Η τεχνολογία εξελίσσεται , μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τις αντιλήψεις που επικρατούν στην κοινωνία μας. Όλοι εμείς καλλιεργούμε το αίσθημα της ισότητας των ανθρώπων ανεξάρτητα με το φύλο , την θρησκεία και τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, παρόλα αυτά δυστυχώς ακόμη υπάρχουν εκείνοι που βάζουν μια διαχωριστική γραμμή στα πράγματα που μπορεί ο καθένας από εμάς να κάνει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον επαγγελματικό η ακόμη και τον βιολογικό προορισμό του κάθε φύλου. Όπως είναι κατανοητό η γυναίκα σύμφωνα με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις , δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα επάγγελμα που απαιτεί μυϊκή δύναμη σε αντίθεση με τους άνδρες . Επιπλέον οι γυναίκες προορίζονται για την μητρότητα , το οποίο βέβαια δεν συμβαδίζει και με την δημιουργία μιας επαγγελματικής καριέρας.
Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να εκφράζει όπως αυτός επιθυμεί, εφόσον φυσικά δεν βλάπτει κανέναν, τον πόνο, την απογοήτευση, τον νταλκά του. Στοπ εδώ. Μα οι γυναίκες δεν ξέρουν τι σημαίνει νταλκάς, δεν γνωρίζουν από καημούς. Οι ζωές τους είναι στρωμένες με ροδοπέταλα. Ξεχνάτε όμως όλες εκείνες τις φορές που κάτω από τα ροδοπέταλα υπήρχαν καλά κρυμμένα αγκάθια. Γυναίκες που θρηνούν τις δικές τους απώλειες, γυναίκες που έμειναν να μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, γυναίκες πληγωμένες, απογοητευμένες, καταρρακωμένες που συνεχίζουν να ελπίζουν και να παλεύουν. Το έχουν βάλει πείσμα να τα καταφέρουν. Θα κλάψουν, θα πονέσουν , θα λυγίσουν, αλλά θα σηκωθούν και θα είναι πλέον πιο δυνατές.
Δεν είναι φυσικά μόνο οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Πολλοί άντρες νιώθουν πως αν εκδηλώσουν με οποιονδήποτε τρόπο τα συναισθήματα τους θα χαρακτηριστούν ως αδύναμοι. Από μικροί άλλωστε άκουγαν το γνωστό σε όλους μας “οι άντρες δεν κλαίνε” . Άντρες που εκφράζονται μέσα από τέχνες που θεωρούνται κυρίως γυναικείες, όπως είναι για παράδειγμα το μπαλέτο, θα έρθουν αντιμέτωποι με σκληρά σχόλια, επειδή είχαν το θάρρος να κάνουν όσα αγαπούν σε μια κοινωνία έτοιμη να κατασπαράξει καθετί που θα ονομάσει “διαφορετικό”. Προσωπικότητες , όνειρα και θέλω συρρικνώνονται σε αποπνικτικά καλούπια που διαμορφώνονται μέσα από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που επικρατούν στην εκάστοτε κοινωνία. Δυστυχισμένοι άνθρωποι θρηνούν πάνω από τα σκοτωμένα τους όνειρα. “Καλύτερα δυστυχισμένοι παρά δακτυλοδεικτούμενοι”, σκέφτονται. Και πάλι όμως κάτι θα βρουν για να τους κρίνουν.
Να παλεύετε για όσα αγαπάτε. Να είστε περήφανοι για αυτά που είστε και για εκείνα που νιώθετε. Δε θα καταφέρουμε ποτέ να ικανοποιήσουμε τους πάντες με τις επιλογές μας. Ούτε θα αρέσουμε όλοι σε όλους. Μα το ζητούμενο σε τελική ανάλυση δεν είναι αυτό. Δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα και σε κανέναν. Χρωστάτε μόνο στον εαυτό σας την ευτυχία σας. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσουμε να είμαστε τόσο σκληροί και απόλυτοι. Δεν ξέρω πότε θα μάθουμε να σεβόμαστε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του κάθε ανθρώπου, άσχετα από το αν ταιριάζουν με τα δικά μας γούστα. Δεν ξέρω πότε θα πάψουμε να γελάμε εις βάρος των άλλων, με την θλίψη και τον πόνο τους. Ελπίζω όμως πως κάποια στιγμή όλοι οι άνθρωποι θα έχουν τη στήριξη και την ενθάρρυνση των γύρω τους, ώστε ελεύθεροι να κάνουν όσα αγαπούν χωρίς να ντρέπονται για αυτά, γιατί τότε και μόνο τότε θα είναι αληθινά ευτυχισμένοι.