Γράφω γιατί έτσι νιώθω ο εαυτός μου.
Πώς άρχισε αυτό; Είναι φορές που νιώθεις να πνίγεσαι. Οι τοίχοι σε περικλύουν ασφυκτικά. Το μυαλό και το σώμα σου περιορίζονται. Θέλεις να ξεσπάσεις, να μιλήσεις, να βγουν όλα αυτά από μέσα σου. Τα καθημερινά ζητήματα που άλλοτε έμοιαζαν τόσο μικρά, τώρα σε πνίγουν. Το νιώθεις. Ήρθε η στιγμή να γράψεις. Μα όλοι σε ρωτούν. Φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι που συναντάς…Μα πιο πολύ απ’ όλα το ίδιο το κείμενό σου. Αυτό σε ρωτά ξανά και ξανά. Τι έγινε; Πώς έφτασες εδώ; Είσαι χαρούμενος; πληγωμένος; Θα μου μιλήσεις πάλι για τα όσα συνέβησαν ή θα κάνεις όνειρα γι’ αυτά που έρχονται;
Πες μου. Ακούω. Γιατί; Γιατί γράφεις;
«Γιατί γράφω;» σκέφτεσαι κατά κύριο λόγο. Γράφω λοιπόν γιατί έτσι και μόνο έτσι παραδέχομαι και ξημερώνω τη σιωπή μου. Ηρεμώ. Δεν πνίγομαι πια. Η γραφή για μένα είναι τρόπος ζωής. Ζω για να γράφω και γράφω για να ζω. Ψάχνω αφορμές και σημεία στον κόσμο. Ψάχνω αυτο το ”κάτι” που κάθε φορά θα με εμπνεύσει. Γράφω για τα πάντα και το τίποτα. Γιατί σε έναν κόσμο παράλογο και τρωτό, οι απαντήσεις είναι πολλές και τα ερωτήματα χιλιάδες. Το γράψιμο συμπληρώνει, ορίζει, γεμίζει τα κενά. Δίνει στα πράγματα την ιδιότητα που κατέχουν.
Γράφω γιατί έτσι ισορροπώ. Διαχειρίζομαι καταστάσεις, ανθρώπους, συναισθήματα. Και τελικά; Γράφω γιατί γράφω, δίχως εξηγήσεις και λεπτομέρειες. Γράφω γιατί δεν αντέχω να μη γράφω. Και την επόμενη φορά που θα σκεφτείς το γιατί, θυμήσου ότι γράφεις μόνο για σένα.
Γράφω για τον εαυτό μου!!