Χωρίς νερό… δε ζω… εγώ έχω δει πως
ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΦΗ…
ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΟΜΑΙ… ΟΙΚΤΡΑ…
Είτε θέλουν να το πιστέψουν είτε όχι, ένα είναι πλέον βέβαιο και σίγουρο, βάσιμο και αδιαμφισβήτητα αποδεκτό και παραδεκτό.
στη ζωή δεν έρχονται οι καταστάσεις, τα γεγονότα,όπως τα θέλουμε και τα επιθυμούμε.
άλλοτε έρχονται σύμφωνα με τις προβλέψεις μας, ακόμα και με τις δικές μας προωθήσεις, ζητημάτων και ευκαιριών.
άλλοτε πάλι, πρέπει να ανασκουμπωθούμε, να μαζέψουμε τα μανίκια μας, ώστε να καταβάλλουμε τις δικές μας προσπάθειες και τα δικά μας περαιτέρω δίκαια, αντιπροσωπευόμενα, από κείνα τα μονοπάτια, που άλλες φορές είναι ευκολοδιάβατα και άλλες φορές, χωλαίνουν έμπρακτης προσφυγής και προτροπής μας.
χωρίς νερό, όντως δε θα ζήσω, εξαιτίας, λόγων και εκφάνσεων συνιστωσών και συντελεστών, ώστε να τελείται μια ύπαρξη, μια ζωή, γεμάτη ουσία και ενδιαφέρον.
κι όμως παράγοντες ανασταλτικοί,όσο και να δράσουν, να επιδράσουν και να αντιδράσουν, δε θα σταθούν αίτιοι και υπαίτιοι στη δική μου πτώχευση, στη δική μου οικτρή γραφική κατάντια.
το να επιδιώξουν και να καταδιώξουν τις δικές μου προσπάθειες, τα δικά μου θέλω και γιατί, θα με βρουν πάντα αντιμέτωπη και σταθερά αμετακίνητη πλέον.
ναι… όταν δε γράφω, όταν δεν ταξιδεύω και όταν δε μυούμαι σε εκείνο τον πολυμαθή και πολυποίκιλτο χώρο, αντίληψης, κατανόησης και ενστερνισμού ιδεών, τα μαντάτα έρχονται και συνεπαίρνουν το μυαλό, λες και χτυπούν συναγερμοί και δονούνται από μεγάλης έντασης και ισχύος, σεισμών.
όλο μου το είναι καθηλωτικά, ανίσχυρο και αβέβαιο, για τις μετέπειτα εξελίξεις και διακινήσεις, γραμμάτων, τεχνών και οτιδήποτε ισχυρών, σοβαρών, ποτέ παρορμητικών διελεύσεων μετακινήσεων πεποίθησης και ανάθεσης δύναμης.
μια δύναμη που τη νοιώθει ο καθένας μας διαφορετικά και αντιδρά. Όχι πάντα κατά το δοκούν, αλλά το έσω γίγνεσθαι,των αδιαμαρτύρητων επιλεκτικών σκοπών και στόχων ζωής μας και διέλευσής μας, κατά τη διάρκειά μας, πάνω στη γη.
