Η χειμαρρώδη προσέλευση των προσφύγων στην χώρα μας τους τελευταίους μήνες έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα ζήτημα υψίστης σημασίας, το οποίο στοιχειοθετεί φιλοσοφικές συζητήσεις αιώνων: την ανθρωπιά. Μια λέξη φορεμένη πολύ τελευταία, που τραγουδιέται στα στόματα όλων των σύγχρονων, μια λέξη που ευαγγελίζεται πως δεν έχει χάσει την αξία της παρά τον ευτελισμό των ηθών και την πτώση των αξιών. Είναι όμως όντως έτσι ?
Για να απαντήσουμε σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα ας σκιαγραφήσουμε το προφίλ του σύγχρονου ανθρώπου, αντλώντας το υλικό από πρόσωπα του περιβάλλοντός μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος λοιπόν, έχει ικανότητες, εργάζεται όλη μέρα μανιωδώς για να κερδίσει τα προς το ζην… ο σύγχρονος άνθρωπος είναι οξύνους. Έχει έρθει σε πλήρη αρμονία με την τεχνολογία και την χρησιμοποιεί προς όφελός του. Μπορεί να διασχίσει μίλια σε λεπτά, μπορεί να επικοινωνήσει με τον πιο μακρινό συνομιλητή του, μπορεί να κυριεύσει την γη… μπορεί ακόμα και να βρεθεί στο διάστημα… σε μακρινούς πλανήτες. μα εδώ δεν μιλάμε για ανθρώπους… μιλάμε για υπερανθρώπους… μήπως όμως στην προσπάθειά μας να γίνουμε υπεράνθρωποι λησμονήσαμε πρώτα να γίνουμε άνθρωποι? μήπως αυτό λείπει από το καρνέ των ιδιοτήτων που διακαώς επιθυμούμε να αποκτήσουμε?
Μήπως ως άνω θρώσκωντες, ξεχάσαμε να κοιτάξουμε ψηλά? Μήπως εξυψώνοντας τα επίγεια, παραβλέψαμε τα ουσιωδέστερα? Μήπως προδώσαμε τον συνάνθρωπο, υβρίζοντας ανεπανόρθωτα την αξία του ίδιου του ανθρώπου? Πλούσιοι υπάρχουν μυριάδες… η ιστορία είναι γεμάτη από ισχυρούς και προσωπικότητες τεράστιου βεληνεκούς… έχει όμως ελάχιστους ανθρώπους να παρουσιάσει. Έχει μηδαμινά παραδείγματα ατόμων που δεν έχουν την δουλειά, ούτε την υποχρέωση, ούτε καν το χρέος να προσφέρουν. Ατόμων που δεν μπορούν, δεν διανοούνται να ζήσουν αλλιώς και πριν προλάβουμε να απορρίψουμε την ιδέα αυτή ως μη υλοποιήσιμη, ας αναλογιστούμε τον Ντυνάν, τον Σβάιτσερ, την Ναιτιγκαίηλ. Ανθρώπους που αψηφώντας την προσωπική τους αυτοπροβολή, αφήνοντας πίσω το άτομό τους… αφιερώθηκαν στο κοινό καλό.
Ο σύγχρονος άνθρωπος βέβαια ούτε ειναι ούτε πρόκειται να γίνει έτσι… ο σύγχρονος άνθρωπος βαδίζει μόνος τον δρόμο του… και έτσι μόνος θα μείνει… έχοντας ως επιλογές να γίνει είτε θηρίο, είτε θεός… προς τα πού νομίζετε ότι τείνουμε?