Μια από τις πιο επιτυχημένες παραγωγές του Netflix τη χρονιά που μας πέρασε, οι Δύο Πάπες προσπαθούν να ρίξουν φως στην ταραχώδη σχέση μεταξύ του σημερινού Πάπα Φραγκίσκου και του προκατόχου του Βενέδικτου, καθώς και στο παρελθόν τους και τις ανησυχίες τους για το μέλλον της εκκλησίας.
Οι Δύο Πάπες (The Two Popes, 2019) – Βιογραφικό δράμα, 125΄
Σκηνοθεσία: Fernando Meirelles
Σενάριο: Anthony McCarten
Πρωταγωνιστούν: Jonathan Pryce, Anthony Hopkins, Luis Gnecco
Εν μέσω ενός σκανδάλου παιδοφιλίας ιερέων που συγκλονίζει τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ο συντηρητικός Πάπας Βενέδικτος συναντά τον προοδευτικό καρδινάλιο Μπεργκόλιο στο Βατικανό για να μοιραστούν τις σκέψεις τους.
Λίγες είναι οι ταινίες που επιχείρησαν να διεισδύσουν στα ενδότερα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Οι καιροί ωστόσο έχουν αλλάξει, η εκκλησία δεν είναι πια στο απυρόβλητο και η αθέατη, πιο ανθρώπινη πλευρά των ηγετών της έρχεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο. Ο σκηνοθέτης Φερνάντο Μεϊρέλες προσπαθεί να σκιαγραφήσει τους δύο πιο πρόσφατους Ποντίφικες, εκ διαμέτρου αντίθετων πεποιθήσεων, μέσα από μια τετ α τετ συνάντηση στην οποία αποκαλύπτουν πολλά.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα two men show, με τους Τζόναθαν Πράις και Άντονι Χόπκινς, στο ρόλο του Φραγκίσκου και του Βενέδικτου αντίστοιχα, να μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ο Μεϊρέλες προσεγγίζει με σεβασμό και χωρίς άμεσο στόχο να ασκήσει κριτική τους δύο τελευταίους ηγούμενους της μεγαλύτερης εκκλησίας στον πλανήτη, προσπαθεί να παρουσιάσει την ανθρώπινη, πιο ευάλωτη πλευρά τους και να αναδείξει τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές στο χαρακτήρα, τις απόψεις τους για τα φλέγοντα παγκόσμια θέματα και το χειρισμό των λεπτών ζητημάτων που κλήθηκαν και καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Υπάρχει αρκετό χιούμορ, αλλά και κάποιες πιο “σκοτεινές” στιγμές κυρίως από το παρελθόν του Φραγκίσκου στην Αργεντινή, στα χρόνια της στυγνής δικτατορίας Βιντέλα. Η ταινία σωστά αρνείται να ασχοληθεί με αμιγώς θρησκευτικά θέματα αλλά με την κοινωνική διάσταση του Βατικανού και των εκπροσώπων του, διέρχεται ακροθιγώς του σκανδάλου παιδεραστίας και σεξουαλικής παρενόχλησης στους κόλπους των καρδιναλίων και της εκκλησίας γενικότερα, και αρνείται να πάρει θέση μεταξύ των διαφορετικών αντιλήψεων των δύο πρωταγωνιστών, αν και προσεγγίζει με μεγαλύτερη συμπάθεια το νεότερο, πιο προοδευτικό και προσιτό στον απλό κόσμο Φραγκίσκο.
Ίσως φαντάζει βαρετή η ιδέα μιας ταινίας της οποίας ολόκληρο το περιεχόμενο να είναι δύο υπερήλικες που συζητάνε στο Βατικανό περί ανέμων και υδάτων, ωστόσο το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον. Εκτός από τις εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, το σενάριο, το οποίο προφανώς περιέχει ανακρίβειες, ειδικά στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά γενικά παραμένει πιστό στην πραγματικότητα, αναδεικνύει εκ των έσω τα ζητήματα της εκκλησίας την οποία ακολουθούν περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο πιστοί και προσπαθεί να σκιαγραφήσει το προφίλ, τα κίνητρα αλλά και τις αδυναμίες των ανθρώπων που βρίσκονται επικεφαλής της.
Ανεξαρτήτως ποια είναι η γνώμη του καθενός για το Βατικανό, τους δύο Πάπες, την εκκλησία και τη θρησκεία γενικότερα, η ταινία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αναλύει διεξοδικά και αποκαλυπτικά το βίο και την πολιτεία δύο ανδρών με τεράστια επιρροή, καλώς ή κακώς, στα τεκταινόμενα του πλανήτη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μάλιστα, παρουσιάζει ο πιο σύνθετος και αμφιλεγόμενος χαρακτήρας του Φραγκίσκου, ενός “μοντέρνου” Πάπα του οποίου οι κινήσεις έχουν πάρει τα εύσημα, αλλά δεχθεί και βαρύτατη κριτική, τόσο από συντηρητικούς παράγοντες όσο και από φιλελεύθερους.
Φυσικά το ενδιαφέρον της ταινίας είναι κάπως μονόπλευρο, καθώς περιστρέφεται γύρω από δύο άνδρες και μία συνάντηση, ενώ η δράση είναι ελάχιστη. Ο συνδυασμός χιούμορ και ιστορίας ωστόσο, καθώς και η προσέγγιση των ρόλων από τους δύο πρωταγωνιστές, κρατούν την ποιότητα σε υψηλά επίπεδα. Οι Δύο Πάπες αποτελούν μια άρτια παραγωγή, καλογυρισμένη, ρεαλιστική και αποκαλυπτική, η οποία θα ανταμείψει όποιον έχει την υπομονή να την παρακολουθήσει με τη δέουσα προσοχή.
Βαθμολογία: 7,5/10