Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο αποκλειστικά και μόνο στην Νατάσσα Μποφίλιου.
Ήταν ένα πρωί, απλό σαν τα άλλα. Χάζευα στα social ώσπου η ματιά μου έπεσε στο παραπάνω. “Μεγαλώνουμε όλοι σ΄ αυτή τη ζωή με πεποιθήσεις, τις όποιες καλούμαστε να επαληθεύσουμε μέσα στα χρόνια που έρχονται. Μία από αυτές τις πεποιθήσεις…ιδιαίτερα οι γυναίκες, πρωτίστως οι γυναίκες είναι η πεποίθηση του ανήκειν. Να ανήκεις σε κάποιον. Πρώτα ανήκεις στον πατέρα σου. Μετά αρχίζεις να μοιάζεις στης μάνας σου που άνηκε στον πατέρα της και ύστερα στον πατέρα σου. Και αυτόν τον κύκλο τον συνεχίζεις και ανήκεις στον άντρα σου, στο αφεντικό σου…στους άλλους. Πέρασαν 10 χρόνια για να μπορέσω να ακούσω πραγματικά, να ακούσω τις φωνές των γυναικών αλλα και όλων των ανθρώπων που σε αυτόν τον φαύλο κύκλο λένε STOP. Και προσπαθούν να αλλάξουν αυτόν τον γαμημένο κύκλο. Το επόμενο τραγούδι λοιπόν ειναι για όλους τους δεμένους, για όλες τις δεμένες που ουρλιάζουν δυνατά και θα ουρλιάζουν αέναα αν χρειαστεί ΑΝΗΚΩ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ”. Αυτά ήταν τα λόγια της. Και μέσα από αυτά τα λόγια πολλές και πολλοί ξυπνήσαμε.
Και το τραγούδι ξεκινάει κάπως έτσι: Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρα του… Και τελειώνει: Τι με ρωτάς, τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις θες με κρατάς κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις. Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο…
Νόμιζα πως ότι αποζητούσα ήταν μια αίσθηση σταθερότητας, ασφάλειας και μονιμότητας.
Να θέλω να ανήκω κάπου, σε κάποιον. Αλλά μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ πως αυτή η ανάγκη μάλλον δεν υπάρχει πια ή δεν θα υπάρχει από ΄δω και πέρα.
Πολλές, πολλοί από εμάς, από εσάς σήμερα ξυπνήσαμε από τον λήθαργο.
Μεγαλώνουμε. Εγώ όσο μεγαλώνω, για όσο θα μεγαλώνω…θα ήθελα να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου. Θα ήθελα να κάνω ότι μου αρέσει χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Μεγαλώνοντας, θα ήθελα να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου, σε μένα, στην ελεύθερή μου βούληση. Σε ό,τι μου αρέσει να κάνω χωρίς να δίνω σε κάποιον εξηγήσεις (αλλά ακόμα και αν χρειαστεί να το κάνω, να βγαίνει φυσικά και αυθόρμητα).
Να συνεννοούμαι με τα βλέμματα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς πολλά-πολλά γενικώς. Να με αφουγκράζομαι καλύτερα και να μην με στήνω στον τοίχο, δημιουργώντας μου ενοχές.
Μεγαλώνοντας, αλλάζω. Εξελίσσομαι. Επιλέγω τι θέλω και τι όχι. Κάθε μέρα που ξημερώνει με πάει και κάπου αλλού. Με φτάνει σε ένα άλλο σημείο, που μπορεί μέχρι χθες να μην ήξερα ότι υπάρχει ή να μην το είχα σκεφτεί.
Και τώρα πια δεν εξαρτώμαι από κανέναν και τίποτα. Δεν μου αρέσουν οι εξαρτήσεις…Φαντάσου όταν κατάλαβα ότι αρχίζω να εξαρτώμαι στο τσιγάρο, το έκοψα μαχαίρι. Έτσι είμαι εγώ. Ελεύθερη πια.
Κι έτσι ελεύθερη όπως είμαι… επιστρέφω στη μοναξιά μου, που είναι επιλογή μου. Και ναι έχω την επιθυμία να μου κρατάει κάποιος το χέρι και να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, αλλά θέλω να μπορώ να αυτοπροσδιορίζω την ευτυχία μου.
Βάζω προτεραιότητες στη ζωή μου. Αποφασίζω εγώ γι΄ αυτήν. Επιλέγω και δεν με επιλέγουν
Γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι μόνος του ακόμα κι όταν είναι μόνος του.
