Είθισται στα λάθη μας και στα πάθη μας, καμιά φορά και στον ατυχή συνδυασμό αυτών των δυο, να σαρώνουμε, πάνω στο μένος μας, άτομα που δεν φταίνε και να ζητάμε μετά συγνώμη, προβάλλοντας ένα μεταμελημένο προφίλ, κατάλληλο για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Συγνώμη-μια λέξη χιλιοειπωμένη, σχεδόν κουρελιασμένη από τους αιώνες που έχουν περάσει από πάνω της, επιμένει να στέκεται όρθια και να δηλώνει την παρουσία της σε κάθε ανόητο στραβοπάτημα… έχει αποδειχθεί, άλλωστε, ευεργετική αλοιφή, κάτι σαν τις κρέμες προσώπου, και δεν βγαίνει ποτέ εκτός μόδας!
Εξαρτάται, βέβαια, σε ποιες περιπτώσεις χρησιμοποιείται. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Αν, για παράδειγμα, σκουντήξεις κατά λάθος ένα άτομο στο μετρό ή στο δρόμο είναι απαραίτητο και επιβάλλεται για λόγους ευγενείας να δείξεις οτι δεν είχες πρόθεση να ενοχλήσεις ένα πρόσωπο που δεν γνωρίζεις. Κανόνας καλής ανατροφής και συμπεριφοράς…
Αλλά δεν τελειώνει εκεί η χρήση της «συγνώμης» και, ειλικρινά, δεν θα έχανε την αίγλη της εάν μιλούσαμε μόνο για σκουντήματα, πατήματα και λοιπές ενοχλήσεις εξ αμελείας.
Αλλά φεύ! Το «συγνώμη» αποφάσισε να επαναστατήσει και να αφήσει πίσω του την καλή εικόνα που είχε κατορθώσει να χτίσει μετά βασάνων και κόπων. Πλέον βγαίνει αβίαστα και αναίσθητα από τα στόματα, ειδικά στις περιπτώσεις που είναι περιττό και καταλήγει να παίρνει μια απροσδιόριστη μορφή ειρωνείας και κοροϊδίας. Και οι περιπτώσεις αυτές είναι τα ζητήματα καρδιάς, φυσικά.
«Συγνώμη που σε πλήγωσα» απολογείται ο εκάστοτε σύντροφος ή αντικείμενο του πόθου προσδοκώντας να εξαγνίσει με αυτό τον τρόπο τον εαυτό του από την ακάθαρτη ενοχή. Άνθρωποι είμαστε, βέβαια, και λάθη κάνουμε αλλά κάποια λάθη, φίλοι μου, φαίνονται στον ορίζοντα προτού φτάσουν να ενσαρκωθούν και να ματώσουν με την παρουσία τους την ζωή μας. Κάποια λάθη θα έπρεπε να συνοδεύονται αποκλειστικά από την σιωπή. Τα λόγια περισσεύουν και το «συγνώμη» γίνεται ο πλέον ανεπιθύμητος επισκέπτης που σε φέρνει σε αμηχανία.
Στα ζητήματα καρδιάς δεν χωράει συγνώμη, μάτια μου. Χωράνε αμείλικτα βλέμματα, χαμηλωμένα και μετανοημένα, άντε και καμιά εξήγηση της προκοπής και της ειλικρινούς μετάνοιας.
Ας δώσουμε σιγά σιγά σε αυτή την ταλαίπωρη λεξούλα την θέση που της πρέπει, την θέση που κατείχε κάποτε… Ας της δώσουμε το νόημα που της στερήσαμε μέσω της κατάχρησης… Ποτέ δεν είναι αργά, να το θυμάσαι…
