Ένας σχεδιαστής (Tom Ford) που αποφάσισε να καθίσει, για δεύτερη μόλις φορά στη ζωή του, στην καρέκλα του σκηνοθέτη, εξασφαλίζοντας ένα πρωτότυπο σενάριο-χρονικό λαβύρινθο και δυο μεγάλα ονόματα (Amy Adams & Jake Gyllenhaal) μπορεί να υπερηφανεύεται πως δημιούργησε μια από τις πιο πετυχημένα εκκεντρικές ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε.
Νυχτόβια Πλάσματα (Nocturnal Animals, 2016)
Ψυχολογικό θρίλερ, 110΄
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Tom Ford
Πρωταγωνιστούν: Jake Gyllenhaal, Amy Adams, Aaron Taylor-Johnson
Μια απογοητευμένη από τη ζωή και το γάμο της γυναίκα λαμβάνει ως δώρο από τον πρώην σύζυγό της το τελευταίο βιβλίο του, και σύντομα αναπτύσσει μια εμμονή με τα –φανταστικά- γεγονότα που περιγράφει, δημιουργώντας στο μυαλό της μια αναλογία με την πραγματικότητα.
Ανεξάρτητα από τα γούστα του καθενός, μια είναι η ομόφωνη παραδοχή που πρέπει να γίνει: τα Νυχτόβια Πλάσματα δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία. Ο Ford περνάει την έννοια του flashback σ΄ ένα διαφορετικό επίπεδο, εναλλάσσοντας όχι το παρελθόν με το παρόν ή διαφορετικές τοποθεσίες την ίδια στιγμή όπως συνήθως, αλλά την «πραγματικότητα» της ταινίας με τον κόσμο ενός βιβλίου που αποτελεί το κεντρικό θέμα της.
Κοινός παρονομαστής, σε μια ευφυή έμπνευση, ο ικανότατος Jake Gyllenhaal, που υποδύεται ταυτόχρονα το συγγραφέα του εν λόγω βιβλίου και τον κεντρικό του ήρωα, αποτελώντας το συνδετικό κρίκο των δυο ξεχωριστών «κόσμων» της ταινίας. Ανάμεσα στην περιγραφή των γεγονότων του βιβλίου παρουσιάζεται, με μη χρονολογική σειρά, η ιστορία των δύο πρωταγωνιστών του πραγματικού κόσμου, που παντρεύτηκαν παρά τις διαφορές στη φιλοσοφία τους, χώρισαν ακριβώς γι΄ αυτές τις διαφορές και τώρα, με τη σύζυγο παγιδευμένη σ΄ έναν πλούσιο αλλά αποτυχημένο γάμο, το βιβλίο του πρώην άνδρα της μοιάζει να τη στοιχειώνει, και όχι μόνο λόγω του τρομακτικού και πεσιμιστικού χαρακτήρα του.
Ακόμη μια ευφυή έμπνευση του σεναρίου αποτελεί πως οι δύο κόσμοι που περιγράφονται είναι τελείως διαφορετικοί αλλά παρουσιάζουν… διεστραμμένες ομοιότητες, σαν να έχουμε δυο ταινίες με μια χαλαρή αλλά καθηλωτική σύνδεση μεταξύ τους. Στον πραγματικό κόσμο, η ταινία θυμίζει ρομαντικό δράμα, μια κλασική ιστορία αγάπης που τελικά δεν καρποφόρησε και κινδυνεύει να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Μέσα στο βιβλίο, από την άλλη, έχουμε να κάνουμε μ΄ ένα αστυνομικό θρίλερ, με θέματα όπως το τυφλό, αναίτιο έγκλημα, η ολική καταστροφή της ζωής ενός ανθρώπου από το πουθενά και η εκδίκηση ως μέσο επιβολής δικαιοσύνης να κυριαρχούν.
Κομβική, αναμφίβολα, για την επιτυχία της ταινίας, η παρουσία του Gyllenhaal σ΄ ένα διπλό, άκρως απαιτητικό ρόλο. Ο 36χρονος ηθοποιός αποδεικνύει διαρκώς με τις τελευταίες επιλογές του πως διανύει την καλύτερη –μέχρι τώρα- περίοδο της καριέρας του. Πλαισιώνεται, φυσικά, από μια μεστή και αποφασιστική, αν και σε ελαφρώς άχαρο ρόλο, Amy Adams, κι έναν απολαυστικό Aaron Taylor-Johnson, που διέψευσε τα προγνωστικά και πήρε… σπίτι του τη Χρυσή Σφαίρα Β΄ Ανδρικού Ρόλου (αν και η Ακαδημία τον αγνόησε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ, όπως και γενικότερα την ταινία, αν εξαιρέσουμε την υποψηφιότητα του Michael Shannon στην ίδια κατηγορία).
Αν προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε κάποιο μειονέκτημα στην ταινία, αυτό κατά την άποψή μου είναι η «πραγματική» του ιστορία (αυτή εκτός του βιβλίου) είναι σχετικά ανέμπνευστη και χωρίς το κάτι παραπάνω, αν και ο τρόπος που περιγράφεται, με την εκκεντρική σκηνοθεσία και αφήγηση του Ford, προκαλεί το ενδιαφέρον που λείπει. Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, αν και δεν πρόκειται ακριβώς για μειονέκτημα, πως τα Νυχτόβια Πλάσματα είναι μια ταινία που αν αποφασίσεις να τη δεις πρέπει να την παρακολουθήσεις προσεκτικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, λόγω του δαιδαλώδους τρόπου αφήγησης των γεγονότων. Αξίζει, ωστόσο, και με το παραπάνω.
Βαθμολογία: 8/10