Τελικά αυτές οι Απόκριες ήταν γροθιά στο στομάχι και ευκαιρία για περισσότερη ενδοσκόπηση! Παρατηρούσα τις βραδινές ειδήσεις και συγχρόνως συμμετείχα στο οικογενειακό συμπόσιο των Αποκριών, με ξύπνησε από την ξενοιασιά της γιορτής το γοερό και επίμονο κλάμα ενός παιδιού, στο κολαστήριο της Ειδομένης!
Ο σχολιαστής – ρεπόρτερ έδινε με κάθε λεπτομέρεια την εικόνα της δραματικής κατάστασης της λεγόμενης «τριτοκοσμικής». Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο δίχως να προλάβω να το σταματήσω…
Οι σκέψεις μου, η θλίψη, η οργή και τα «γιατί» μού άλλαξαν τη γιορτινή διάθεση…
Λίγη ανθρωπιά ζητάνε και χαρακτηριστικά ένας πατέρας μονολογούσε στην κάμερα… «αν δεν έχετε ανθρωπιά να μας προσφέρετε για να αισθανθούμε κι εμείς άνθρωποι, τότε στείλτε μας στη ρημαγμένη μας πατρίδα για να πεθάνουμε άμεσα κι όχι ν’ αργοπεθαίνουμε στο βάλτο της Ειδομένης, λαβωμένοι από χίλιες δυο αρρώστιες»!
Συλλογίστηκα, ακούγοντας τον πόνο αυτού του ανθρώπου που με απίστευτη υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια ζητούσε απλά «ανθρωπιά», από την κατά τα άλλα πολιτισμένη Ευρώπη, εμείς τι κάνουμε; Γλεντάμε για τις Απόκριες, τρώμε, πίνουμε και δίνουμε παρηγοριά στον πόνο μας, στο πεσμένο ηθικό μας και φυσικά αλλάζουμε κανάλι για να μη μας ενοχλούν τα παράπονα των προσφύγων, μια τέτοια ημέρα!!!
Δηλαδή η θλίψη μας κρατά όσο ένα δελτίο ειδήσεων; Αναρωτιέμαι! Όπως επίσης αναρωτιέμαι τι σκέφτονται οι φιλεύσπλαχνοι της Ευρώπης αλήθεια, βλέποντας αυτές τις απάνθρωπες εικόνες; Προσπαθούν να βρουν λύσεις ουσίας ή για κοινή κατανάλωση έτσι για τη διεθνή διπλωματία;
Αυτές οι σκηνές με παραπέμπουν σ’ εκείνες του β΄ Παγκόσμιου πολέμου! Τότε που ο Χίτλερ οδηγούσε, μέσα σε τρένα, τους πρόσφυγες και πολίτες δεύτερης κατηγορίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή καλύτερα εξόντωσης, για να επικρατήσει η υποτιθέμενη «Άρια φυλή»;!
Αλήθεια, ο καθένας από μας αναλογίστηκε τι περνάνε ή τι έχουν περάσει μέχρι τώρα αυτοί οι άνθρωποι, για να βρουν έναν τόπο, μια γωνιά χωρίς την αγριότητα του πολέμου που έστησαν οι κραταιοί – καθώς πρέπει – αυτού του μικρού, άτυχου πλανήτη;!
Άραγε, ποιος είναι αγριότερος; Το άγριο – πεινασμένο θηρίο της ζούγκλας ή ο Άνθρωπος όταν εναντιώνεται στον ΆΝΘΡΩΠΟ;!
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός κι αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].