Κι εκεί που όλα κυλούν ομαλά και μεγαλώνουν τα 2 παιδιά τους όσο καλύτερα μπορούν, με τις χαρές τους, με τις λύπες τους με τις εντάσεις τους, μια σπίθα ήταν αρκετή για να τινάξει την κοινή πορεία και ζωή τους στον αέρα… Ένα πρωινό της 22 Ιουνίου, μερικές ψυχρές εξετάσεις έδωσαν την αρχή του τέλους!!! Εκείνος, για 7 ολόκληρα χρόνια δεν είχε υποβληθεί σε εξετάσεις ρουτίνας όσων αφορά την υγεία του… Σαν γιατρός, νόμιζε πως δεν θα συμβεί τίποτα σ’ εκείνον. Ένας γιατρός γυναικολόγος και επιτυχημένος. Ένας άνθρωπος που έφερνε παιδιά στον κόσμο μέσα από το σώμα της κάθε γυναίκας…
Ο συνδετικός κρίκος κάθε μητέρας και παιδιού, ένας άντρας 47 μόνο ετών, μετά από πυρετό αρκετών ημερών και αφού εκείνη τον συμβούλεψε να υποβληθεί σε κάποιες εξετάσεις, το έκανε. Όμως τα νέα δεν ήτανε καλά. Τα αποτελέσματα ήταν κάκιστα και το μήνυμα αιφνίδιο για όλους… Προσδόκιμο ζωής 5 μηνών, αν δεν κατάφερναν να αντιμετωπίσουν κάπως, εκείνο τον μεγάλο εχθρό, τον καρκίνο… Η γη γκρεμίστηκε από τα πόδια τους, κοιτάχτηκαν στα μάτια και η κραυγή έγινε σιωπή και βουβό δάκρυ… Απέναντι στην πραγματικότητα μόνοι τους, ολομόναχοι σ’ αυτό το κοινό τους ταξίδι, που έμελλε να είναι και το τελευταίο…
Με μια διαφορά πως με το πέρας του ταξιδιού, εκείνη θα γύριζε πάλι σπίτι με τα 2 αγγελούδια, αλλά μόνη αυτή τη φορά… Εκείνη μάνα και πατέρας ταυτόχρονα, απέναντι στον κόσμο τον μάταιο, τον σκληρό, τον απάνθρωπο… Ήταν δυνατή και συνεχίζει να είναι, κάνει το δάκρυ της χαμόγελο και τον πόνο της ελπίδα, δεν έχει μάθει να λυγίζει, ξέρει όμως να σκοντάφτει… Και σ’ αυτήν την απρόσμενη τρικλοποδιά πρέπει να σταθεί παλικάρι και να γραπώσει τα πόδια της γερά και δυνατά για να αντεπεξέλθει… Ο δρόμος είναι σκοτεινός, γεμάτος λακκούβες και τα φανάρια όλα είναι κόκκινα. Στο χέρι της είναι να τα κάνει πράσινα και να αρχίζει να τρέχει μακριά…
Δεν είναι εύκολο, όχι όμως και ακατόρθωτο, ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με καρφιά… Όπου κι αν πατήσει κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα από τα καρφιά και την νάρκη… Για αυτό πρέπει να τρέξει μακριά και να σωθεί… Δεν πρέπει να κοιτάξει πίσω της, δεν έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό, γιατί απλά οι δείκτες των ρολογιών πάντα θα κινούνται δεξιόστροφα κι ο χρόνος θα περνάει… Δεν έχει καιρό για χάσιμο, κάθε στιγμή είναι πολύτιμη και τώρα πια το ξέρει καλά… Το έμαθε με βίαιο τρόπο αλλά το γνωρίζει πια, πολύ καλά!!!
Η θεραπεία είναι σε εξέλιξη, αν πετύχει ίσως το προσδόκιμο πάρει παράταση για 2 χρόνια, πόσο σκληρό για τους δυο τους… Να ξέρουν πως η κοινή τους ζωή θα ολοκληρωθεί σε 5 ή σε 24 μήνες… Πόσο βάναυσο ακούγεται,πόσο οδυνηρό… Όμως δεν πρέπει να σταθούν σ’ αυτό, η ζωή είναι ψυχρή και ο στόχος είναι η συνέχεια και το μέλλον… Τίποτα δεν θα ξεχαστεί και πόσο μάλλον εκείνος, είναι άδικο… Πολύ άδικο… Όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή, η συνέχεια του, που είναι τα παιδιά του πρέπει να πετάξουν ψηλά και να χαμογελάσουν, να προχωρήσουν και αυτό για να γίνει θέλει κάποιον να τα κρατάει σφιχτά, μέχρι να πετάξουν και αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από εκείνη…
Δυστυχώς το ”Εμείς” σε λίγο καιρό θα γίνει ”Εγώ” κι εκείνη το ξέρει… Βασανίζεται, πονάει, θέλει να σκίσει τα σπλάχνα της και να ουρλιάξει… Τι κι αν το κάνει;Θ΄ αλλάξει κάτι; Όχι, δυστυχώς, ίσως το μόνο που θα καταφέρει, θα είναι να ρίξει λάδι στη φωτιά εκείνη, που προκλήθηκε από μια και μόνο σπίθα!!! Εκείνη την σπίθα που ανέτρεψε τα πάντα …
Κλείνοντας, να μην συρθείς στο πάτωμα όταν θα λυγίσεις… Να σηκωθείς πάνω, να σκουπίσεις τα δάκρυα σου, να ρίξεις νερό στο πρόσωπο σου και να κοιτάξεις εκείνον μέσα από τα μάτια των παιδιών σου… Εκείνα που σ’ έχουν ανάγκη και που θα σου χαρίσουν το χαμόγελο για το υπόλοιπο της ζωής σου!!!
Χαμογέλα, κρατώντας αριστερά την ελπίδα σου και δεξιά την πίστη σου, στα ”θέλω” σου και στα ”μπορώ” σου!!!
Κ.Τ.
