις, ενώ ο καφές ετοιμάζεται… Μπαίνεις μέσα κάθεσαι στον καναπέ και κλασσικά βάζεις μουσική (και το γλέντι συνεχίζεται)… Πίνεις μια, δυο τζούρες και η σκέψη σου σιγά σιγά μπαίνει σε τάξη. Ένα, ένα σου έρχονται στο μυαλό, από τα όσα έχετε πει, από αυτά που δεν έχετε πει κι από όλα αυτά που τόσο γουστάρετε να πείτε και να κάνετε κυρίως…
Η μέρα προχωράει κι εσύ συνεχίζεις να τον σκέφτεσαι και να τον γουστάρεις ακόμα πιο πολύ… Τα μάτια του, αυτό το βλέμμα του το ”δήθεν” που σε τρελαίνει… Το ντουζ που σου κάνει μια κρύο, μια ζέστη συνέχεια και λιώνεις… Τα υπονοούμενα, οι ματιές, τα βλέμματα, οι καβγάδες τάχα μου τάχα και όλα όσα έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά. Ξαφνικά έρχεται πάλι ”η κατάθλιψη” και πας σε άλλο ”mood”, λες ρε γαμώτο γιατί να μένουμε μόνο μέχρι εκεί; Γιατί να πηγαίνουν όλα τόσο αργά, μήπως παίζει με τα νεύρα μου; Μήπως παίζει με την καρδιά και τα αισθήματα μου;
Πολλά αναπάντητα ερωτήματα, ψάχνεις να βρεις τρόπους να τον συναντήσεις μόνο του, χωρίς απαραίτητα να του μιλήσεις, απλά να του ζητήσεις μια αγκαλιά ρε γαμώτο… Μια αγκαλιά που να εξηγεί όλα αυτά που γίνονται και λέγονται τόσο καιρό. Η νύχτα πέφτει πλέον κι εσύ εκεί βασανίζεσαι ακόμα και σ’ αρέσει…Η σκέψη του σε ταξιδεύει μακριά, σε επικίνδυνα και απόκρυφα μέρη, για σένα και γι’ αυτόν, μόνοι σ’ ένα κόσμο για πάρτη σας, επειδή γουστάρετε και επειδή παθιάζεστε…
Όταν θέλεις κάτι πολύ όμως γίνεται έτσι δεν είναι;Βέβαια θέλει επιμονή και υπομονή, όταν το παλεύεις κάτι θα βγει στο τέλος… Άλλωστε δεν έχεις μάθει να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να λυγίζεις… Εσύ έχεις μάθει να ρισκάρεις και να ερωτεύεσαι, να ζεις την κάθε σου στιγμή στα Όρια, γι αυτό γεννήθηκες, για τα δύσκολα..
…Κάθε τι που θεωρείται δεδομένο σε κουράζει…
