Τα Oscars είναι μια ανάσα μακριά -αυτή την Κυριακή 4 Μαρτίου- αλλά προλαβαίνουμε να μιλήσουμε για μία ακόμα ταινία, που κίνησε το ενδιαφέρον κριτικών και θεατών και που αποσκοπεί στο να κερδίσει τουλάχιστον ένα χρυσό αγαλματίδιο. Η ταινία I, Tonya είναι υποψήφια σε τρεις κατηγορίες, και συγκεκριμένα στις κατηγορίες Καλύτερου Α’ και Β’ γυναικείου ρόλου και Καλύτερου μοντάζ. Και αν θέλετε την άποψή μου, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται και στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας.
Η Tonya Harding (Margot Robbie) είναι αθλήτρια καλλιτεχνικού πατινάζ. Αγαπάει πολύ το άθλημά της και αγωνίζεται σκληρά για να αποδείξει σε όλους πόσο καλή είναι. Και όντως είναι, αλλά η καθόλου στοργική, πιεστική και βίαιη μητέρα της, LaVona (Allison Janney) και ο μετέπειτα ακόμα πιο βίαιος και ενίοτε τρυφερός σύζυγός της, Jeff (Sebastian Stan) δημιουργούν ψυχολογικά τραύματα στην παιδική και έφηβη αντίστοιχα ψυχή της φιλόδοξης Tonya. Και πέρα από τα προσωπικά της δράματα, η επίθεση και ο τραυματισμός της συναθλήτριας και ανταγωνίστριας της, Nancy Kerrigan (Caitlin Carver) και η πιθανή εμπλοκή της σε αυτά είναι πιθανό να της στερήσουν την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά μήπως όντως συμμετείχε στην οργάνωση αυτής της επίθεσης ή είναι αθώα όπως η ίδια ισχυρίζεται; Αυτό αναρωτιέται όλος ο κόσμος.
Σκηνοθέτης είναι ο Craig Gillespie, γνωστός ενδεικτικά για τις ταινίες Lars and the Real Girl (2007) και Fright Night (2011), αλλά το I, Tonya συγκαταλέγεται σίγουρα στις καλύτερες δουλειές του. Πρόκειται για μια πολύ πλούσια σκηνοθετικά ταινία, καθώς περιλαμβάνει μονόπλανα, την δημιουργία της αίσθησης ότι ο θεατής χορεύει μαζί με την Tonya βάζοντας την κάμερα απέναντι της να μιμείται τις κινήσεις της κάθε φορά που κάνει πατινάζ, με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου -που σημαίνει ότι οι ηθοποιοί αναγνωρίζουν την παρουσία του θεατή και του μιλάνε κοιτώντας την κάμερα- και με την χρήση του μοτίβου ότι όταν η κάμερα κινείται γρήγορα κοντά σε ένα πρόσωπο ή ένα αντικείμενο σηματοδοτεί ότι κάτι σημαντικό πρόκειται να συμβεί αυξάνοντας έτσι την αγωνία και την ένταση. Παραμένοντας στις λειτουργίες της κάμερας αξίζει να σημειωθεί ότι δείχνει καθαρά ο,τι βρίσκεται στο κέντρο και θολώνει το φόντο, γιατί έτσι βοηθάει στο να επικεντρώνεται ο θεατής στον χαρακτήρα που προβάλλεται, και συγκεκριμένα στο πρόσωπο και στα αισθήματα που περνούν από πάνω του. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης επέλεξε να παρουσιάσει τους πρωταγωνιστές μετά από χρόνια να συζητάνε για την ζωή τους και να σχολιάζουν τα όσα τους συνέβησαν και πρόκειται να προβληθούν στην ταινία. Αυτό δικαιολογείται από το ότι τους παίρνουν συνέντευξη, καθώς κάθονται μπροστά στην κάμερα και απαντούν σε ερωτήσεις. Για να ξεχωρίζει το παρόν της συνέντευξης από τις αναδρομές, οι πρώτες σκηνές όχι μόνο προβάλλονται μέσα σε ένα τετράγωνο σχήμα, αναλογίες που θυμίζουν τις παλιές τηλεοράσεις, αλλά επίσης τα χρώματα φαίνονται φιλτραρισμένα και πολύ φωτεινά σε αντίθεση με τις αναδρομές που έχουν αναλογίες παραλληλογράμου και τα χρώματα είναι πιο φυσικά, αλλά και έντονα. Αυτό επιτεύχθηκε με την βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Nicolas Karakatsanis. Όλα, όμως, ενώθηκαν μεταξύ τους μέσα από έξυπνες μεταβάσεις, σε μερικές από τις οποίες έχουμε και την χρήση κειμένου για να δηλώνεται γρήγορα και εύκολα στο θεατή η μεταφορά στον χρόνο και στον τόπο, κοψίματα, καθώς επίσης και πλάνα, τα οποία λειτουργούν ως αποδείξεις, που πιστοποιούν τα όσα λέγονται από τους πρωταγωνιστές, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα από την ταινία-συνέντευξη προσπαθούμε να μάθουμε για την ζωή της Tonya και τον βαθμό ανάμειξης της στην επίθεση κατά της Nancy, για τα οποία είναι υπεύθυνη η μοντέρ Tatiana S. Riegel.
Σεναριογράφος της ταινίας είναι ο Steven Rogers. Όπως θα δεις και στην ταινία, έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι βλέπουμε τα όσα διαδραματίζονται μέσα από την οπτική πολλών διαφορετικών χαρακτήρων. Αν και η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα υπάρχουν αρκετά στοιχεία μυθοπλασίας και αυτό εξηγεί το μήνυμα στην αρχή της ταινίας, που προειδοποιεί ότι πρόκειται να παρουσιαστούν αμφιλεγόμενα γεγονότα βασισμένα σε αληθινές συνεντεύξεις των Tonya Harding και Jeff Gillooly. Παρόλα αυτά, το σενάριο είναι ρεαλιστικό αναδεικνύοντας άριστα τις προσωπικότητες όλων των χαρακτήρων, με αρκετές ανατροπές και πολύ χιούμορ, αλλά και σοβαρότητα, καθώς αγγίζει θέματα, όπως τον συνδυασμού κακοποίησης και αγάπης, της υποτίμησης και της υπερτίμησης του εαυτού μας και της υπευθυνότητας. Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθεί η πρωταγωνίστρια Margot Robbie, που δικαίως κλέβει την παράσταση. Πρόκειται για μια ηθοποιό με μεγάλη εμπειρία σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μεγάλες παραγωγές, όπως The Wolf of Wallstreet (2013), Focus (2015) και Suicide Squad (2016), αλλά αυτό που προσωπικά θεωρώ ότι την κάνει να ξεχωρίζει στην συγκεκριμένη ταινία είναι η προσοχή που δόθηκε στην εκφραστικότητα και την ένταση των ματιών της. Πραγματικά, το βλέμμα της θα σε καθηλώσει και θα σε στοιχειώσει.
Συμπερασματικά, θα συνιστούσα σε όλους άνω των 15 ετών -λόγω γλώσσας και ακατάλληλων σκηνών- να δουν την ταινία I, Tonya, καθώς συνδυάζει επιδέξια την κωμωδία με το δράμα και το θρίλερ.
){kind=link}