Σε μια εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις κλονίζονται, η επικράτηση της εμπορευματοποίησης του πνεύματος εδραιώνεται ενώ οι εχθροπραξίες και η εγκληματικότητα εμφιλοχωρούν στη ζωή μας, αναζητούμε μια σανίδα σωτηρίας. Κάποιοι πιστεύουν πως μόνοι τους ως πλέον υπεράνθρωποι θα επιλύσουν φλέγοντα ζητήματα, άλλοι οραματίζονται μια εποχή που οι συνθήκες θα εξαλείψουν την εξαθλίωση ενώ υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν λόγο για πνευματικούς ανθρώπους, που με το κοινωνικό τους έργο θα διαφωτίσουν όσα συσκοτίζουν την ανθρώπινη ευημερία. Πρόκειται για τους πνευματικούς ανθρώπους, μια ηχηρή έννοια με βαρύγδουπη υπόσταση που πολλές φορές αγνοούνται στην ματαιόδοξη και κερδοσκοπική εποχή μας. Αλήθεια, υπάρχουν σήμερα άνθρωποι με αδαμάντινη προσωπικότητα, πνευματικό πείσμα, ασύλληπτη περηφάνεια που δεν μπορούν να βλέπουν να σφαγιάζεται η τιμή του ανθρώπου και να αναιρείται ο σκοπός της ζωής, η όλα αυτά αγγίζουν τα όρια μιας ουτοπικής πραγματικότητας;
Αλλά ποιος είναι ο ρόλος του πνευματικού ανθρώπου. Ποια είναι η αποστολή του και σε τι διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους, από τον τύπο του καλλιεργημένου και μορφωμένου σημερινού ανθρώπου, που μπορεί και αυτός να διαθέτει έφεση ευαισθησίας και φαντασία; Η ζωή του πνευματικού ανθρώπου θα πρέπει να είναι μια ολοκληρωτική αφοσίωση στη δημιουργία ενός πνευματικού έργου. Ο ακέραιος πνευματικός δημιουργός σκοπεύει μακριά και πάντοτε πέρα από τα γνωστά και καθιερωμένα.
Σήμερα, επικρατεί η ψευδαίσθηση πως πνευματικοί άνθρωποι, πνευματικοί ηγέτες είναι όσοι έχουν πιστοποιημένες γνώσεις, οι πτυχιούχοι που εξειδικεύτηκαν στον τομέα τους και πλέον έχουν το απαράγραπτο χρέος να απαρτίζουν τη διανοούμενη τάξη της χώρας. Άλλες φορές πάλι, τείνουμε να βαπτίζουμε πνευματικό άνθρωπο, όποιον μεταχειρίζεται χαρτί, για να γράφει στίχους, δοκίμια, διατριβές, καθώς υποτίθεται πως καλλιεργεί το πνεύμα του, χωρίς να ψάξουμε αν ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει όντως υψηλή πνευματικότητα, ανώτερο ήθος που ξεπερνάει τα κοινά μέτρα και κατά τις «θεωρήσεις» η τις «αξιολογήσεις» του κινείται σε ανοιχτούς ορίζοντες ,σε υψηλά επίπεδα. Έχουμε φτάσει ακόμη και στο σημείο να θεωρούμε πνευματικούς ηγέτες τους πολιτικούς μας που ενώ βλέπουμε πως δεν εκπληρώνουν τα καθήκοντα τους, αψηφούν το εθνικό αίσθημα, τις επιταγές της δημοκρατίας, εμπλουτίζουν τον πολιτικό τους λόγο με λαϊκισμούς και προπαγάνδα, εμείς τους θεοποιούμε ως προστάτες η και πνευματικούς ανθρώπους. Κανένας πόνος όμως δε τους συγκλονίζει, νομίζουν πως φέρουν το ιερό σημάδι του πνεύματος ενώ τους λείπει η πνευματική σεμνότητα. Κατεχόμενοι από τη δίψα του υλικού κέρδους