Ο σύγχρονος βιομηχανικός πολιτισμός έχει αυξήσει τις δυνατότητες του ανθρώπου να ζήσει μια ελεύθερη ζωή που θα ανταποκρινόταν στις ικανότητες του. Ο άνθρωπος όμως δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο να αντιληφθεί αυτές τις δυνατότητες. Στην εποχή μας επικρατούν ακόμη, υλικά και πνευματικά, δουλεία και φτώχεια.
Ας πούμε τώρα για τη μοναξιά του αιώνα. Ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει πως είναι ανυπεράσπιστος. Ο ραγδαίους ρυθμός της ζωής τον συνεπαίρνει, τον συνθλίβει. Ο δρόμος έχει καταντήσει οχετός, όπου άνθρωποι και οχήματα συμπορεύονται, διαγκωνίζονται, συγκρούονται υποταγμένοι σε τυφλές δυνάμεις. Υπάρχει και μια άλλη νεαρή μοίρα, ο κίνδυνος της κάθε στιγμής. Στο βάθος των συνειδήσεων φωλιάζει πάντα ο τρόμος του βίαιου θανάτου. Άλλοτε ένας βίαιος θάνατος αποτελούσε αξιομνημόνευτο γεγονός.
Τώρα είναι η μονότονη καθημερινή πραγματικότητα. Αν από την άποψη τούτη θεωρήσουμε τον ολόγυρα κόσμο, θα αντικρίσουμε εκατομμύρια περίφοβα πλάσματα, απελπισμένα, ξεμοναχιασμένα και ανίκανα να προστατεύσουν την εσωτερική τους ζωή. Ο αιώνας σκοτώνει τις παλιές ιδέες και δημιουργεί στη θέση τους καινούργιες. Το αίσθημα της ανασφάλειας εξουσιάζει και τις ψυχές και τα πνεύματα. Καθώς όταν σε πυρπολημένο δάσος ,ο καθένας προσπαθεί να ανοίξει δρόμο σωτηρίας για τον εαυτό του και δρόμο δε βρίσκει. Κάποιοι όμως μπορεί με ψυχραιμία να μεταμορφώσουν την μοναξιά τους σε πηγή ισχύος και αυτό θα είναι κέρδος για όλους. Οι δεσμοί χαλαρώνονται, οι αφοσιώσεις αμβλύνονται, τα μεγάλα γόνιμα πάθη αχρηστεύονται, πριν καρποφορήσουν.
Είμαστε λοιπόν ένας βίαιος κόσμος, που δεν έχει αναγνωρίσει το πρόσωπο του. Ένας κόσμος που αποστρέφει με βδελυγμία την όραση του από την εσωτερική ύπαρξη και προσπαθεί να μην στοχάζεται, για να μην αποθαρρυνθεί ολότελα.
