Όσες φορές γίνεται λόγος για τον ΟΑΣΘ, συνήθως επικεντρωνόμαστε στην άσχημη συμπεριφορά κάποιων ελεγκτών ή των οδηγών. Όμως τι γίνεται με τους επιβάτες; Όταν έχεις λοιπόν να διανύσεις μία απόσταση του τύπου κάτω Τούμπα – ΚΤΕΛ έχεις τον χρόνο να παρατηρήσεις ότι κάποιοι επιβάτες είναι κάπως ανάγωγοι, κάποιοι άλλοι είναι στον κόσμο τους και κάποιοι είναι τόσο αστείοι με τη συμπεριφορά τους που καταντάς να γελάς μόνος σου και εν τέλει να περνιέσαι για τρελός (true story). Στο τέλος κατέληξα ότι κάποιοι επιβάτες παρουσιάζουν παρόμοιες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κατηγορίες επιβατών, οι οποίες είναι οι εξής:
Ο «τα εισιτήρια σας παρακαλώ»
Είναι αυτός που ψάχνει τα άτομα χωρίς εισιτήρια και μόλις εντοπίσει έναν αρχίζει να φωνάζει και να τον καρφώνει λες κι είναι ο νούμερο ένα καταζητούμενος. Πιθανότατα θεωρεί τον εαυτό του undercover. Μάχεται για την νομιμότητα, πατάσσει το έγκλημα. Βέβαια το μόνο που πετυχαίνει είναι να ρεζιλέψει τον εαυτό του αλλά και το εν λόγω «θύμα», το οποίοι μέχρι να αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται για αληθινό ελεγκτή ψάχνει τρόπο διαφυγής.
Ο κύριος φασαρία
Σίγουρα θα έχετε πετύχει κάποιο πιτσιρίκι που γυρνώντας από το σχολείο θέλοντας να χαλαρώσει, αποφασίζει να ακούσει μουσική από το κινητό του όσο πιο δυνατά γίνεται. Λες εντάξει θα κάνω υπομονή, τι να κάνω, παιδί είναι δεν καταλαβαίνει. Όμως το νεαρό της ηλικίας δεν του δίνει άλλοθι στο να μην σέβεται τον συνεπιβάτη του. Άμα θέλουμε να ακούσουμε μουσική μπορούμε να βάλουμε τα ακουστικά μας ή στην τελική να κάνουμε αίτημα στον ΟΑΣΘ να ακολουθήσει το παράδειγμα του ΟΑΣΑ. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι το άτομο που θα ενοχληθώ από τον διπλανό μου αν μιλάει (σε κανονικούς τόνους εννοείται) αλλά θα ενοχληθώ να ακούω τον TUS να αραδιάζει τη μία βρισιά μετά την άλλη.
Ο περιπετειώδης
Μπαίνει στο λεωφορείο άνετος, σαν να μην τρέχει τίποτα, ρίχνει λοξές ματιές ψάχνοντας για ελεγκτή, έπειτα κρύβεται σε μία γωνία κι έχει τα μάτια του καρφωμένα στην πόρτα μήπως και μπει κάποιος που θα του ζητήσει το εισιτήριο που δεν έχει. Μόλις όμως δει να μπαίνει ελεγκτής, κάνει τα ακροβατικά του προκειμένου να βγει από το λεωφορείο. Κάποιες φορές θα καταφέρει να ξεφύγει, κάποιες όμως όχι και στην περίπτωση αυτή θα αρχίσει να κλαίγεται. Μέσα σ’ αυτήν την κωμική εικόνα πρέπει να δούμε και το σοβαρό του πράγματος ότι δηλαδή το αντίτιμο των εισιτηρίων σε σχέση με την ποιότητα της εξυπηρέτησης του ΟΑΣΘ είναι άνιση, μ’ αποτέλεσμα ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να μην πληρώνει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι με το να μην πληρώνεις κάνεις την επανάστασή σου. Αντιθέτως μάλιστα η συμπεριφορά αυτή φέρνει επιβαρύνσεις όχι μόνο σε άτομα που έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν το 1€ αλλά και σ’ αυτούς που δεν μπορούν (και που θα έπρεπε να έχουν δωρεάν μεταφορά, αλλά εκεί ανοίγει άλλο κεφάλαιο).
Ο ιδιοκτήτης
Σ’ αυτήν την κατηγορία συναντάς τη γιαγιά/παππού, οι οποίοι δεν ζητάνε απλώς θέση να κάτσουν αλλά το απαιτούν. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ζητάνε κάτι αυτονόητο αλλά ότι το ζητάνε με τρόπο ανάγωγο και προσβλητικό (κάποιοι βέβαια είναι άξιοι της συμπεριφοράς αυτής γιατί είναι συνήθως κάποιοι νέοι που αν και βλέπουν τον άλλον να στέκεται με το ζόρι δεν είναι έτοιμοι να αποχωριστούν την πολυπόθητη θεσούλα τους). Κι αν δεν προσφερθεί από μόνος του κάποιος να παραχωρήσει τη θέση του ή ακόμα κι άμα αργήσει να σηκωθεί, τότε αρχίζουν ένα παραλήρημα περί ασέβειας προς την τρίτη ηλικία ή για την κατάντια της νεολαίας.
Ο παραμυθάς
Από την άλλη έχουμε την γιαγιά/παππού που θα αρχίσει να μιλάει για τα νιάτα της, για την εποχή που έζησε, για τη σύνταξη που παίρνει. Μετά θα αρχίσει να σχολιάζει την σύγχρονη εποχή κι επειδή συνήθως ο δέκτης είναι νέος θα του δώσει κάποιες συμβουλές. Οκ, μπορεί να βαριέσαι να ακούς παλιές ιστορίες και να κουράζεσαι από την φλυαρία, η συμπεριφορά αυτή όμως δεν έχει τίποτα κατακριτέο. Αντιθέτως εμένα προσωπικά μου θυμίζει αυτές τις εποχές που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν και δεν ήταν κλεισμένοι μέσα στο facebook και το instagram.
Φτάνοντας στον προορισμό μου κατέληξα ότι μέσα στο αστικό δεν χρειάζεται να είσαι κολλημένος στο κινητό σου, γιατί έξω απ’ αυτό διαδραματίζονται απίστευτες κωμικοτραγικές καταστάσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το λεωφορείο αποτελεί μία μικρογραφία της ζωής, καθώς και στις δύο περιπτώσεις θα νοιώσεις την θέση σου να τρέμει.