Μα πως είναι δυνατόν να μην είσαι ο κόσμος μου, αφού ζω μέσα από την αγάπη μας… Τόσα χρόνια τώρα, κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη σου… Την πρώτη φορά που σου είπα ”σ’ αγαπώ”, ούτε εγώ δεν ήξερα το πόσο και το πολύ… Έμαθα βέβαια στις επόμενες σελίδες του δικού μας βιβλίου, της ιστορίας μας και της αγάπης μας… Μεγαλώνοντας μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο σ’ αγαπάω πιο πολύ…
Μια αγάπη βαριά και βαθιά, μια αγάπη δίχως οφέλη, ένας έρωτας μεγάλος και παντοτινός.Όσες φουρτούνες κι αν περάσαμε στο ταξίδι μας, εμείς πάντα βρίσκαμε τρόπο να συναντιόμαστε στο τέλος των κακουχιών να προχωράμε χέρι-χέρι… Γιατί οι καρδιές μας είναι ”ένα” πλέον, γιατί η μία ζει από το χτύπο της άλλης… Αν και για κάποια χρονικά διαστήματα αναγκάστηκαν να χτυπούν στον ”αυτόματο” βρέθηκαν πάλι και συνεχίζουν μαζί…
Αυτό το μαζί είναι που ένωσε τα όνειρα και τις ψυχές μας… Η λαχτάρα της αγκαλιάς και η αγωνία του σ’ αγαπώ… Πόσα ζήσαμε μαζί, πόσα περάσαμε, όλα αυτά μας ενώνουν όπως και εκείνα που μας περιμένουν… Μπορεί τα όνειρα και οι ελπίδες μας να μπήκαν στην κατάψυξη για λίγο και χωρίς τη θέληση μας, όμως τώρα πια ξέρω πως ο άνθρωπος ότι θέλει το μπορεί… Κι όταν κάποιος θέλει το παλεύει και το κυνηγάει…
Εμείς οι δυο εξαρχής, μόνοι και σχεδόν κυνηγημένοι, κόντρα σε όλους και σε όλα, κόντρα στα πρέπει και στα μη… Μόνοι μας προχωρήσαμε και κάναμε άλματα για τη δική μας ευτυχία. Κάπου διακόπηκε βέβαια, όμως η ζωή αγαπάκι μου είναι σαν ένα cd player τελικά, πάντα υπάρχουν 2 κουμπιά, το play και το pause. Κι εμείς καταφέραμε ίσως μέσα από την μεγαλύτερη φουρτούνα μας να πατήσουμε πάλι το play και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε…
Τώρα πια ξέρω, ποια είμαι, ποιος είσαι και τι θέλουμε κι οι δυο… Τώρα πια ζητάω μόνο υγεία, θέληση και αγάπη.Γιατί η αγάπη όλα τα νικάει, όταν έχει γερά θεμέλια τίποτα απολύτως δε μπορεί να την γκρεμίσει. Αντιθέτως μάλιστα, τα χτυπήματα την κάνουν πιο δυνατή και ανθεκτική μωρό μου…
Μαζί σου ελπίζω πάντα και δεν φοβάμαι… Έγινα πιο δυνατή από πριν, έπεσα και σηκώθηκα, σηκώθηκα για να στέκομαι κοντά σου και να στηρίζει ο ένας τον άλλον. Τώρα πια οι μέρες μου είναι ηλιόλουστες, ακόμα κι αν έξω βρέχει, η καρδούλα μου φωτίζει τα πάντα γύρω μου σαν τις ακτίνες του ήλιου που εκπέμπονται μέσα από την αγάπη μας… Να σε βλέπω να χαμογελάς, αυτό μου φτάνει..
Κλείνω με δυο προτάσεις, από το πρώτο τραγούδι που μου αφιέρωσες τη βραδιά που γνωριστήκαμε…
”Πώς το κάνεις, πώς το κάνεις κι εδώ μένω;
Άλλα απ` τα μάτια σου δεν έχω πιο δικό μου”…
