Ακόμα μια ταινία του 2017 με έντονο ενδιαφέρον και παρουσία στα σημαντικότερα κινηματογραφικά βιβλία, το πρωτότυπο coming-of-age ρομαντικό δράμα του Λούκα Γκουαντανίνο αποτελεί μια διεθνή συμπαραγωγή που επιχειρεί να προσεγγίσει λεπτά ανθρώπινα θέματα με συγκινητικό και καλαίσθητο τρόπο.
Call Me by Your Name (2017) – Δράμα, 130′
Σκηνοθεσία: Luca Guadagnino
Σενάριο: James Ivory
Πρωταγωνιστούν: Timothée Chalamet, Arnie Hammer, Michael Stuhlbarg
Ένας εσωστρεφής 17χρονος, στη Βόρεια Ιταλία του 1983, γοητεύεται από έναν Αμερικανό φοιτητή που έρχεται να μείνει στο πατρικό του για το καλοκαίρι, ως συνεργάτης του πατέρα του. Η μεταξύ τους σχέση θα περάσει από πολλά κύματα και θα διαμορφώσει την προσωπικότητα του εφήβου στη διαδικασία ενηλικίωσης που διανύει.
Κάποιος θα μπορούσε να περιγράψει την ταινία του Γκουαντανίνο ως ένα ερωτικό δράμα μεταξύ δύο νέων ανδρών, στα πλαίσια του αέρα ανεκτικότητας που φυσάει στο Χόλιγουντ τον τελευταίο καιρό, αλλά στην πραγματικότητα έτσι θα έχει απλώς αγγίξει την επιφάνεια. Η ταινία πραγματεύεται πολλά περισσότερα από αυτό: τη διαδικασία ενηλικίωσης μέσα από ερωτικά σκιρτήματα, ταξίδια, φιλοσοφικές αναζητήσεις και συζητήσεις με αγαπημένα πρόσωπα, τις αντιθέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών και των ιδεών τους, τον έρωτα, αλλά και την απώλεια, ερωτική και όχι μόνο, ως τρόπο εξερεύνησης του πραγματικού εαυτού μας.
Ας μιλήσουμε λίγο για το story. O Elio (Chalamet) είναι ένας 17χρονος Ιταλός, εσωστρεφής, ανασφαλής και με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, που περνά το καλοκαίρι του στο πατρικό του στην αγροτική βόρεια Ιταλία, έχοντας συχνά μαζί του και την κοπέλα του. Η ισορροπία του διαταράσσεται όταν ένας Αμερικανός φοιτητής (Hammer) έρχεται να περάσει το καλοκαίρι μαζί με την οικογένεια ώστε να συνεργαστεί με τον πατέρα του Elio για μια εργασία. Ο νεοφερμένος είναι το αντίθετο του νεαρού ήρωα: εξωστρεφής, άνετος, εύκολος στη γνωριμία και με υψηλή αυτοπεποίθηση.
Μεταξύ των δύο αντιδιαμετρικών προσωπικοτήτων, η αρχική αντιπάθεια θα μετατραπεί σταδιακά σε περιέργεια, έλξη και, τελικά, ένας ιδιόμορφος έρωτας τον οποίο οι δύο ήρωες αντιμετωπίζουν με διαφορετική οπτική. Ο Elio θ΄ αλλάξει αρκετά μέσα απ΄ την όλη διαδικασία, αλλά ο ενθουσιασμός του θα τον κάνει να ξεχάσει πως οτιδήποτε συμβεί μεταξύ τους έχει ημερομηνία λήξης…
Σκηνοθετικά το έργο είναι ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό, με πολύ όμορφη απεικόνιση της καλοκαιρινής Ιταλίας των 80΄s και με τις ερωτικές σκηνές να είναι πειστικές δίχως να είναι χυδαίες. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καλά δομημένοι και οι πρωταγωνιστές, ιδίως ο ιδιαίτερα ταλαντούχος Chalamet, τα καταφέρνουν μια χαρά.
Η αχίλλειος πτέρνα της ταινίας εντοπίζεται στο σενάριο. Αν και πρωτότυπο και με πολύ διδακτικά νοήματα, αναλώνεται επί μακρόν σε γεγονότα και συναισθηματικές αλλαγές των πρωταγωνιστών που μάλλον κουράζουν παρά σε βοηθούν να καταλάβεις τι γίνεται. Το φινάλε μας αφήνει επίσης μετέωρους, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε τι ήθελε πραγματικά να περάσει ο δημιουργός μέσα από τις συνεχόμενες αλλαγές που παρουσιάζει. Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες ταινίες, το Call Me By Your Name προσπαθεί να πετύχει ταυτόχρονα πάρα πολλά, και αναπόφευκτα χάνεται κάπου στη διαδρομή. Θα μπορούσε σίγουρα να έχει 20-30 λεπτά μικρότερη διάρκεια, χωρίς να χάνονται τα νόηματα και χωρίς να κουράζεται ο θεατής από την επανάληψη.
Μια ενδιαφέρουσα ταινία που αξίζει μια ματιά είναι λοιπόν, το Call Me By Your Name, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προκαλεί αίσθηση ή ιδιαίτερη εντύπωση. Καλογυρισμένη, θίγοντας ένα επίκαιρο θέμα και με καλές ερμηνείες, αξίζει προσοχής και υποψηφιοτήτων, αλλά δε θα την κατατάσσαμε στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Υ.Γ. Εάν κάποιοι/ες θεωρείτε περίεργο να αποτυπώνεται στο πανί η σχέση μεταξύ ενός ενήλικα κι ενός εφήβου, ανεξαρτήτως φύλου, ενημερώνω πως η ταινία το παρουσιάζει πολύ όμορφα. Παρ΄όλα αυτά, αν δεν το αποδέχεστε, απλώς μην τη δείτε.
Βαθμολογία: 7/10
