13-05-2012 ->13-05-2016 4 χρόνια μαζί Αντωνάκη μου!
Θυμάμαι εκείνη τη πρώτη-πρώτη στιγμή που άκουσα το πρώτο σου κλάμα, τόσο αδύναμο μα τόσο δυνατό στις πύλες της καρδιάς μου.
Θυμάμαι τη πρώτη μας αγκαλιά, μια αγκαλιά που όμοια της δεν υπάρχει σε ολόκληρη τη Γη. Θυμάμαι να βλέπω δύο μικρά ματάκια που προσπαθούσαν να ανοίξουν για να δουν το μικρόκοσμο μας, θυμάμαι να σου δίνω το δάχτυλο μου και να το σφίγγεις στη μικροσκοπική σου χουφτίτσα, θυμάμαι να σου λέω «Σ’ αγαπώ ζωή μου, καλωσόρισες!».
Θυμάμαι να δίνεις τη δική σου τόσο μεγάλη μάχη αν και ήσουν τόσο μικρός καρδιά μου, τη μάχη για τη ζωή σου, και εγώ εκεί συνοδοιπόρος σου να προσεύχομαι για σένα. Θυμάμαι όμως πως υπήρξες ένας μεγάλος ήρωας και νικητής σε αυτή την άνιση μάχη που έδωσες. Σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ παιδί μου, μικρέ μου θησαυρέ , που είσαι στη ζωή μου, σε ευχαριστώ που μου έμαθες τι θα πει μητρότητα , τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό, τι σημαίνει να μάχεσαι για τα σπουδαία στη ζωή , για την ίδια σου τη ζωή! Ευχαριστώ και το Θεό που σε κράτησε κοντά μας! Σ’ αγαπώ πολύ, πάρα πολύ παντοτινά!
Με αγάπη η μανούλα σου!
