Αγαπητοί αναγνώστες, τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να παρατηρήσω τους άλλους ανθρώπους… τον τρόπο που κινούνται, που χαίρονται, που λυπούνται, που περπατούν, που μιλούν, που συνομιλούν. Βρέθηκα σε συνομιλίες άλλων, κάθισα δίπλα τους, παρατηρούσα την κίνηση στην λεωφόρο, το άγχος και την αγωνία στα πρόσωπά τους, αναλογίστηκα τις ανάγκες τους, έπλαθα στο νου μου τις ιστορίες τους… όλες λίγο πολύ έμοιαζαν, ήταν παράλληλες, κοινότυπες.
Όλα τα παιδιά σχολείο, όλοι οι ενήλικες δουλειά και ανάμεσα σ’ αυτά τρέξιμο, υποχρεώσεις, ρουτίνα, άγχος… έψαξα να βρω λίγο βάθος αλλά το μόνο που μπορούσα να δω καθαρά ήταν επιφάνεια. Αναλογίστηκα γιατί δεν μπορώ να δω τον εσωτερικό άνθρωπο. Μα πόσο ιδεαλίστρια είμαι, να πιστεύω πως κάτι τέτοιο υπάρχει στην σύγχρονη εποχή? Πόσο λάθος να ψάχνω φαντάσματα. Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει χρόνο για εσωτερικότητες. Τον καταπίνει η καθημερινότητα. Βρίσκεται σε μια διαρκή και συνεχή κίνηση, δεν σταματά ποτέ, σπεύδει.
Η εσωτερικότητα απαιτεί παύση. Απαιτεί μεγάλα διαστήματα εξωτερικής αδράνειας για να καρποφορήσει. Αυτό όμως για τον σύγχρονο μεταφράζεται ως ραθυμία, ως απελπισία, ως αργοσχολία. Χάθηκαν ανεπιστρεπτί οι κάποτε αμέριμνοι περιπατητές, οι στοχαστές, οι μοναχικές ψυχές. Οι ρυθμοί της ζωής, έγιναν χείμαρρος, που στο πέρασμά του άδειασε τους ανθρώπους, τους άφησε γυμνούς και αβοήθητους, τους γέμισε ανασφάλειες. Όποιος δεν συμβαδίζει με τον ρυθμό του συρμού, αναγκαστικά βγαίνει στο περιθώριο, είναι απελπισμένος, μόνος. Σε όποιον στερείται η οποιαδήποτε απασχόληση, τον πιάνει κατάθλιψη, νιώθει άδειο τον εαυτό του, άρρωστο.
Στο τέλος της μέρας όλοι αυτοί οι άλλοι, οι πολυάσχολοι συνομιλούν αναλύοντας με τις ώρες θέματα πεζά, εφήμερα, επινοούν προβλήματα και ασχολίες για να μην μείνουν λεπτό μόνοι με τον εαυτό τους, κι αυτός ασθμαίνει να γίνει έτσι. Δεν έχουν τίποτα καινούργιο να πουν, τίποτα πιο βαθύ. Ένας επιδειξίας ίσως αναφερθεί στο θέατρο, στην τηλεόραση, στην επικαιρότητα με λόγια δανεικά, με εκφράσεις όχι δικές του αλλά άλλων, με στόχο την προβολή και όχι την ουσία. Ακόμη όμως και να κερδίσει τον θαυμασμό των συνομιλητών του, τον ψεύτικο εντυπωσιασμό και πάλι δεν είναι ευτυχής. Γιατί η έλλειψη της εσωτερικότητας είναι οδυνηρή. Γιατί ένας άνθρωπος που δεν κοιτάει ποτέ προς τα μέσα, είναι ασυνείδητος, είναι ανήξερος, ανίδεος.
Αγαπητοί μου αναγνώστες σταματήστε να επινοείται προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, δώστε ουσία και βάθος στην ζωή σας, ψάξτε να βρείτε τον εαυτό σας, σταματήστε να απελπίζεστε πια. Αγαπητοί μου αναγνώστες ξαναδώστε ζωή στη φράση ένδον σκάπτε, μπορεί και να εκπλαγείτε!