Συνειδητοποιώ ή αρνούμαι;

Κοίτα να δεις που όλοι σε τούτη τη ζωή, θα έρθει η ώρα και η στιγμή, που θα βιώσουν το απόλυτο κενό. Κενό αναμνήσεων… Κενό συναισθημάτων… Κενό σκέψεων… Κενό.. Κενό.. Κενό…Αγανάκτηση το αποκαλώ εγώ!

Ο αχανής αυτός χώρος σμιλεύεται από χέρια αγαπημένα. Χέρια που τα κράτησες σφιχτά, μη τύχει και μείνουν μόνα. Χέρια που τα χάιδεψες με τόση τρυφερότητα. Δεν ήθελες να μείνουν μόνα. Η προδοσία, όμως, ερχόταν όλο και πιο κοντά. Εσύ τα αγνόησες. Πίστεψες στο παρθένο συναίσθημα της αγάπης – φιλικής και ερωτικής-. Μια αγάπη δίχως δόλο και πονηριά. Τούτη σε σκότωσε. Ξανά και ξανά.

Τ’ όλο σενάριο σε οδηγεί στην αποδοχή, στην ωρίμανση. Γνωρίζεις και αποδέχεσαι. Δε τους δίνεις δίκιο πια. Λες <<λυπάμαι, μας τελείωσε>>! Άλλωστε, ο ποιητής το είπε ξεκάθαρα…Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δε βρήκε που να καρφωθεί.

Πάντα έτσι είναι η προδοσία. Φασαρία ακούγεται στο πέρασμά της. Προέρχεται πάντα από αυτούς τους δήθεν ”σ’ αγαπώ”, ”μου λείπεις”, ”δε μπορώ να σε βλέπω έτσι”, ”ότι χρειαστείς είμαι εδώ”…ΕΛΕΟΣ! Σταμάτα, σταμάτα να τους πιστεύεις. Μη φοβηθείς, ακούς; Μ’ ακούς;; Μη φοβηθείς, γιατί δεν τους είχες ποτέ. Νόμιζες. Πίστεψες. Εμπιστεύτηκες. Γελάστηκες. Όταν φύγεις από την τοξική πηγή, θα δεις τι πάει να πει αναπνέω. Θα νιώσεις όμορφα και μετά άσχημα. Ίσως να μπερδευτείς αλλά την άκρη θα την βρεις. Δε σε φοβάμαι. Μη σε φοβάσαι. Θα δεις δίπλα σου αγάπη και ειλικρίνεια ατόφια. Όχι από τρίτους. Από ‘σένα μάτια μου. Και να θυμάσαι, μη το ξεχνάς…

Μην τους φοβάσαι…Εκεί ποντάρουν…Στον φόβο σου…!