Αγαπημένε μου εαυτέ,
Εεε εννοώ αγαπημένε παλιέ εαυτέ μου… Δε θα πω πως μου έλειψες, δε μου έλειψε το συναίσθημα που μου έδινες, ούτε η παρουσία σου στο κρεβάτι. Δε μου έλειψε η συντροφιά μήτε κι η κρύα καρδιά μου. Δε μου έλειψε η μουσική στο τέρμα, η μουσική στα ακουστικά που τότε μ’ έκανε να μη σκέφτομαι. Δε μου έλειψαν τα βράδια που έκλαιγα στον ύπνο μου και μετά άναβα τσιγάρο και ήλπιζα να μη ξυπνήσω. Ήλπιζα να ήταν ένα όνειρο αλλά δεν ήταν. Δε μου έλειψε τίποτα. Δε μου έλειψες εσύ. Δε μου έλειψες καθόλου. Αλήθεια σου λέω. Και τώρα καθώς γράφω θυμάμαι τον ήχο της φωνής σου εαυτέ μου. Θυμάμαι και τα αναφιλητά σου. Πώς σε κατάντησαν έτσι;
Έδωσες έστω και λίγη σημασία;
Ναι σε εσένα μιλάω. Και από να αρχίσω πια; Έτσι κι αρχίσω να μιλώ εσύ, ναι εσύ που διαβάζεις τώρα τα γραπτά μου θα φύγεις. Θα θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.
Πονάει ε; Κι εγώ πόνεσα.
Αλλά δεν έχω παράπονο. Ήταν όλοι εκεί… Η μαμά, ο μπαμπάς, η αδελφή μου, η Μαρία, η Άννα, η Κατερίνα, η Εύα…Και ο Νίκος, αυτός που γνώρισα τόσο ξαφνικά. Και ήταν όλοι εδώ και σήμερα, αυτή τη στιγμή που αναλογίζομαι τι συνέβη ετούτη τη χρονιά, νιώθω τόσο μα τόσο τυχερή. Τυχερή που είμαι εδώ και τυχερή που τους έχω.
Και τελικά ποια είναι η οικογένειά σου;
Θα είναι δίπλα σου σε κάθε σου βήμα κι απόφαση -σωστή ή λανθασμένη-, δε θα σε κατακρίνει ποτέ, αλλά θα σε βοηθήσει να δεις τον σωστό δρόμο για σένα. Μπορεί εσύ να περνάς κάποιο μεγάλο ζόρι, αλλά συγχρόνως θα το βιώνει κι αυτή μαζί σου. Θα σου δώσει τη δύναμη που έψαχνες απεγνωσμένα παντού κι όμως αυτή η δύναμη ήταν κρυμμένη στους πιο κοντινού σου ανθρώπους. Πάντοτε θα συμβολίζει το πιο πολύτιμο πράγμα για σένα, είναι εκείνη η θαλπωρή κι η ζεστασιά που προσφέρει η οικογένειά σου κάθε φορά που θα γυρίζεις σπίτι, είναι αυτή που κάνει το σπίτι πιο όμορφο άλλωστε. Ακόμη και το πιο σοβαρό πρόβλημα, δε θα καταλάβεις πόσο γρήγορα θα το ξεπεράσεις με τη βοήθεια της οικογένειάς σου. Ακόμη και το πιο πικρό ποτήρι που η ζωή θα σου κεράσει, θα το γευτείς με μεγάλη χαρά χωρίς δισταγμό, διότι εκείνη θα είναι εκεί για να σε βοηθήσει να μη νιώσεις ούτε λεπτό την πίκρα. Θα σε συνοδεύει στις χαρές, αλλά θα σου κρατάει το χέρι όταν θα είσαι μέσα στην καταιγίδα. Όλα θα τα περνάτε μαζί.
Στη ζωή σου θα γνωρίσεις πάρα πολύ κόσμο. Θα έρχονται άνθρωποι και θα φεύγουν συνεχώς. Αμέτρητες σχέσεις, που θα λήξουν ή θα κρατήσουν για πολύ. Φίλοι, κολλητοί θα έρθουν, αλλά και θα φύγουν, μπορεί νωρίς, μπορεί κι αργά, η οικογένειά σου όμως δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ. Με κάθε τρόπο θα είναι κοντά σου. Κι εσείς είστε η οικογένεια μου.
Υ.Σ.
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου, όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση. Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι.
Ευχαριστώ που είμαι φίλος, σύντροφος και κόρη σου… σ’ αγαπάω!
