Είμαι σχεδόν σίγουρη, πως όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση στο σούπερ μάρκετ με τα παιδιά μας, το θέμα είναι πως την αντιμετωπίζουμε. Υποκύπτουμε και αγοράζουμε αυτό που θέλουν ή γινόμαστε θέαμα ανταλλάζοντας φωνές ή τα παίρνουμε και φεύγουμε; Η πρώτη αντιμετώπιση, δυστυχώς, είναι αυτή που εφαρμόζουμε οι περισσότεροι γονείς και γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν τα παιδιά είναι με την γιαγιά και τον παππού. Η χειρότερη κατάσταση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι όταν το παιδί αρχίζει και κλαίει δυνατά και χτυπιέται στο πάτωμα. Όταν γίνεται ο καταναλωτισμός με αυτόν τον τρόπο, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα και όσο υποκύπτουμε και το αφήνουμε, αυτό θα μεγαλώνει. Το παιδί θα απαιτεί πάντα, θα θέλει να γίνεται το δικό του και να παίρνει αυτό που θέλει. Μην απορήσετε με αυτό που θα σας πω, δυστυχώς υπάρχουν γονείς που γίνονται απόλυτα υποχείρια των παιδιών. Έχω ακούσει παιδάκι να λέει στην μαμά του, πως δεν θα την αγαπάει αν δεν του αγοράσει κάτι και την μαμά να πέφτει σε αυτήν την παγίδα.
Γιατί συμβαίνει αυτό:
Τα παιδιά ενθουσιάζονται όταν βρίσκονται σε τέτοιους χώρους με πληθώρα πραγμάτων, ο εγκέφαλος τους όσο είναι μικρά, δεν μπορεί να το συλλάβει διαφορετικά. Είναι χαρούμενο που βρίσκεται εκεί και θέλει να δει και να εξερευνήσει όσα περισσότερα μπορεί και να πάρει μαζί του, όλα αυτά που το κάνουν τόσο χαρούμενο. Δεν δίνουν σημασία στην αξία του προϊόντος, αλλά στην εικόνα του, δεν μπορούν να το καταλάβουν, αν εμείς δεν τους το εξηγήσουμε.
Πώς να το διαχειριστούμε:
- Να το εκπαιδεύσουμε. Να το ενημερώσουμε τι κάνουμε όταν πάμε στα μαγαζιά, ξεκινώντας από τα βασικά. Του εξηγούμε πως δεν πρέπει να φεύγει από κοντά μας, γιατί θα κινδυνεύει, δεν πρέπει να πειράζουμε τα προϊόντα για να μην τα χαλάμε και γιατί υπάρχει ένας υπεύθυνος ή οι κάμερες που μας παρακολουθούν, που αν μας δουν θα μας βγάλουν έξω. Του λέμε γιατί πράγματα πάμε να αγοράσουμε και αν θέλουμε να του πάρουμε κάτι, του δίνουμε πάντα δύο επιλογές να διαλέξει.
- Να το επιβραβεύουμε ή να του απαγορεύουμε. Εννοώ πως αν το παιδί μας είναι υπάκουο και κάνει αυτό που του λέμε, θα πρέπει για να εκτιμήσει κι εκείνο, πόσο σημαντική ήταν η συμπεριφορά του, να επιβραβεύεται από εμάς, είτε με ένα μικρό δωράκι ή με μια έξτρα βόλτα στην παιδική χαρά για παράδειγμα. Ακριβώς το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και στην άσχημη συμπεριφορά του. Για αρχή να του απαγορεύσουμε να ξανά έρθει μαζί μας και κατά συνέπεια θα χάσει και κάποια δωράκια.
- «Να μην τραβάμε το σχοινί» όταν συμβαίνει μια άσχημη αντίδραση. Όταν αρχίζει και κλαίει και χτυπιέται, θα πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να απομακρύνουμε το παιδί από εκείνο τον χώρο, στην ανάγκη να αφήσουμε και τα ψώνια για αργότερα. Αν όμως φερθούμε κι εμείς βάζοντας τις φωνές και χάσουμε την ψυχραιμία μας, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα.
- Ας κάνουμε μια βόλτα με το παιδί στο σούπερ μάρκετ, χωρίς να θέλουμε να ψωνίσουμε. Να χαζέψουμε παρέα τα πράγματα, να πούμε ποια μας αρέσουν, να του δείξουμε αυτά που είναι ακριβά, αυτά που είναι οικονομικά και αυτά που μας είναι απαραίτητα. Μπορούμε να παίξουμε μαζί του, σ’ αυτόν τον χώρο και ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας. Να παρατηρήσουμε για παράδειγμα τον διάδρομο με τα ψυγεία και να του ζητήσουμε, να μας βρει που είναι τα γάλατα ή τα γιαουρτάκια.
- Να ενημερώνουμε το παιδί από το σπίτι για το τι θα αγοράσουμε, όπως και για τα χρήματα που θα έχουμε μαζί μας. Όταν θα το γνωρίζει αυτό, δεν θα έχει τρελές απαιτήσεις. Για να ισχύσει όμως αυτό, θα πρέπει κι εμείς να τηρούμε όλα όσα του λέμε.
Πάνω απ’ όλα είμαστε γονείς και οφείλουμε να δείξουμε στα παιδιά μας, πώς να διαχειρίζονται τον εαυτό τους, να ελέγχουν το θυμό τους, τις απαιτήσεις τους. Να αναγνωρίζουν την καλή από την κακή συμπεριφορά τους, καθώς και τις επιπτώσεις που προκύπτουν από αυτές. Αν το χειριστούμε από την αρχή και βήμα, βήμα, σίγουρα θα έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα.
Με αγάπη προς τους γονείς & τα παιδιά