Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος τις γιορτές είχαμε την κινηματογραφική “εισβολή” του πιο πετυχημένου -εμπορικά- franchise όλων των εποχών, του Πολέμου των Άστρων. Η ταινία λέγεται Rogue One και αποτελεί prequel της αρχικής τριλογίας (1977-83), sequel της δεύτερης τριλογίας των prequel (1999-2005) και… πολύ prequel της περσινής έβδομης ταινίας. Αν μπερδευτήκατε με όλα αυτά, εδώ είμαστε για να το ξεδιαλύνουμε το πράγμα.
Rogue One: A Star Wars Story– Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, 133΄
Σκηνοθεσία: Gareth Edwards
Σενάριο: Chris Weitz & Tony Gilroy
Πρωταγωνιστούν: Felicity Jones, Diego Luna, Alan Tudyk
Η ταινία ξεκινά χρονικά λίγο μετά την ολοκληρωτική επικράτηση της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας και του Darth Vader στο τέλος της Εκδίκησης των Σιθ (2005), στις πιο “σκοτεινές” μέρες που γνώρισε ο γνωστός μακρινός μας γαλαξίας. Προκειμένου να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε τωρινή ή μελλοντική απειλή, η Αυτοκρατορία σχεδιάζει ένα παντοδύναμο καταστροφικό όπλο, το περίφημο Death Star που μας απασχόλησε πολύ στην αρχική τριλογία. Γι΄ αυτό το σκοπό απαγάγει τον επιστήμονα Galen Erso (Mads Mikkelsen) και τον υποχρεώνει να αναλάβει τη σχεδίαση αυτή. Η μικρή του κόρη, όμως, η Jyn (Jones) διασώζεται από τον εξτρεμιστή επαναστάτη Saw Gerrera (Whitaker) και, χρόνια αργότερα, σχηματίζει μια απρόθυμη, αρχικά, συμμαχία με τους Επαναστάτες προκειμένου να αντιμετωπίσουν και να καταστρέψουν, αν γίνεται, το πανίσχυρο όπλο που ο πατέρας της σχεδίασε.
Όντας παγιδευμένοι ανάμεσα σε prequel, sequel και δε συμμαζεύεται, οι σεναριογράφοι ήταν πολύ προσεκτικοί ώστε να αποφευχθεί, όσο το δυνατόν, οποιοδήποτε λογικό ή άλλο κενό τόσο με το παρελθόν όσο και με το μέλλον, τα οποία αμφότερα γνωρίζουμε. Έπρεπε, μάλιστα, να κινήσουν το ενδιαφέρον των θεατών για μια ιστορία της οποίας προφανώς γνωρίζουμε την κατάληξη, καθώς οποιοδήποτε άλλο φινάλε θα ακύρωνε ολόκληρη τη σειρά από κει και πέρα. Τέλος, στο σενάριο υπάρχουν μικρές αλλά εύστοχες, πλην μίας, αναφορές και εμφανίσεις γνωστών αγαπημένων ηρώων της σειράς, όπως ο Vader και το δίδυμο των ρομπότ, αλλά μην περιμένετε να τους δείτε και πολύ.
Παρ΄ όλα αυτά, η ταινία είναι αρκετά καλογυρισμένη, εκμεταλλευόμενη φυσικά πλήρως τις ψηφιακές τεχνολογικές δυνατότητες που ούτε η τριλογία που προηγήθηκε ούτε, πολύ περισσότερο, η τριλογία που θεωρητικά έπεται διέθεταν. Σε αντίθεση, επίσης, με τη μέτρια, κατά τη γνώμη μου, έβδομη ταινία που έσπασε πέρσι τέτοιο καιρό τα ταμεία, δεν ασχολείται ιδιαίτερα με κλασικές αξίες της σειράς όπως η Δύναμη και τα φωτόσπαθα, και όταν το κάνει είναι εμφανές πως απλά θέλει να προκαλέσει οικεία αισθήματα στο θεατή. Παρότι είναι η όγδοη ταινία που γυρίζεται στον κόσμο του Πολέμου των Άστρων, είναι μάλλον αυτή που απαιτεί τις λιγότερες γνώσεις από τις υπόλοιπες ταινίες για να την κατανοήσεις. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι τι συνέβη στο τέλος της τρίτης ταινίας και, ίσως, στην αρχή της τέταρτης.
Συν τοις άλλοις, το Rogue One βασίζεται πολύ λιγότερο στις ερμηνείες από τις περισσότερες ταινίες της σειράς, κι η έλλειψη μεγάλων ονομάτων στο πρωταγωνιστικό καστ, πλην της Jones, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Άλλωστε, στην πλειοψηφία τους οι χαρακτήρες που εμφανίζονται εδώ είναι εφήμεροι κι αναλώσιμοι, και κανείς τους δεν αναλύεται σε βάθος (μας άρεσε, πάντως, το καυστικό χιούμορ του νέου ρομπότ, ονόματι K-2SO). Στόχος της είναι να κερδίσει θεατές που δεν υπήρξαν ιδιαίτερα οπαδοί των Star Wars (αν έχουν μείνει ακόμα τέτοιοι!), χωρίς ταυτόχρονα να απογοητεύσει κι αυτούς που κοιμούνται με κούκλα Darth Vader στο μαξιλάρι τους. Προσπαθώντας να πετύχει αυτή τη δύσκολη ισορροπία, προδίδει από μόνη της την ευκαιρία να γίνει κάτι εξαιρετικό, παραμένει ωστόσο αξιόλογη και ευχάριστη τόσο στο μυημένο όσο και στο νέο κοινό.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός πως οι εξτρεμιστές του Guerera απεικονίζονται σαν τρομοκράτες του ISIS, με επίκεντρο των μαχών τους μάλιστα την πόλη Τζέντα (πόλη με το ίδιο όνομα υπάρχει στη Σαουδική Αραβία). Μπορεί να είναι και σύμπτωση αλλά, αν διάλεξε έτσι ο σκηνοθέτης να περάσει πολιτικό μήνυμα, έπραξε μάλλον λανθασμένα. Στα θετικά, αντίθετα, οι καλογυρισμένες σκηνές συγκρούσεων στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας καθώς και η ομαλή, αβασάνιστη ροή της, που εξασφαλίζει πως, ακόμη κι αν δε σου μείνει για πολύ στο μυαλό, τουλάχιστον θα περάσεις καλά βλέποντάς την…
Αξιολόγηση: 7/10