Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Ο Όσκαρ Ουάιλντ είναι ένας άνθρωπος πρότυπο, που με την ζωή του και το έργο του έδωσε φως στην ύπαρξη εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων, τους γέμισε ελπίδα, τους έδειξε μονοπάτια άγνωστα, τους καθοδήγησε, τους δίδαξε, τους εξόργισε, τους συμφιλίωσε, τους έκανε καλύτερους, σοφότερους, πιο δυνατούς, πιο γνωστικούς… παρ’ όλα αυτά πολλοί αγνοούν ένα βασικό κομμάτι της ζωής του, την πορεία του στη φυλακή. Για αυτό το σημερινό κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το έργο του, η μπαλάντα της φυλακής του ρέντινγκ…
Ράβαμε τα τσουβάλια και σπάζαμε τις πέτρες
Το σκονισμένο στρίβαμε τρυπάνι
Χτυπούσαμε τους τενεκέδες και ξεφωνίζαμε ύμνους
Και ιδρώναμε στο μύλο
Άλλα στου καθενός μας την καρδιά
Ακίνητος φώλιαζε ο τρόμος
Φώλιαζε τόσο ακίνητος ώστε κάθε μέρα
Σαν κύμα σερνόταν με φύκια τυλιγμένο
Και την πικρή μας μοίρα λησμονούσαμε
Που περιμένει άθλιους και μωρούς
Ώσπου ένα βράδυ που σχολάσαμε
Ένα φρεσκοσκαμμένο τάφο προσπεράσαμε
Με στόμα ορθάνοικτο η κίτρινη τρύπα
Αναζητούσε πλάσμα ζωντανό
Η ίδια η λάσπη φώναζε για αίμα
Στη διψασμένη ασφαλτόστρωτη αυλή
Και όλη γνωρίζαμε πως πρίν το χάραμα
Κάποιος φυλακισμένος θα κρεμιόταν
Όλοι μέσα γυρίσαμε με την ψυχή
Στο θάνατο στραμμένη, στον τρόμο, στο χαμό
Ο δήμιος με το μικρό σακί του,
Σύρθηκε στο σκοτάδι
Κι ο καθένας μας έτρεμε σαν να έμπαινε
Σε τάφο αριθμημένο.
Αυτό το μικρό απόσπασμα ελπίζω να είναι αρκετό για να κινητοποιήσει τις αισθήσεις σας και να σας παροτρύνει να διαβάσετε και το υπόλοιπο.