Το βράδυ του Σαββάτου της 1ης Ιουνίου 2019 θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες των οπαδών της Λίβερπουλ για πολλά χρόνια ακόμη. Οι “Κόκκινοι” του Γιούργκεν Κλοπ κατάφεραν να εκθρονίσουν την “Βασίλισσα” Ρέαλ Μαδρίτης που μετά από 1099 ημέρες ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, παραχωρεί το βαρύτιμο στέμμα της στην νέα, άξια πρωταθλήτρια, Λίβερπουλ.
25 Μαΐου 2005, Κωνσταντινούπολη. Η τελευταία φορά που η Λίβερπουλ υπήρξε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ένα ματς ορόσημο στην ιστορία του θεσμού αλλά και του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ, το οποίο οι οπαδοί των “Κόκκινων” μνημονεύουν μέχρι και σήμερα. Ή μάλλον…μνημόνευαν. 14 χρόνια αργότερα έρχεται μια νέα επιτυχία για να σκεπάσει την παλαιότερη. Στο Μετροπολιτάνο της Μαδρίτης, η Λίβερπουλ νικάει την Τότεναμ, κατακτά το 6ο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της και στέλνει εκατομμύρια οπαδούς της ανά τον πλανήτη στους 7 ουρανούς.
Ο τελικός
Η έναρξη του αγώνα για την Λίβερπουλ ήταν βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Στην πρώτη επίσκεψη της στην αντίπαλη περιοχή, ο Μανέ σεντράρει προς το πέναλτι, η μπάλα βρίσκει στο χέρι του Σισοκό και ο Νταμίρ Σκόμινα χωρίς να το σκεφτεί περαιτέρω δείχνει την άσπρη βούλα στα 25″. Την εκτέλεση ανέλαβε ο μεγάλος άτυχος του περσινού τελικού, Μοχάμεντ Σαλάχ. Ο Αιγύπτιος στέλνει τη μπάλα με δύναμη στο κέντρο της εστίας του Ούγκο Γιορίς, ο οποίος πέφτει στα αριστερά του. Βάζει την ομάδα του από το 2′ μπροστά στο σκορ και δίνει στους οπαδούς της αέρα… κούπας.
Το τόσο γρήγορο γκολ της Λίβερπουλ χάλασε τα σχέδια και τις τακτικές του Μαουρίσιο Ποτσετίνο. Οι παίκτες του έδειχναν χαμένοι και έκαναν αρκετή ώρα να ξεπεράσουν αυτό το γρήγορο σοκ. Η Λίβερπουλ κάθισε και περίμενε στα καρέ της τα “Σπιρούνια”, τα οποία έδειχναν ανήμπορα να αντιδράσουν. Η μόνη φάση που είχε η Τότεναμ στο πρώτο ημίχρονο ήταν ένα απελπιστικό σουτ του Έρικσεν στο 43′. Αντίθετα, η Λίβερπουλ βρήκε χώρους στις αντεπιθέσεις και απείλησε με σουτ των μπακ της, Άρνολντ και Ρόμπερτσον.
Η Τότεναμ μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο με εμφανώς πιο επιθετικές διαθέσεις απ’ ότι είχε στο πρώτο. Είχε την κατοχή στα πόδια της και προσπαθούσε να δημιουργήσει ευκαιρίες στην καλά οργανωμένη άμυνα της Λίβερπουλ. Στο πεντάλεπτο 55′-60′ η Τότεναμ είχε πάρει για τα καλά τα ηνία του αγώνα και απείλησε με Άλι και Βερτόνχεν. Ο Κλοπ τότε κατάλαβε πως η ομάδα του χρειαζόταν μια ανανέωση. Έριξε στο παιχνίδι τους Οριγκί και Μίλνερ σε διάστημα τριών λεπτών (60′, 62′) και απέσυρε τους Φιρμίνο και Βαϊνάλντουμ αντίστοιχα. Ο Ποτσετίνο πέρασε με τη σειρά του στον αγώνα στο 66′ τον ήρωα του Άμστερνταμ Λούκας Μόουρα στη θέση του Χάρι Γουίνκς ώστε να κάνει την ομάδα του πιο επιθετική. Και αυτό έγινε. Η Τότεναμ απείλησε σημαντικά με Σον, Άλι και Έρικσεν στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα αλλά ο Άλισσον δήλωσε παρόν και τις τρεις φορές και κράτησε το 0 στην εστία του.
Αφού δεν κατάφερε να σκοράρει η Τότεναμ, κατάφερε η Λίβερπουλ κόντρα στη ροή του αγώνα. Μετά από κόρνερ του Άρνολντ η μπάλα δεν απομακρύνθηκε. Αποδέκτης ήταν ο Μάτιπ, ο οποίος πάσαρε στον αμαρκάριστο Οριγκί που σημάδεψε την αριστερή γωνία του Γιορίς. Ο Γάλλος γκολκίπερ δεν είχε απάντηση, ο Οριγκί δεν δυσκολεύτηκε να γράψει το 0-2 στο 87′ και να σφραγίσει τον θρίαμβο της Λίβερπουλ.
Το ξέφρενο πανηγύρι άρχισε με το σφύριγμα της λήξης του Νταμίρ Σκόμινα. Παίκτες, τεχνικό επιτελείο καθώς και χιλιάδες οπαδοί των “Κόκκινων” που βρίσκονταν στο Μετροπολιτάνο ξεκίνησαν ένα ατελείωτο πάρτι εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Απερίγραπτη συγκίνηση και δάκρυα χαράς κατακλύζουν όλους όσους είχαν απομείνει στο γήπεδο.
Μετά από αυτή την τρελή νύχτα, η ομάδα του Κλοπ επέστρεψε στο Μέρσεϊσαϊντ όπου τους περίμενε δεύτερος γύρος επιβράβευσης. 750.000 άνθρωποι γέμισαν τους δρόμους της πόλης το απόγευμα της Κυριακής για να υποδεχτούν τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης. Η ομάδα (μαζί με το τρόπαιο φυσικά) επιβιβάστηκε σε ανοιχτό λεωφορείο και πραγματοποίησε ανοιχτή παρέλαση θριάμβου, με τον κόσμο της να αποθεώνει τους νέους “ήρωες” της Μαδρίτης όντας σε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού.