Νατάσα Κάμπους – 3096 Μέρες

Νατάσα Κάμπους, ένα όνομα μια αληθινή ιστορία. Η απαγωγή της και η έκβαση της ιστορίας της συγκλόνισαν τον κόσμο. Γεννημένη το 1988 στη Βιέννη, απήχθη από ένα διεστραμμένο, ψυχαναγκαστικό απαγωγέα την ώρα που πήγαινε στο σχολείο της. Η ίδια υπέστη ξυλοδαρμούς και κακοποιήσεις. Έζησε φυλακισμένη στο υπόγειο του σπιτιού του απαγωγέα για περισσότερα από οχτώ χρόνια από τη ζωή της. Κατόπιν, κατάφερε να δραπετεύσει και να ξεφύγει από το μαρτύριο που η ίδια είχε βιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μετά τη δραπέτευσή της, η ίδια στην αυτοβιογραφία της περιγράφει με ζοφερά χρώματα τον εφιάλτη που έζησε περνώντας την εφηβεία της κλειδωμένη στο αποπνικτικό υπόγειο. Μέσα σ’ όλη αυτή τη σκληρή δοκιμασία που της επιφύλαξε η μοίρα, το μικρό κοριτσάκι βρήκε τρόπους να κρατηθεί στη ζωή με πείσμα, εσωτερική δύναμη και την προσδοκία ότι μια ημέρα θα κατάφερνε να δραπετεύσει, όπως και τελικά έγινε.

Ο απαγωγέας σύμφωνα με τα λόγια της, περιγράφεται ως φιγούρα παράφρονος ανθρώπου που ήθελε να διατηρεί την απόλυτη εξουσία επάνω της. Προσπαθούσε να την ελέγχει, της στερούσε την τροφή και της  φερότανε σε όποιο μικρό της λάθος με έντονα ξεσπάσματα θυμού και κακοποιήσεις. Χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο της είναι τα λόγια του απαγωγέα της, τα οποία μεταφέρω αυτούσια: “Δεν έχεις οικογένεια πια. Εγώ είμαι η οικογένειά σου. Εγώ είμαι ο πατέρας σου, η μητέρα σου, η γιαγιά σου και οι αδερφές σου. Εγώ είμαι τώρα τα πάντα για σένα. Δεν έχεις πια παρελθόν. Είσαι πολύ καλύτερα εδώ, μαζί μου. Είσαι τυχερή που σε πήρα και που σε φροντίζω τόσο καλά. Ανήκεις μόνο σε μένα. Εγώ σε δημιούργησα.” Τα λόγια αυτά δείχνουνε την ανάγκη του να την αποκόψει από την μέχρι τώρα ταυτότητά της και υποδυλώνουνε φυσικά την ψυχική του διαταραχή. Μετά την απελευθέρωση της, ο απαγωγέας της αυτοκτόνησε.

Δυστυχώς, οι απαγωγές δεν έχουνε πάντα, έστω και μετά από καιρό, αίσιο τέλος. Αρκετά απαχθέντα παιδιά καταλήγουν σε κυκλώματα παιδεραστών ή για εμπορία οργάνων ή ακόμη και για να δοθούν για υιοθεσία. Στην περίπτωση της Νατάσας Κάμπους έληξε αισίως η υπόθεση, έστω και μετά από τόσα χρόνια. Σε μια τόσο φρικιαστική ιστορία, δε θα μπορούσα να μη λάβω υπόψη την ψυχοφθόρα κατάσταση κατά την οποία περιήλθε η οικογένειά της. Ιδιαίτερα, την τραγική φιγούρα της μητέρας της και τον πόνο που βίωσε νομίζοντας για τόσα χρόνια ότι το παιδί της είναι νεκρό και φυσικά τα ψυχολογικά τραύματα που απέκτησε αυτό το κορίτσι. Διότι, μπορεί να γλίτωσε από τη φυλακή της αλλά από  τη φυλακή που κουβαλάει μέσα της και την απώλεια της παιδικής της ηλικίας, άραγε μπορεί να ξεφύγει;