Το ερώτημα αυτό απευθύνεται σε όλους μας γι’ αυτό τον λόγο χρησιμοποιώ α’ πληθυντικό πρόσωπο. Με την γέννηση μας , καλλιεργείται η έννοια του καλού και του κακού , κανένας δεν μπορεί να συνδέσει ένα μωρό με την λέξη κακό ή άσχημο σωστά; . Η αντίδραση μας στην πρώτη επαφή με το σχολείο ; με τα ” διαφορετικά” παιδάκια που ερχόμαστε σε συναναστροφή;
Κανένα παιδάκι δεν έχει μέσα στο μυαλό του την βία από τόσο μικρή ηλικία, Μετέπειτα έρχεται η εφηβεία , εκεί που σχολιάζουμε αρνητικά τα προβλήματα κάποιου ο οποίος μας τα έχει εμπιστευθεί . Εδώ υπάρχει δικαιολογία; Γιατί οτιδήποτε διακρίνει κάποιον από εμάς πρέπει να κρίνεται; Όχι εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία .
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν παραδεχόμαστε τα λάθη μας….
Θέλω να εξηγήσω, πως δεν πρέπει να επιλέξουμε αν θα είμαστε καλοί ή κακοί, σε αυτή τη ζωή, αλλά μόνο τον τρόπο που θα γίνουμε λιγότερο ή περισσότερο, αντίστοιχα. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας.
Το πιο θλιβερό όμως είναι πως η κοινωνία μας έχει αποδεχτεί αυτή την συμπεριφορά ως φυσιολογική. Σε βάζω να ρωτήσεις τον εαυτό σου: Τι όφελος θα έχει η δική σου ψυχή αν σχολιάσεις, αν πληγώσεις, αν εξευτελίσεις άλλες ζωές, ανθρώπους που δεν σε επηρεάζουν αρνητικά; Θα λυτρωθείς έτσι από τον δικό σου πόνο; Δημιουργώντας κι άλλο πόνο; Συμβάλλεις στο να γίνει μια κοινωνία ακόμη δυστυχέστερη ενώ είσαι ικανός για το αντίθετο.
Αυτοκριτική. Ξέρω ότι θα ανοίξω μια μεγάλη συζήτηση με το «εγώ» ή στην προκειμένη περίπτωση, το «εμείς». Όλοι την φοβόμαστε αυτή την στιγμή. Την αποφεύγουμε, την υποτιμούμε, την ‘’τσαλαπατάμε’’ και την αγνοούμε. Αν όμως θέλουμε να προχωρήσουμε ως άνθρωποι οφείλουμε να αυτό-βελτιωθούμε. Το πρώτο βήμα είναι να κάνεις την προσωπική σου αναθεώρηση. Το δεύτερο είναι να βάλεις στην ζωή σου την εποικοδομητική κριτική, είτε ως πομπός είτε ως δέκτης της. Δεν χρειάζεται να είναι προσβλητική ή να υπογραμμίζει αδυναμίες. Άλλωστε μην συγχέουμε την ειλικρίνεια με την προσβολή.
Πολλοί σκέφτονται, γιατί να φερθώ καλά σε έναν κόσμο που δεν με αγκάλιασε και δεν με δέχτηκε, όπως περίμενα. Και σου απαντώ. Γιατί αν όλοι σκεφτόμασταν έστω, τόσο δα, καλύτερα θα ζούσαμε σε μία καλύτερη κοινωνία. Μην ξεχνάμε εξάλλου, η κοινωνία δεν είναι μια αόριστη μάζα, είναι ένα σωρό χρώματα-άτομα που την αποτελούν. Ένα από αυτά τα άτομα είσαι και εσύ.
Για να ολοκληρώσω λοιπόν, αυτή τη στιγμή, σε κάποιο σημείο του κόσμου, κάποιοι ‘’δακρύζουν’’ την αιτία της αδικίας τους, του πόνου τους. Ελπίζουν ότι κάποιος θα τους ακούσει. Ας γίνουμε, λοιπόν, «εμείς» η καλή πράξη που όλοι θέλουν, η καλή πράξη που όλοι ψάχνουν αλλά ποτέ δεν πράττουν.
