Η πρώτη σημαντική superhero ταινία της νέας χρονιάς είναι προϊόν της Marvel (προφανώς), έχει σπάσει τα ταμεία (προφανώς), έχει ήδη εγκριθεί το σίκουελ (προφανέστατα), αλλά μοιάζει κάπως διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ας δούμε γιατί.
Deadpool (2016) – 108 λεπτά
Κωμωδία δράσης, superhero movie
Σκηνοθεσία: Tim Miller
Σενάριο: Rhett Reese, Paul Wernick
Πρωταγωνιστούν: Ryan Reynolds, Morena Baccarin, Ed Skrein
Εάν ο Αίσωπος ζούσε και έγραφε σήμερα το μύθο του με την κότα που γεννάει χρυσά αυγά, η κότα αυτή μάλλον θα ονομαζόταν “Marvel”. Πραγματικά, είναι ανυπολόγιστα τα ποσά που έχουν κερδίσει όσοι διαχειρίζονται τη συγκεκριμένη εταιρία που ξεκίνησε από κόμιξ και έχει επεκταθεί στη μεγάλη οθόνη παράγοντας τη μία τεράστια εμπορική επιτυχία μετά την άλλη.
Ο τελευταίος, μέχρι σήμερα, (αντι)ήρωας της εταιρίας που απέκτησε δική του ταινία είναι ο Deadpool, τον οποίο υποδύεται ο Ryan Reynolds.
Ποιος είναι όμως ο Deadpool; Δεν είναι ο συνηθισμένος σούπερ ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή με την κοπέλα του (Baccarin), όσο φυσιολογική ζωή μπορεί να ζει κάποιος που η δουλειά του είναι να δέρνει, να απειλεί και να σκοτώνει κακούς κατά παραγγελία, μέχρι που χτυπήθηκε από καρκίνο. Ένας μυστηριώδης τύπος του υπόσχεται θεραπεία και τον οδηγεί σ΄ ένα άγνωστο σε όλους εργαστήριο στο οποίο, όπως μαθαίνουμε, φτιάχνονται οι σούπερ ήρωες. Ποιος τους φτιάχνει; Ο απίστευτα σαδιστικός Βρετανός κακός Francis (Skrein). Πώς τους φτιάχνει; Μέσα από ανείπωτα βασανιστήρια. Γιατί τους φτιάχνει; Για να τους έχει στην υπηρεσία του και να τους πουλήσει.
Λογικό φαίνεται ο ήρωάς μας να δυσαρεστηθεί λίγο με τις προθέσεις του Francis και, αφού αποκτήσει την ταυτότητα του Deadpool και την ανάλογη στολή (είναι αναγκασμένος να τη φοράει λόγω παραμόρφωσης του σώματός του στο εργαστήριο), ορκίζεται εκδίκηση. Ο Deadpool όμως δεν είναι ο καλός σούπερ ήρωας που σκοτώνει τους κακούς για το συμφέρον της ανθρωπότητας. Τα κίνητρά του είναι προσωπικά, κυνηγά μόνο αυτούς που τον έβλαψαν και, πάνω απ΄ όλα, είναι απίστευτα κάφρος.
Σ΄ αυτό το τελευταίο στοιχείο βασίζεται η επιτυχία της ταινίας. Σε αντίθεση με τις περισσότερες superhero ταινίες, όπου το σενάριο λειτουργεί ως πρόσχημα για να απολαύσουμε μάχες, ειδικά εφέ και σκηνές δράσης, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Η δράση είναι το πρόσχημα για να απολαύσουμε τις… απαράδεκτα αστείες ατάκες των πρωταγωνιστών, που διακωμωδούν όλα τα κλισέ των ταινιών αυτού του είδους, αλλά και πολλούς από τους ήδη υπάρχοντες χαρακτήρες της Marvel.
Μόνο ένα μειονέκτημα υπάρχει εδώ: η ταινία σε βομβαρδίζει ανελέητα με (κάφρικα) αστεία στο πρώτο μισάωρο και δε μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου, αλλά από εκεί και πέρα γίνεται αναπόφευκτα προβλέψιμη, αν και δε λείπουν κι άλλες αστείες στιγμές προς το φινάλε. Έχουμε, ωστόσο, να κάνουμε με την πρώτη superhero ταινία που είναι καθαρά κωμική, που κύριος άξονάς της είναι το χιούμορ και όχι η δράση και τα εφέ.
Ο Reynolds δεν είναι κανένας μεγάλος ηθοποιός, αλλά παίζει με τέτοιο τρόπο που εξυπηρετεί τους στόχους του έργου. Η Baccarin είναι μια «σέξι γκόμενα» (έτσι αναγράφεται στους τίτλους έναρξης!) και δε χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο, η Gina Carano ομοίως, αλλά η αποκάλυψη της ταινίας είναι ο Ed Skrein, o «καλύτερος κακός» που είδαμε σε τέτοια ταινία εδώ και πολύ καιρό. Η χημεία του με τον Reynolds ως «αιώνιοι εχθροί» στο φινάλε της ταινίας είναι επίσης απολαυστική.
Στόχος του Deadpool ήταν, το δίχως άλλο, να επιχειρήσει ένα άνοιγμα στο χώρο των ταινιών του είδους και να δείξει πως το να διακωμωδείς αυτό που είσαι αποτελεί πολύ καλή πηγή χιούμορ, όταν γίνεται έξυπνα, και συνδυάζεται υπέροχα με τη δράση και τους σούπερ ήρωες και κακούς. Το πέτυχε, προσελκύοντας έτσι και κοινό που δεν τρελαίνεται κιόλας για τον Iron Man, τον Captain America και τους λοιπούς ήρωες της Marvel. Γενικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, έστω κι αν το χιούμορ του είναι υπερβολικά «πολιτικά ανορθόδοξο» και λίγο άνισα κατανεμημένο. Τα υπόλοιπα… στο σίκουελ.
Βαθμολογία: 7,5/10
https://www.youtube.com/watch?v=R6p4yIHgink
