Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και τι να σου πω; Να σε βρίσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να βρίσω εμένα ή να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο; Όλο αυτό που έμενε μέσα μας, άρχισε να παίρνει μορφή, χρώμα και υφή. Άρχισε να παίρνει καρδιά και να αναπνέει και ξαφνικά έγιναν όλα. Προσπαθώ να θυμηθώ πως και ξεκίνησε, τι σου είπα, τι μου είπες, ποιος ξεκίνησε πρώτος, αλλά μάταιος τρόπος… Έχω σπάσει το κεφάλι μου και παλεύω να θυμηθώ αλλά δεν τα καταφέρνω… Δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε και γιατί σε μένα, αυτό το γιατί άρχισε πάλι να με βασανίζει…
Ίσως είχαμε και οι δυο κατάλοιπα από παλιά μέσα μας, ίσως μια έλξη από τότε που πρωτογνωριστήκαμε, ίσως όλα όσα νιώσαμε και πνίξαμε μέσα μας… Το θέμα όμως μικρό μου δεν είναι τι έγινε τότε και πως ξεκίνησε, αλλά τι γίνεται τώρα και πως θα το αντιμετωπίσω… Μιλάω για μένα γιατί δεν μπορώ να μιλήσω για σένα αν και ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει και σε εσένα… Δεν ξέρω αν πρέπει να σε βγάλω από το μυαλό και την καρδιά μου, δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω να σ’ αγαπάω, δεν ξέρω αν πρέπει να θυμάμαι…
Μέρες και νύχτες ατελείωτες βασανίζομαι, ξέρω πως ξενυχτάς κι εσύ μαζί μου έτσι νοερά. Αυτό που με σκοτώνει είναι ότι μένεις άυπνος και με σκέφτεσαι την ίδια στιγμή που είμαι ξαπλωμένη πάνω σένα καναπέ με ένα τσιγάρο στο στόμα και τα δάκρυα μου αραδιασμένα τριγύρω μου… Από τη μία νιώθω τόσο υπέροχα που με νιώθεις κι από την άλλη θέλω να μπω στο αυτοκίνητο και να αρχίσω να τρέχω τόσο μα τόσο πολύ. Μπήκες στα όνειρα μου, στην ψυχή και την καρδιά μου, άνοιξες ότι έκρυβα καλά και το έκανες δικό σου μ’ ένα τρόπο ασύλληπτο. Ίσως να μην το κατάλαβες όμως με το βλέμμα σου και την αθωότητα της ψυχής σου έκανες δική σου και μένα…
Μου άγγιξες το χέρι και σπαρτάρισα σαν μικρό παιδί που του παίρνουν για δώρο το αγαπημένο του παιχνίδι… Κοκκίνισε το πρόσωπο μου σαν ένα μικρό κοριτσάκι, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου κι άρχισα να πλάθω το δικό μου παραμύθι, το παραμύθι μας… Ένα παραμύθι που χτίσαμε μαζί όμως δεν ξέρω ποιος από τους δυο θα το συνεχίσει κι ακόμα χειρότερα ποιος θα βάλει το τέλος… Η λέξη και μόνο με φοβίζει, το μετά και το γιατί… Έρχονται στιγμές που στέκομαι γερά στα πόδια μου και ορκίζομαι πως θα παλέψω με μένα, με τα συναισθήματα μου και τον εαυτό μου τον ίδιο κι ύστερα με σένα… Ναι, θα παλέψω μαζί σου, θα σε βάλω απέναντι μου και θα προσπαθήσω να σε νικήσω.
Πώς θα σε νικήσω; Πρέπει πρώτα να σε μισήσω για να συνέλθω κι εγώ… Δεν γνωρίζω αν θα το καταφέρω πρέπει όμως να προσπαθήσω… Δεν θέλω να γίνει έτσι και δεν πρέπει, όμως δεν έχω άλλη επιλογή. Ο μόνος τρόπος για να σωθώ από σένα, από μένα κι από εμάς, είναι να σε απομυθοποιήσω τελείως, τόσο πολύ που να ζω σαν να μην υπάρχεις… Δεν πρέπει να συνεχίσω να σε σκέφτομαι, δεν αντέχω άλλο να βασανίζομαι, κοιμάμαι και ξυπνάω με το κινητό αγκαλιά και τα δάκρυα συντροφιά μου.
Πόσο νομίζεις πως θα αντέξω; Όσο κι αν θέλω, θα με προδώσει ο ίδιος μου ο οργανισμός, ήδη νιώθω τόσο αδύναμη, τόσο κουρασμένη και εξαντλημένη… Μέρα με τη μέρα υποφέρω όλο και πιο πολύ, το μυαλό μου έρχεται και φεύγει… Με αφήνει μόνη κι απροστάτευτη μπροστά σου, να θυμάμαι τις κουβέντες σου και το βλέμμα σου, εκείνα τα μάτια που με καθηλώνουν και δεν μπορώ να κουνηθώ… Δεν πρέπει να σε αφήσω άλλο να με ελέγχεις… Δεν το αντέχω όλο αυτό, δεν το μπορώ, νιώθω όχι απλά να καίγεται το σώμα μου, αλλά να βράζει… Δεν μπορείς να φανταστείς τι σου λέω, αν δεν το νιώσεις…
Ούτε που πάει το μυαλό σου για όλο αυτό που βιώνω… Με έφερες στα όρια μου, έπαιξες κι έχασα και ναι, το παραδέχομαι τα κατάφερες, με νίκησες!!! Κι έτσι, το παιχνιδάκι τελειώνει κι ο χαμένος δηλαδή εγώ, τα παίρνει όλα, σου υπόσχομαι όμως πως μαζί με τα κομμάτια μου θα πάρω και το μυαλό σου. Δεν θα σου αφήσω ίχνος μυαλού για να σκεφτείς από εδώ και πέρα τίποτα…
…Μυαλό εκεί, κορμί εδώ κι έτσι έρχεται η καταστροφή…
