Είναι κάτι νύχτες γιορτινές, σαν κι αυτές που διανύουμε, που με βρίσκουν να μετράω μνήμες αντίστροφες. Κάτω από τα κλειστά βλέφαρά μου χορεύουν οι αέρινες αναμνήσεις σου υπό τους ήχους της νοσταλγίας και ριγούν την καρδιά μου.
Απαριθμώ, λοιπόν, τις στιγμές που μοιραστήκαμε σε αλλοτινές εποχές. Ένα πανηγύρι χρωμάτων και ευωδιών ξεχύνεται μες στο μυαλό μου. Βλέμματα, χαμόγελα, το άρωμά σου, λέξεις δικές σου, που ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου, παίρνουνε αποχρώσεις αισθαντικές και βάφουν ξανά τον ξεθωριασμένο έρωτά μου. Και η φωνή σου; Μια αρμονική μουσική σύνθεση προορισμένη για ιδιωτική ακρόαση…
Τις καταμετρώ ευλαβικά προσέχοντας να μην κυλήσει καμία ανάμεσα στις ρωγμές του χτες και χαθεί δια παντός.
Όμως ο χρόνος δεν συγχωρεί τα ανομολόγητα πάθη και τα κλειδωμένα χείλη. Και επέβαλε την τιμωρία του για τα ανείπωτα συναισθήματα που λίμνασαν μες στην ψυχή μας. Εσύ πέταξες πολύ μακριά μου και οι αναμνήσεις που μου κληροδότησες έγιναν το μόνο μου καταφύγιο.
Τέτοιες νύχτες, λοιπόν, που η χαρμολύπη με παρασύρει στων ευχών τα μονοπάτια, ομολογώ πως προσπέφτω ικέτιδα αιτώντας μια στιγμή ακόμα μαζί σου… την στιγμή που δεν έζησα επαρκώς… και σε αυτή την στιγμή θέλω να μείνω για πάντα… Ξαπλωμένη σιμά σου, να ατενίζω τα μυστικά δάση των ματιών σου, στα οποία ονειρεύομαι να χαθώ ξανά. Χωρίς λέξεις περιττές να ελαττώνουν τον αέρα ανάμεσά μας. Να γινόμαστε μύστες του ατέρμονου πόθου που φωλιάζει στην σιωπή μας. Να μεταλαμβάνω το «ινδιάνικο καλοκαίρι» σου.
Θέλω να ζήσω αυτή την στιγμή μαζί σου, αναπνέοντας τον έρωτα που χρωστάμε ο ένας στον άλλο…