Πιστεύω στο ροζ.
Πιστεύω στα φιλιά, στα παθιασμένα φιλιά.
Πιστεύω στις αγκαλιές.
Όχι σε αυτές που κρατάνε λίγο…
Σε αυτές που ο άλλος σε κοιτάει και σου ξεδιπλώνει τη ψυχή του.
Πιστεύω σε έναν κόσμο βαθιά ρομαντικό.
Τον έχω φανταστεί τόσο που νομίζω πως υπάρχει.
Αν θες μπορούμε να ταξιδέψουμε μαζί.
Μπορούμε να συζητάμε, να πίνουμε κρασί-από εκείνο το ροζέ- και να γελάμε.
Να ξεκινήσω εγώ τη συζήτηση; Τι λες; Ξέρεις, οι σκέψεις μου είναι ανάκατες. ”Παίζουν” μέσα στο μυαλό μου. Και τώρα που σε κοιτάω στα μάτια…να…μου ήρθε μια ιδέα.. Είσαι πολύ όμορφη όταν χαμογελάς. Είσαι όμορφη όταν είσαι ακομπλεξάριστη, δίχως μέικ-απ, κραγιόν και φανταχτερά ρούχα. Η ομορφιά μίας γυναίκας δεν βρίσκεται στο πρόσωπό της αλλά αντανακλάται στην ψυχή της. Κι εσύ; Εσύ έχεις την πιο όμορφη ψυχή που έχω γνωρίσει.
Αλλά ας το πάρουμε απ’ την αρχή: Κάποτε ήρθαν στη ζωή μου κάποιες γυναίκες, κάποιες αληθινές γυναίκες. Έβαλαν το μυαλό μου σε τάξη. Ποιος να το φανταζόταν; Εμένα σε τάξη; που η κάθε είδους τακτικότητα και το πρόγραμμα μου προκαλεί άγχος. Εγώ κάποτε νόμιζα πως ομορφιά είναι οι μπογιές, οι ψεύτικες βλεφαρίδες και τα στενά ρούχα. Ποιος; Εγώ; Που τώρα πιστεύω πως η ομορφιά είναι μόνο εσωτερική. Όλα τα άλλα είναι παρωδικά, εφήμερα. Πάνε κι έρχονται.
Κι από τότε ήρθαν στην ζωή μου πολλές γυναίκες, πολλά κορίτσια.
Ήρθε η Μαρία με τη Κατερίνα, η Άννα με την Εύα, η Σόφη, η Ραφαέλα και άλλες αμέτρητες.
Ήταν όλες πανέμορφες. Είχαν εκείνη την ομορφιά που λες: όχι, εγώ δεν μπορεί να ανήκω εδώ.
Είσαστε τόσο όμορφες κορίτσια μου.
Δεν μιλώ για δέρμα αψεγάδιαστο, για χείλη μεγάλα και σώματα μοντέλων. Μιλώ για την ψυχή. Θυμάμαι κάθε φορά που κάτι γινόταν όλες έτρεχαν σαν αστραπή- όσο μακριά και κοντά κι αν ήταν-. Και κάθε τέτοια φορά ένιωθα ευγνώμων, χαρούμενη που ήταν τα δικά μου κορίτσια, η δική μου οικογένεια.
Αυτή είναι η φίλη μου που μια φορά κι έναν καιρό ήρθε αντιμέτωπη με πολλά. Κάποιες δέχτηκαν βία- ψυχολογική και σωματική. Δε μίλησαν. Άλλες πόνεσαν από έναν χωρισμό και από μία δήθεν αγάπη. Υπήρχε και αυτή η μία που απογοητεύτηκε απ’ τους ανθρώπους.
Όλα αυτά είστε εσείς.
Ξέρεις, αγαπώ εκείνα τα υπέροχα εκφραστικά μάτια σου, το χαμόγελό σου. Λατρεύω τη γκρίνια σου και τα νεύρα σου. Αγαπώ μέχρι και τις τάσεις φυγής σου. Τα αγαπώ όλα.
Και όποιος και αν προσπάθησε να σε αλλάξει, να σε κάνει να κουραστείς ή να αλλοιώσει τα υπέροχα χαρακτηριστικά σου δεν τα κατάφερε. Και δεν κατάφερε να σταματήσει την ψυχή σου να βγαίνει λαμπερή μέσα από το βλέμμα σου.
Και μια φορά και ένα καιρό θα τα σκεφτόμαστε αυτά και θα γελάμε. Και θα σου λέω «θυμάσαι που στα ΄λεγα;». Γιατί μέσα από εδώ θέλω να σου πω και αυτό: πως πάντα δεν είχα τίποτα να διορθώσω πάνω σου. Και κάποιες φορές που σου έκανα μακιγιάζ ήταν για να μην σου χαλάσω το χατίρι και να σου ικανοποιήσω την κοριτσίστικη βλακεία σου. Γιατί είσαι όμορφη όπως ακριβώς είσαι.
Σ΄ αγαπάω όπως ακριβώς είσαι.
Υ.Γ: Για όλα τα κορίτσια της ζωής μου!!!