οχυρώνονται πολλές φορές πίσω από μια κίβδηλη σοβαρότητα, ένα ψυχρό και αγέλαστο ύφος, για να παραστήσουν τους αυστηρούς και απόκοσμους, ενώ λησμονούν πως η ζωοποιός παρουσία του πνεύματος δε μπορεί να σκορπά τη βλοσυρότητα και την αδράνεια. Στη παραζάλη της εποχής, ξεγελαστήκαμε αμετανόητοι και δοξάσαμε ως είδωλα και πνευματικούς ανθρώπους, όλους αυτούς που προβάλλονται στις ειδήσεις, στα κανάλια παραποιούν την πραγματικότητα και αναζητούν την επιτυχία με αθέμιτα μέσα πατώντας επί πτωμάτων. Μετέωροι ιδεολογικά δεν έχουν προβληματισμούς που τους βαθαίνουν υπαρξιακά και τους ολοκληρώνουν ως προσωπικότητες. Οι πιο πολλοί από αυτούς που προβάλλονται απεμπολώντας και τις αξίες τους έγιναν λάτρες του ηθικού σκοτισμού, αθύρματα της εποχής, εξόριστοι της πνευματικής πολιτείας.
Ο Ντοστογέφσκι, ο Όμηρος, ο Πλάτωνας, που άλλοτε συγκλόνιζαν την κοινή γνώμη και την κατεύθυναν πνευματικά, δε θα μπορούσαν πια εκ των πραγμάτων, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας, ούτε να προκαλέσουν το ενδιαφέρον της. Και αυτό σημαίνει άρα πως σήμερα, δεν υπάρχουν εκείνοι οι εκλεκτοί, που είναι ταγμένοι να παίξουν το ρόλο του διαφωτιστή, του αφυπνιστή των συνειδήσεων η ακόμη του παραδείγματος προς μίμησίν; Κι όμως, ανάμεσα μας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, ανεξαρτήτως ιδιότητας και επαγγέλματος που κατορθώνουν να αντιστέκονται στο χείμαρρο της καταναλωτικής κοινωνίας, για να πλάθουν ελεύθερα μια ζωή όπου κανείς να μη στερείται όσα τον κάνουν αληθινό άνθρωπο, αλλά να απωθούν όσα διαφθείρουν την ανθρωπιά και τον αποκτηνώνουν. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, έστω και λίγοι που με την πίστη τους στα γράμματα, τις τέχνες, τις αξίες οικοδομούν ένα κόσμο όπου εδρεύει η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Δεν απελπίζονται από τα αδιέξοδα, τα αντί πνευματικά ρεύματα, τη φαρμακερή μικρολογία, τη ραδιουργία. Σιμώνοντας αυτούς τους ανθρώπους, καταλαβαίνεις πως προσεγγίζεις ολοκληρωμένες προσωπικότητες που μπορούν να σου μεταγγίσουν ένα κομμάτι των γνώσεων και της λάμψης τους. Ίσως κοντά τους γίνουμε και εμείς πνευματικοί άνθρωποι.
Αν οι αιώνες αποκτούσαν όνομα σίγουρα ο δικός μας θα ονομαζόταν «αιώνας της μελαγχολίας». Κι αν οι άνθρωποι παθαίνουν κατάθλιψη σε αυτό φταίει που λείπει από μέσα μας μια πίστη, ένα ιδανικό, ένας σκοπός ζωής, μια έστω φευγαλέα ματιά στους πνευματικούς ανθρώπους. Σε αυτούς που υψώνουν με τόλμη και ρωμαλεότητα μια φλόγα, που πυρπολεί τη γη από άκρη σε άκρη, και ξαναχτίζονται καινούργιες γενιές και κόσμοι πιο όμορφοι γεννιούνται.
Tο παρόν άρθρο, όπως και κάθε άλλο στην ιστοσελίδα, αντικατοπτρίζει τις απόψεις του αρθρογράφου και όχι απαραίτητα του newsfilter.gr