Όταν ήμουν μικρή συχνά άκουγα την μητέρα μου, να μου λέει πρόσεχε ή να μου απαγορεύει κάποια πράγματα, για να με προστατέψει όπως έλεγε και αντιδρούσα έντονα. Η απάντηση της ήταν πάντα η ίδια, «όταν θα γίνεις κι εσύ μαμά θα με καταλάβεις». Έτσι κι έγινε μόλις έγινα μητέρα, αυτόματα και ασυναίσθητα, άρχισα κι εγώ να λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο απέναντι στα παιδιά μου, είναι το λεγόμενο ένστικτο που έχουμε σαν γονείς.
Ως βρεφονηπιοκόμος όμως, έμαθα να λειτουργώ διαφορετικά, ναι μεν να τα προστατεύω αλλά κυρίως να μάθω στα παιδιά πώς να προστατεύονται μόνα τους, να τους δείξω δηλαδή τον τρόπο. Όπως επίσης κατάλαβα πως το κάθε παιδί μαθαίνει διαφορετικά, γιατί είναι μοναδικό και χρειάζεται το χρόνο του.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο πολύ επηρεάζουμε την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού μας και πόσο ψυχοφθόρο είναι για εμάς τους ίδιους.
Πως επηρεάζουμε το χαρακτήρα των παιδιών με την υπερπροστασία:
- Να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν θα ζει στην πραγματικότητα, αλλά στο περιβάλλον που εμείς δημιουργήσαμε γι’ αυτό, έτσι ώστε να μη γνωρίζει πως θα αντιμετωπίσει μια κατάσταση όπως ακριβώς είναι και να θεωρεί πως δεν είναι ικανό να τα καταφέρει.
- Να μην έχει αυτοπεποίθηση, που είναι αποτέλεσμα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.
- Να μην ρισκάρει. Θα φοβάται να κάνει πράγματα γιατί θα πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει.
- Να μην δοκιμάζει όλες τις δεξιότητες. Να σκαρφαλώσει για παράδειγμα σε ένα δέντρο, αν όμως ο γονιός φοβάται να μην πέσει, δεν θα το αφήσει να το κάνει ποτέ.
- Να αποκτήσει πολλές φοβίες.
- Να δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με άλλα παιδιά στο παιχνίδι.
- Να το πνίγουμε και να μην το αφήνουμε να είναι πραγματικά χαρούμενο.
- Να μην είναι τελικά ποτέ ο χαρακτήρας του.
Πως πρέπει να συμπεριφερθούμε χωρίς να είμαστε υπερπροστατευτικοί:
- Να τα καθοδηγούμε με σωστό τρόπο χωρίς να το πιέζουμε και να απαγορεύουμε.
- Να συζητάμε και τις αρνητικές, αλλά και τις θετικές συνέπειες σε κάτι που κάνει και το φοβόμαστε.
- Να είμαστε διαλλακτικοί και όχι απόλυτοι και αυστηροί.
- Να έχουμε τον έλεγχο αόρατα. Αν πέσει και χτυπήσει για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να τρέξουμε αμέσως δίπλα του, για να το βοηθήσουμε ή να το μαλώσουμε, το αφήνουμε να το αντιμετωπίσει μόνο του.
- Να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τους δικούς μας φόβους μαζί του και όχι απλά να τους μεταδίδουμε.
- Να γίνουμε για λίγο παιδί να μπούμε δηλαδή στη θέση του.
- Να το μάθουμε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή.
- Να του μάθουμε πώς να επιβιώνει και να είναι δυνατό.
Εννοείται πως δεν θέλουμε να πάθει κακό το παιδί μας, όπως εννοείται πως θέλουμε να είναι χαρούμενο, να απολαμβάνει τα παιδικά του χρόνια, να αποκτά δεξιότητες και να φτάνει ψηλά. Κι όπως έλεγαν οι παλιοί, αν δεν πάθει δεν θα μάθει.
Με αγάπη προς τους γονείς & τα παιδιά
One Comment
Ανώνυμος
Πολυ ωραιο αρθρο!!Μπραβο σας!