Ποια είναι η χειρότερη από τις δυστυχίες στο σημερινό κόσμο; Είναι η ένδεια, η φτώχεια του πνεύματος. Δεν μιλώ μόνο για το δισεκατομμύριο ανθρώπων που δε γνωρίζουν ούτε να διαβάζουν, ούτε να γράφουν και των οποίων ο ρυθμός αυξάνεται τόσο, όσο γρηγορότερα αυξάνεται ο πληθυσμός της γης. Δεν μιλάω μόνο για την μεγάλη πνευματική και ηθική αθλιότητα των λαών των υπανάπτυκτων χωρών. Σκέφτομαι, επίσης για τις χώρες εκ των οποίων εκθειάζουμε το βαθμό ανόδου στην πορεία της οικονομικής και κοινωνικής προόδου. Πόση φτώχεια στις φιλοδοξίες μας, πόση φτώχεια στις ιδέες μας. Σήμερα αρκετοί επιθετικοί παράγοντες έχουν βαλθεί να αποδιοργανώνουν όλο εκείνο το λεπτό και πολύπλοκο μηχανισμό, που εξασφαλίζει την ύπαρξη του ανθρώπου. Το μηχανισμό, πνεύμα και ψυχή.
Η εποχή μας, η εποχή της ευημερίας ασκεί δυσμενή επίδραση στην δημιουργία ανθρωπίνων σχέσεων, δυσκολεύει πολύ την πορεία του εγώ προς το εσύ. Έχει παραμερίσει τον άνθρωπο αυτόν κάθε αυτόν, δηλαδή ό,τι καλούμε ανθρωπιά, και στη θέση του ανθρώπινου πυρήνα που παραμερίστηκε τοποθέτησε την υλική άνεση του , την καλοπέραση του. Στη θέση της ποιοτικής υφής του ανθρώπου και της ζωής του έθεσε την ποσοτική συσσώρευση της ύλης, του χρήματος και των μέσων παραγωγής. Παραμέρισε τις ηθικές αξίες σε τέτοιο σημείο, ώστε ο άνθρωπος των κοινωνιών της ευημερίας και της ευμάρειας, να δικαιολογεί την στάση του, κάνοντας το παν για να κερδίσει πολλά, κάνοντας το παν για να ανέβει, παραμερίζοντας κάθε ιερό και όσιο για την επιτυχία του. Κάτι που θανατώνει τις ηθικές αξίες, κάτι που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα πρόσφορη για εγκλήματα πολυτελείας. Κάτι που απεμπολεί κάθε ηθικό δισταγμό, προκειμένου για το κυνήγι του κέρδους. Η απάτη και η διαφθορά συνειδήσεων φαίνεται να μην είχε φτάσει ποτέ σε τόσο υψηλό σημείο, όσο μέσα στην κοινωνία της αφθονίας και του κέρδους. Η βιομηχανική κατασκοπεία μέσα βιομηχανικές κοινωνίες έχει φτάσει σε απαράμιλλη ακμή τέτοια που κανένα είδος πολεμικής κατασκοπείας δεν μπορεί να την συναγωνιστεί.
Επιλογικά, ο άνθρωπος του τεχνικού πολιτισμού εκποίησε κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό του. Και έτσι αφαίρεσε την γνήσια έκφραση του, την συμπίεσε στις συμπληγάδες της η τεχνοκρατία, τον αποξένωσε από το πλησίον του και δυστυχώς και από τον ίδιο του τον εαυτό του. Το χαρακτήρα της αλλοτρίωσης δεν έχουν μόνο οι οικονομικές αλλά και οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αντι να είναι σχέσεις μεταξύ ανθρωπίνων όντων, παίρνουν χαρακτήρα σχέσεων μεταξύ πραγμάτων. Ο άνθρωπος φαίνεται να χάνει το εγώ του.