Σε μια εποχή που τα μιούζικαλ αποτελούν… είδος προς εξαφάνιση στη μεγάλη οθόνη (αν και η επιτυχία του La, La, Land έδωσε μια ανάσα στο είδος), ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης κι ένα δυνατό καστ μας εμφάνισαν ένα κλασικό, old-fashioned μιούζικαλ που μας μεταφέρει στην αμερικανική showbiz του 19ου αιώνα, αφηγούμενο –στα χαρτιά, τουλάχιστον- τον πολυτάραχο βίο και την πολιτεία του P.T. Barnum.
The Greatest Showman (2017) – Μιούζικαλ, 104΄
Σκηνοθεσία: Michael Gracey
Σενάριο: Jenny Bicks & Bill Condon
Πρωταγωνιστούν: Hugh Jackman, Michelle Williams, Zac Efron, Rebecca Ferguson, Zendaya
Η ιστορία του P.T. Barnum, ενός φιλόδοξου νέου στη Νέα Υόρκη του 1850 που κατόρθωσε να φτιάξει ένα φαντασμαγορικό τσίρκο με ποικιλία από νάνους και φρικιά μέχρι διάσημες τραγουδίστριες, διχάζοντας κοινό και κριτικούς αλλά αποσπώντας μεγάλη επιτυχία.
Δε θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, τον P.T. Barnum (1810-1891) ως τον πατέρα της σύγχρονης showbiz. Ιδιοκτήτης του περίφημου τσίρκου Barnum & Bailey, που λειτουργούσε από το 1871 μέχρι και τον περασμένο Μάιο (!), ο Barnum χρησιμοποίησε ανορθόδοξες και αμφιλεγόμενες μεθόδους για να φτάσει στην κορυφή, με πολλούς να τον κατηγορούν τόσο για εκμετάλλευση και διαπόμπευση των «καλλιτεχνών» του (οι οποίοι θεωρούνταν «φρικιά» καθώς διέθεταν ασυνήθιστα χαρακτηριστικά) όσο και για πλήρη έλλειψη ηθικής και προσβολή της νοημοσύνης του κοινού. Ο Barnum θριάμβευσε, εντούτοις, και αργότερα ασχολήθηκε και με την πολιτική.
Η ταινία βέβαια τα περιγράφει όλα αυτά (ή όσα απ΄αυτά περιγράφει, τουλάχιστον) με τελείως διαφορετικό τρόπο απ΄ότι πραγματικά συνέβησαν, και μια ματιά σε μια αντικειμενική βιογραφία του Barnum θα σας πείσει πως το σενάριο στην καλύτερη περίπτωση είναι γεμάτο ανακρίβειες και στην χειρότερη αποτελεί μια ψευδοβιογραφία, η οποία μόνο στα χαρτιά ακολουθεί τη ζωή ενός πραγματικού προσώπου.
Το καλό για την ταινία, βέβαια, είναι πως δε χρειάζεται να είναι ιστορικά ακριβής γιατί δεν έχει σκοπό να την πάρουμε στα σοβαρά. Όντως ένα τυπικό μιούζικαλ γεμάτο χαρούμενα τραγούδια, μουσικοχορευτικά νούμερα πάσης φύσεως και τραγουδιστές αφηγήσεις των μισών γεγονότων που περιγράφει, αποτελεί ουσιαστικά ένα πολύχρωμο χαρωπό πανηγυράκι, μια Γιουροβίζιον σερβιρισμένη σε κλίμα ταινίας εποχής. Σε μια τέτοια ιστορία, δε χωράνε «δράκοι» κι ο πρωταγωνιστής δε μπορεί ποτέ να είναι κακός, είναι λίγο περίεργος, υπερφιλόδοξος και επιφανειακός, αλλά «καλό παιδί», περιγραφή που φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, όπως ο Hugh Jackman (πολύ καλός σ΄ έναν χαλαρό κι ανάλαφρο για τα δεδομένα του ρόλο) και η Michelle Williams, προσφέρουν μια ένεση ποιότητας στην ταινία αν και δε χρειάζεται να κάνουν και πολλά. Την κάπως σοβαρή πλευρά του θέματος καλύπτει ο χαρακτήρας του Ζακ Έφρον, τον οποίο ο νεαρός ηθοποιός αποδίδει ικανοποιητικά.
Η άποψή του καθενός, επομένως, για το φαντασμαγορικό σόου σε στιλ Μπρόντγουεϊ που παρουσιάζει στην οθόνη ο πρωτάρης στη σκηνοθεσία Micheal Gracey, εξαρτάται από τις προσδοκίες του/της. Αν περιμένετε να δείτε μια καλοστημένη βιογραφία ενός σημαντικού, πλην άγνωστου στη χώρα μας, ιστορικού προσώπου, θα απογοητευτείτε οικτρά. Αν θέλετε απλά μια ευχάριστη ταινία με ωραία τραγουδάκια, χρώματα και κοστούμια μιας άλλης εποχής για να περάσετε το χρόνο σας, είναι ό,τι πρέπει. Άλλωστε, έγραψα και στην αρχή ότι το μιούζικαλ είναι ένα είδος που έχει σχεδόν εκλείψει στον κινηματογράφο (σε αντίθεση με το θέατρο που τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Μ. Βρετανία παραμένει σε υψηλά επίπεδα) και κάθε καλή προσπάθεια που γίνεται είναι ευπρόσδεκτη για τους πολυάριθμους φαν του είδους.
Η ιστορία του Barnum και του τσίρκου του είχε μεταφερθεί ξανά στην οθόνη το 1952 από το μεγάλο Cecil B. de Mille με τίτλο The Greatest Show on Earth κι απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ίσως η χειρότερη ταινία που κέρδισε ποτέ αυτό το βραβείο.
Βαθμολογία: 7/10