Ο αληθινός κόσμος προσιτός στον σοφό, στον ευλαβή, στον ενάρετο, ζει μέσα του, είναι αυτός. Ο αληθινός κόσμος είναι απρόσιτος προς το παρόν, αλλά στο μέλλον θα γίνει προσιτός στο σοφό, στον ευλαβή, στον ενάρετο άνθρωπο. Για τον αμαρτωλό που μετανοεί. Ο αληθινός κόσμος απρόσιτος, αναπόδεικτος, ανυπόσχετος, αλλά και μόνο η σκέψη γι’ αυτόν είναι μια παρηγοριά, μια υποχρέωση, μια επιταγή.
Ο αληθινός κόσμος απρόσιτος? Σίγουρα. Κι αφού είναι απρόσιτος είναι κι άγνωστος. Κατά συνέπεια, όχι παρηγορητικός, λυτρωτικός, υποχρεωτικός. Πως είναι δυνατόν να μας επιβάλλει κάποια υποχρέωση κάτι άγνωστο. Ο αληθινός κόσμος μια ιδέα που δεν χρησιμεύει πια σε τίποτε, που δεν υποχρεώνει πια για τίποτε, μια ιδέα που ‘χει γίνει άχρηστη και περιττή άρα μια ιδέα που ‘χει απορριφθεί.
Ας την καταργήσουμε! Ο αληθινός κόσμος… τον καταργήσαμε. Ποιος κόσμος έμεινε? Μήπως ο φαινομενικός… Αλλά όχι! Μαζί με τον αληθινό κόσμο εξαλείψαμε και τον φαινομενικό!
