Δεν έμαθα να λέω αντίο όταν αγαπώ. Αυτό το κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής δεν το διδάχτηκα. Σκοπίμως δήλωσα ασθένεια εκείνη την ημέρα και κρύφτηκα κάτω από τα σκεπάσματα της δειλίας για να μην σημαδευτώ από τον πόνο της απώλειας.
Γι’ αυτό τώρα χρειάζεται να θυμίζω στον εαυτό μου πως σε αποχωρίζομαι παροδικά, δεν σε αποχαιρετώ δια παντός…
Στις τελείες του κόσμου εγώ τάχθηκα κόντρα και πρόταξα την άνω τελεία και το κόμμα μου. Κι αν ήταν να παρασυρθώ από τους χείμαρρους των αισθημάτων μου, θα έβρισκα καταφυγή σε ένα θαυμαστικό. Ποτέ σε μια τελεία. Βλέπεις, δεν έμαθα να την σχεδιάζω επάνω στο χαρτί της αγάπης…
Δεν σε αποχαιρετώ, σου λέω. Γι’ αυτό μην κατσουφιάζεις. Απλά, βάζω τις στιγμές μας ανάμεσα στις σελίδες του αγαπημένου σου βιβλίου για να διατηρηθούν αλώβητες από τον ανήλεο και αδηφάγο χρόνο…
Κι αν η απουσία μου ανατρέψει την ηρεμία σου και η μοναξιά επιδιώξει να παρεισφρήσει μέσα σου, θα σου στείλω τα καλοκαιρινά μελτέμια να σε αγκαλιάζουν για χατίρι μου. Να πάρουν την θέση μου και να σου χαρίσουν τα φιλιά που τους έχω εμπιστευτεί. Τα φιλιά που αλήτεψαν καθοδόν για τον παραλήπτη…
Και μέχρι να διψάσεις τον έρωτα που σε κερνούσα, θα σε παρηγορεί ο ουρανός του πόθου μου για σένα, ραίνοντάς σε με μια Αυγουστιάτικη βροχή των Περσειδών, παρασύροντάς σε στην έναστρη δίνη των αναμνήσεων μας.
Όχι, δεν σου λέω αντίο, γιατί θα ήταν ένα δυσώδες και βεβορβορωμένο ψέμα. Κι εγώ έμαθα να σου ζωγραφίζω την αλήθεια ακόμα και εν τη απουσία μου…
