Ουγγαρία και Σλοβακία περί μετεγκατάστασης προσφύγων
Το 2015 ένα τεράστιο κύμα προσφύγων κατέπνιξε την επικράτεια της Ελλάδας και της Ιταλίας. Το ευρωπαϊκό δικαστήριο επιχείρησε να απαλλάξει τις δυο χώρες και να συμβάλει στην αρωγή τους για την αποκατάσταση και την διαμόρφωση συνθηκών ζωής των προσφύγων. Το συγκεκριμένο κύμα προσφύγων είναι ανάλογο με εκείνο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και οι δυο χώρες είχαν ιδιαίτερα επιβαρυνθεί καθώς δεν είχαν μόνο να φιλοξενήσουν αλλά έπρεπε να παρέχουν ασφάλεια και μέριμνα στον πληθυσμό που ξαφνικά κατέφτασε και ζητούσε απεγνωσμένα την στήριξη της Ελλάδας και της Ιταλίας. Το ευρωπαϊκό δικαστήριο θεώρησε πως ένα διάστημα 24 μηνών είναι ικανό ώστε να διαπιστωθεί πως η μετεγκατάσταση προσφύγων και σε άλλες χώρες είναι ένα αποτελεσματικό μετρό που συμβάλει στον επιδιωκόμενο στόχο και σε μία δίκαιη κατανομή των ευθυνών μεταξύ των κρατών μελών.
Αποτελεί αδιαπραγμάτευτη άποψη πως έντονη ήταν η αντίδραση της λαϊκής Δημοκρατίας και της Ουγγαρίας στο φλέγον ζήτημα. Συγκεκριμένα η Σλοβακία και Ουγγαρία τόνιζαν πως έχουμε παραβίαση της προσβαλλόμενης απόφασης με νομοθετικές πράξεις που θίγουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και θεμελιώδεις διατάξεις των υφιστάμενων νομοθετικών πράξεων. Η σλοβακική δημοκρατία τόνισε πως η προσβαλλόμενη απόφαση παραγκωνίζει τα όσα έχουν θεσπίσει τα όργανα των κρατών σχετικά με την αρχή της αναλογικότητας. Σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει σε διεθνές επίπεδο πρώτα πρέπει να επιλύονται διαφορές με βάση ηπιότερα και λιγότερο επαχθή μέτρα και στη συνέχεια εφαρμόζεται τα πιο αυστηρά. Στην περίπτωση της μετεγκατάστασης των προσφύγων και σε άλλες χώρες εφαρμόζεται μία υπέρμετρη τακτική ξεπερνάει τα όρια καθώς και παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας. Οι προαναφερθείσες χώρες διαπίστωσαν επίσης πως έχουμε και παραβίαση της αρχής της νομιμότητας καθώς πρόκειται για έλλειψη του ελληνικού και του ιταλικού συστήματος ασύλου. Οι ελλείψεις αυτές αφορούν την δυνατότητα επεξεργασίας των αιτημάτων ασύλου καθώς και την παροχή στήριξης και στέγασης τους πληγέντες. Το γεγονός πως μόνο περιορισμένος αριθμός ανθρώπων μετεγκαταστάθηκαν αποκαλύπτει το πόσο ελλιπής ήταν ο μηχανισμός που δεν μπορούσε να αγγίξει τον επιδιωκόμενο στόχο.
Ε κατακλείδι, στις αντιρρήσεις των χωρών το δικαστήριο προέβαλε το επιχείρημα πως με την αιφνίδια εισροή των υπηκόων τρίτων χωρών επιτακτική ανάγκη υπήρχε για την αμοιβαία ευθύνη όλων των κρατών μελών στην εγκατάσταση τους, και όχι μόνο ευθύνη της Ελλάδας και της Ιταλίας. Το δικαστήριο θεώρησε πως το κύρος μιας πράξης της ένωσης δεν πρέπει να εξαρτάται από αναδρομικές εκτιμήσεις σχετικά με το βαθμό αποτελεσματικότητας της αλλά πρέπει να κρίνουμε εκ των υστέρων, με βάση τα μελλοντικά αποτελέσματα.
