Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, δυστυχώς η ευτυχώς το ξέρω καλά. Είναι εκείνο το γνωστό ρίγος που σε πιάνει, η ταχυκαρδία, το κοκκίνισμα σε όλο σου το κορμί, η αϋπνία, τα μισοσβησμένα τσιγάρα στο τασάκι κι ένα μπουκάλι κρασί στο τραπέζι… Κι εσύ οκλαδόν στον καναπέ με τα φώτα κλειστά και τη μουσική χαμηλά, να σκέφτεσαι που είναι τι κάνει, αν κοιμάται, αν δεν κοιμάται και όλα αυτά χωρίς να ξέρεις το γιατί…
Αυτό το γιατί που σε σκοτώνει σε δευτερόλεπτα και εσύ απλά χαμογελάς και καρδιοχτυπάς… Σε λίγο ξημερώνει και πρέπει να σηκωθείς από τον καναπέ σκέφτεσαι, να χτενιστείς, να περιποιηθείς τον εαυτό σου και να ντυθείς γυναίκα σοβαρή κυρίως,με αέρα, δύναμη και ταμπεραμέντο… Η λογική σου βασανίζει την καρδιά σου και η καρδιά σου το μυαλό σου… Το ξημέρωμα σε βρίσκει στα “πατώματα” και σιγά σιγά ξεκινάς…
Ανοίγεις το παράθυρο, βγαίνεις έξω για λίγο αφήνεις την παγωνιά να σε αγγίξει και αναπνέεις βαθιά, κλείνοντας τα μάτια… Αδειάζεις για λίγο το μυαλό σου από εκείνες όλες τις σκέψεις που σου τρώνε τα σωθικά και προσπαθείς να συνέλθεις… Ξαφνικά σου κόβονται τα πόδια γιατί είναι σαν τον βλέπεις μπροστά σου, σαν μια οπτασία, σαν κάτι που δεν έχει ούτε χτες, ούτε αύριο, παρά μόνο τώρα… εδώ και τώρα…
Μπαίνεις μέσα στο σπίτι και ρίχνεις κρύο νερό στο πρόσωπο σου… Βλέπεις τα μάτια σου στον καθρέφτη και είναι τόσο δακρυσμένα και καταλαβαίνεις πως τόση ώρα έκλαιγες και φανταζόσουν… Απλά φανταζόσουν και ένιωθες πως σε αγγίζει… Αρχίζεις να ντύνεσαι και φεύγεις από το σπίτι σχεδόν τρέχοντας μέχρι να μπεις στο αυτοκίνητο και να βάλεις τη μουσική να παίζει στο τέρμα, με τέρμα τα γκάζια…
Οδηγείς και σκέφτεσαι κι όσο σκέφτεσαι τόσο τραγουδάς και τόσο ανεβάζεις την ένταση… Όλα στο τέρμα, από την καρδιά σου μέχρι το γκάζι του αυτοκινήτου… Κι όσο περνάει η ώρα το μυαλό σου ταξιδεύει σε εκείνον και όλο το σώμα καίγεται, έτσι είναι σ’ αρέσει δεν σ΄ αρέσει εαυτέ μου καίγεσαι και σιγολιώνεις… Λιώνεις σαν ένα κεράκι αργά και βασανιστικά, τόσο βασανιστικά που χάνεσαι στις σκέψεις και το μυαλό σου φεύγει…Φεύγει και πετάει κι αυτή η σκέψη σε οδηγεί εκεί που λαχταράς…
Ξαφνικά κρυώνεις και τρέμεις, τρέμεις τόσο δυνατά που δεν μπορείς καλά καλά να κρατήσεις το τιμόνι… Αναστενάζεις βαθιά και προχωράς, τα δάχτυλα των χεριών σου παγώνουν και το ρίγος σε διαπερνάει ολόκληρη… Η ώρα περνάει κι ακόμα δεν έχεις συνέλθει, που θα πάει όμως θα το καταφέρεις… Πρέπει να το καταφέρεις που να πάρει η ευχή… Πάντα τα καταφέρνεις εσύ, έχεις ζήσει σε θάλασσα και ουρανό ολομόναχη για μήνες με μοναδική συντροφιά την ίδια σου τη μοναξιά και το παράνομο εγώ σου…
Ναι, ναι το παράνομο εγώ σου εκείνο που ζει μέσα στο σώμα σου παράλληλα με σένα και δεν μπορείς να το ελέγξεις… Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σκοτώσεις, ησυχάζει για λίγο καιρό και μετά αρχίζει πάλι να σε βασανίζει, να σε λυγίζει να σε σκοτώνει μέρα με τη μέρα. Σε σκοτώνει γιατί σε προκαλεί να κάνεις πράγματα που θεωρητικά δεν πρέπει αλλά πρακτικά θέλεις…
Πνίγεσαι μέσα στο ίδιο σου το σώμα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις… Το μόνο που θέλεις τώρα είναι να στρίψεις αριστερά ή δεξιά και να πας όπου έχει θάλασσα… Να πας εκεί που ηρεμούσες από μικρό παιδί, να δεις τα δακρυσμένα μάτια σου να καθρεφτίζονται μέσα της και να ουρλιάξεις από πόνο, θυμό, οργή για όλα αυτά που σε σκοτώνουν αργά και μέρα με τη μέρα…
Οι δείκτες του ρολογιού όμως πάντα θα κινούνται δεξιόστροφα και οι μέρες θα περνούν από μπροστά σου κι εσύ θα τα βλέπεις όλα αυτά σαν μια ταινία μικρού μήκους να περνάει από μπροστά σου… Μια ταινία σύντομη με χιλιάδες εικόνες, χαρές, λύπες και όλα όσα δεν μπορείς ούτε καν να διηγηθείς… Όλα εκείνα που είναι καλά χαραγμένα σε μυαλό και καρδιά…
Εκείνα που δεν θα τα σβήσει ποτέ και κανείς,ξέρεις γιατί; Γιατί όλα αυτά είναι δικά σου, μόνο δικά σου… Σου ανήκουν, ζουν μέσα στο σώμα σου και θα τα κουβαλάς για όσο χτυπάει η καρδιά σου… Κι από ότι φαίνεται τα μόνα που είναι δικά μας στη ζωή είναι οι αναμνήσεις, ο έρωτας, οι πίκρες και οι χαρές… Όλα τα άλλα;Απλά ένα μηδενικό στον παρονομαστή μας…
Επειδή όμως η ζωή μου, το σώμα μου, το εγώ μου καθώς επίσης και το παράνομο εγώ μου, μου ανήκουν, θα ζήσω όπως θέλω εγώ, θα ερωτευτώ όπως θέλω εγώ και όλα αυτά θα τα κάνω με τέρμα τα γκάζια όπως γουστάρω εγώ…
…the best way to predict the future is to create it…