Καλή χρονιά να ευχηθούμε, ολόψυχα, σε όλες και όλους. Μπορεί το 2022 να μη μοιάζει πολλά υποσχόμενο και η όποια αισιοδοξία μετά τα όσα έχουμε δει τα δύο τελευταία χρόνια να είναι, δικαιολογημένα, συγκρατημένη, ωστόσο ελπίδα υπάρχει. Εύχομαι αυτή η χρονιά να φέρει επιτέλους αυτά που θέλουμε, με πρώτο και καλύτερο, υγεία για όλους μας.
Στο κινηματογραφικό διά ταύτα, τώρα, θα μιλήσουμε για τρεις ακόμα ταινίες που κυκλοφόρησαν στο τέλος της χρονιάς που μόλις μας αποχαιρέτησε, τρεις πολύ διαφορετικές ταινίες, η καθεμιά με το δικό της ενδιαφέρον.
The French Dispatch του Wes Anderson – Δράμα/κωμωδία, 108’
Με τους: Timothée Chalamet, Tilda Swinton, Benicio Del Toro, Léa Seydoux
Τρεις ανορθόδοξες ιστορίες από μια φανταστική πόλη της Γαλλίας, κάπου μέσα στον 20ό αιώνα, ξεδιπλώνονται με αφορμή το θάνατο του Αμερικανού εκδότη της τοπικής εφημερίδας.
Οι ταινίες του Wes Anderson (Grand Budapest Hotel) ακολουθούν μια γνωστή, επιτυχημένη συνταγή που τις ξεχωρίζει: έντονα χρώματα, ρετρό ατμόσφαιρα, απαλή μουσική που σε ταξιδεύει (διά χειρός Alexandre Desplat), και μια ιστορία πολύ ανθρώπινη, σουρεαλιστική και αλλόκοτη που αναδεικνύει τα πάθη, τη δημιουργικότητα αλλά και τις αδυναμίες του είδους μας. Ακριβώς αυτή τη συνταγή ακολουθεί κι αυτή η ταινία, μόνο που η ιστορία δεν είναι μία ενιαία, αλλά τρεις, σαν ένα ιδιότυπο σπονδυλωτό φιλμ, περιστοιχισμένο από ένα καστ γεμάτο αστέρες. Ισορροπώντας ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, τη λογική και το συναίσθημα, η ταινία εξερευνά το χωροχρόνο προσπαθώντας να περάσει διαχρονικά μηνύματα για την τέχνη, την αγάπη, τη ζωή και το θάνατο, με έναν όμορφο, νοσταλγικό τρόπο. Και τα καταφέρνει, ακόμα κι αν τα νοήματα ενίοτε χάνονται μέσα στο σουρεαλιστικό κόσμο του Άντερσον, δημιουργώντας μια ευχάριστη, ανάλαφρη, όμορφη ταινία που ωστόσο υστερεί των καλύτερων εγχειρημάτων του δημιουργού της. 7.5/10
Spiderman: No Way Home του Jon Watts – Superhero/fantasy, 148´
Με τους: Tom Holland, Zendaya, Benedict Cumberbatch, Willem Dafoe
Όλος ο πλανήτης γνωρίζει πια την ταυτότητα του Spider Man, με δυσάρεστες συνέπειες για τον ίδιο και τους οικείους του. Επομένως, προσπαθεί με τη βοήθεια του Dr. Strange να επέμβει στο παρελθόν για να το αλλάξει, με επικίνδυνες όμως παρενέργειες.
Ο έφηβος “άνθρωπος-αράχνη” αποτελεί έναν από τους λιγότερο αγαπημένους μου σούπερ ήρωες του σύμπαντος της Marvel, ωστόσο αυτή η ταινία δικαιώνει τις προσδοκίες. Με μια μίξη παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, και χάρη σ´ ένα καστ με μεγάλη πληθώρα αγαπημένων ηθοποιών και χαρακτήρων, ο νέος Spiderman αποτελεί ίσως την καλύτερη ταινία του ανανεωμένου franchise (με τον Tom Holland, δηλαδή, στον ομώνυμο ρόλο), και το σενάριο στοχεύει τόσο στους νέους όσο και στους παλιούς φαν, προσφέροντας συνδυασμό δράσης, χιούμορ και νοσταλγίας. Τα παιχνίδια με το χρόνο έχουν την τιμητική τους, οι πιο σοβαρές, ανθρώπινες στιγμές δεν πείθουν ιδιαίτερα, ωστόσο η ώρα περνάει κάτι παραπάνω από ευχάριστα και οι εκπλήξεις/ανατροπές της ταινίας είναι τόσο ευπρόσδεκτες όσο και σωστά δομημένες. Δεν προσφέρει κάτι καινούριο στο κεφάλαιο Marvel, αλλά αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη για τους οπαδούς του είδους. 7/10
Ο Οίκος Gucci του Ridley Scott – Βιογραφία/δράμα, 155´
Με τους: Lady Gaga, Adam Driver, Jared Leto, Salma Hayek, Al Pacino
Ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι βασιλεύουν ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας Γκούτσι, του πασίγνωστου ομώνυμου οίκου μόδας, και ακόμα και ένας φόνος δε θεωρείται αδιανόητος.
Ένα φιλόδοξο εγχείρημα από τον πολύπειρο Ρίντλεϊ Σκοτ (Blade Runner, Moνομάχος), ο οποίος συνεργάζεται ξανά φέτος με τον Adam Driver, μετά την Τελευταία Μονομαχία, αυτή τη φορά σε μια δαιδαλώδη βιογραφία για το βίο και την πολιτεία των ιδρυτών και των κληρονόμων του Γκούτσι, ενός από τους πιο επιτυχημένους οίκους μόδας στην ιστορία, συνώνυμο του γκλάμουρ και της χλιδής. Τα μέλη της οικογένειας είναι γεμάτα διαφορετικές φιλοδοξίες, απληστία, πλήρη απουσία ενδοιασμών ή συναισθηματισμού, και δε διστάζουν να καταφύγουν σε ακραίες λύσεις προκειμένου να κυριαρχήσουν στη “σκακιέρα” του οίκου. Εξαιρετικό καστ που αποτελεί το βασικό ατού της ταινίας, αλλά μάλλον κουραστικό σενάριο, ανούσια μακροσκελές, και χωρίς ούτε έναν έστω ελάχιστα συμπαθή χαρακτήρα δυσκολεύεται να σε κρατήσει. Το σενάριο συχνά αποπροσανατολίζεται και μακρυγορεί σε ξεσπάσματα και επιμέρους πλοκές, ενώ έχει κατηγορηθεί για πολλαπλές ιστορικές ανακρίβειες. Η στιβαρή σκηνοθεσία του Σκοτ και οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες διασώζουν το σύνολο, ωστόσο είναι σαφές πως η ταινία αποτυγχάνει να πετύχει αυτά που ήθελε. 6,5/10
