Η πνευματική καλλιέργεια που επέφεραν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και γενικότερα το αρχαίο ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες είναι τοις πάσιν γνωστό ότι έχει συμβάλει καταλυτικά στην ανάπλαση της πανανθρώπινης κουλτούρας. Δικαιολογημένα οι κωμωδίες του Αριστοφάνη (5ος αιώνας π.Χ.), οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη και οι φιλοσοφικές ανησυχίες του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη ακόμα και τον 21ο αιώνα χαρακτηρίζονται ως διαχρονικές τομές για την ανθρωπότητα.
Εξάλλου, ας μην λησμονάμε ότι διαχρονικά η επαφή μας με τις ανθρωπιστικές επιστήμες λειτουργεί καταπραϋντικά αφού μας παρέχεται η δυνατότητα να αποβάλουμε το αφόρητο άγχος των δύσβατων υποχρεώσεων της καθημερινότητας και ταυτόχρονα να βιώνουμε περισσότερο με τον πραγματικό μας εαυτό χωρίς το βάρος της πραγμάτωσης επιβεβλημένων αναγκών.
Μείζονος σημασίας είναι να αναφέρουμε ότι η ανθρώπινη πολιτισμική ανάπτυξη βρίσκεται ανέκαθεν ανάμεσα μας ως κομμάτι της ζωής μας. Η επικοινωνία με τον κοινωνικό μας περίγυρο, η τήρηση των ηθών και των εθίμων, η μέριμνά μας για ένα βέλτιστο μέλλον και το ευαγές ομαδικό πνεύμα δεν κατασταλάζουν ποτέ αλλά σαν ζωντανός οργανισμός πάντα εξελίσσονται. Δίχως την αρμονική συνύπαρξη με τους γύρω μας δεν δύναται να υπάρχει συλλογική εξέλιξη για τον πολιτισμό.
Ορισμένες φορές μια πολιτιστική πράξη μας όπως λόγου χάριν μια εκδήλωση για την ανάδειξη του αξιομνημόνευτου τρόπου ζωής μιας κοινωνικής ομάδας (των Ποντίων, των Κρητικών) αποτελεί συνδετικό κρίκο του παρελθόντος και του παρόντος, εκφράζοντας ξεκάθαρα ότι οι νεότερες γενιές δεν ξεχνούν την αλησμόνητη ιστορία που διασφάλισαν δια εμάς οι πρόγονοί τους , οι οποίοι με έναν σχεδόν αυθόρμητο τρόπο μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά ζητήματα της επιβίωσης όπως αναφέρει ο σπουδαίος Λαογράφος του 20ου αιώνα Δημήτριος Λουκάτος.
Εντούτοις, η επικείμενη υγειονομική κρίση του κορωνοϊού ανέτρεψε τα δεδομένα προκαλώντας μια αίσθηση αβεβαιότητας για το πολιτιστικό γίγνεσθαι αφού η προστασία μας από τον θανατηφόρο ιό δεν επέτρεψε την διεξαγωγή των πατροπαράδοτων πράξεων τις περιόδους των εορτών (π.χ. τα πολυπληθέστατα τραπέζια με οικογενειακά και φιλικά πρόσωπα, την επιδρομή μας στις επαρχιακές συνοικίες ώστε να επανασυνδεθούμε με αγαπημένους γνωστούς, τα κάλαντα κ.α.). Συν τοις άλλοις, ο πρόσφατος πολύμηνος εγκλεισμός μας στέρησε το σπουδαιότερο όλων: την άμεση, δια ζώσης ανθρώπινη επικοινωνία η οποία είναι η βάση του κάθε πολιτισμού.
Ο γνωστός ανθρωπολόγος Τέιλορ ρητά επισημαίνει ότι η κουλτούρα αναπτύσσεται σε οργανωμένες κοινωνίες δια μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξυπηρετώντας χρηστικούς σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτιστικών συλλόγων -ενώσεις ατόμων που διέπονται από το ομαδικό πνεύμα για πολιτιστικό καλό- ονομάζεται ταυτόχρονα και εξωραϊστικός. Ο εξωραϊσμός κατά βάσιν είναι ο καλλωπισμός κάτι που φυσικά συμβάλλει πρακτικώς στην βελτίωση της “humani vitae” εκάστης κοινωνίας.
Επομένως, σημαντικό είναι η επανέναρξη συλλογικών δράσεων εκ του σύνεγγυς που θα προσφέρουν απλόχερα την ελπίδα για ένα πνευματικό μέλλον. Ειρήσθω εν παρόδω, οφείλεται να αναφερθεί ότι ένεκα της πανδημίας ορισμένες δράσεις φιλομάθειας και επιστημοσύνης (λ.χ. σεμινάρια, ημερίδες ιστορίας και λαογραφίας, παρουσιάσεις βιβλίων κοκ) πραγματοποιήθηκαν ηλεκτρονικά μέσω τηλεδιασκέψεων δίνοντας την δυνατότητα σε ανθρώπους οποιουδήποτε οικονομικού και εκπαιδευτικού επιπέδου να λάβουν μέρος. Κάτι τέτοιο αισιοδόξως δύναται να χαρακτηριστεί ως κατάλυση της πολιτιστικής και κοινωνικοοικονομικής ανισότητας αφού οι πολιτιστικές δράσεις οφείλουν να αποτελούν δημόσιο αγαθό. Ανατρέχοντας στην αρχαιότητα θα διακρίνουμε ότι η παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων οι οποίες διεξάγονταν ως επι το πλείστον κατά την διάρκεια ιερατικών εορτών ή δραματικών διαγωνισμών ήταν δωρεάν. Δικαίως η ρηξικέλευθη για την εποχή ιδέα μπορεί να θεωρηθεί ως έκδηλο δείγμα απόταξης της ιδιοτέλειας και της έμφασης στο κοινό γίγνεσθαι.
Εν κατακλείδι, εκ των αρχαίων χρόνων έως της σύγχρονης εποχής του 21ου αιώνα ο άνθρωπος επιχειρεί με έκαστο πρόσφορο μέσο παρά τις δυσκολίες που κάθε φορά αντιμετωπίζει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του για την κοινωνικοπολιτιστική μέριμνα και βελτίωσή του στο πλήρωμα του χρόνου. Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε κληρονομώντας τους αψεγάδιαστους προγονικούς κόπους και τις ελπίδες εκάστης γενιάς για ένα καλύτερο αρχές όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχάσουμε αλλά πρέπει να φέρουμε εις πέρας.
