Ίσως να μη θυμάσαι τίποτα από μένα. Ίσως να ‘χεις ξεχάσει τον τρόπο που γελάω και τον ήχο της φωνής μου.
Ίσως να ‘χεις ξεχάσει ότι πίνω γλυκό τον καφέ μου κι ότι το αγαπημένο μου γλυκό είναι το μπανόφι (εκείνο που μου έφτιαχνες).
Δεν είμαι η πρώτη σκέψη σου το πρωί κι ίσως να περνούν και μέρες χωρίς να με σκεφτείς.
Μα τι λέω; Με έχεις ξεχάσει. Σ’ έχω ξεχάσει.
Δε θυμάσαι πότε είναι τα γενέθλιά μου, πώς λένε την καλύτερή μου φίλη και τι νούμερο παπούτσια φοράω.
Έχεις ξεχάσει πώς είναι να σου χαϊδεύω τα μαλλιά, να σε κοιτάω στα μάτια και να σε φιλάω.
Έχεις ξεχάσει πώς είναι να σ’ ερωτεύονται…
Κι ίσως τελικά, το μόνο που θα σου λείπει από μένα, να είναι αυτό. Να είναι ο τόσο αφοπλιστικός μου τρόπος να σε ερωτεύομαι.
Κι ίσως το μόνο που έμεινε απ’ αυτόν, από εμάς, να είναι ένα τραγούδι.
Το τραγούδι μας. Όλα τ’ άλλα ίσως ξεχαστούν, όμως το τραγούδι μας θα σου θυμίζει πάντα κάτι από το τότε.
Κάθε φορά που θα το ακούς, θα με φέρνεις στη σκέψη σου.
Θα με βλέπεις μπροστά σου. Θα με ακούς να στο τραγουδάω. Θα το ακούς και θα θυμάσαι.
Θα θυμάσαι πόσο όμορφο ήταν να σ’ ερωτεύομαι. Πόσο όμορφο ήταν το “μαζί” μας. Θα το ακούς και θα θυμάσαι πώς ήσουν. Ποιος ήσουν… Ήσουν…
Συνέχισε εσύ την πρόταση…
Και μην μου το πεις.
Σκάσε ένα χαμόγελο και προχώρα.
Εγώ σήμερα σε συγχώρησα.
Έγραψα για σένα, έγραψα κάτι όμορφο για εσένα.
Δεν έχει δάκρια πια.
Τώρα τραγουδάμε, τραγουδάμε και (χαμο)γελάμε…!
Και πάει κ η υπόσχεση…Είχα δώσει κι ακόμη μία υπόσχεση, μάλλον αυτή είχε δοθεί σε εμένα καθώς ποτέ δεν κατάφερνα να την ελέγξω. Να μιλάω· πάντα, σε οποιονδήποτε και για οτιδήποτε. Να μην κρατάω τίποτα μέσα μου, να μη σωπαίνω, να μη δικαιολογώ. Γιατί κάθε φορά που κάποιος φέρεται σκάρτα κι εσύ σκύβεις το κεφάλι και δε μιλάς, δίνεις ένα χαστούκι στον εαυτό σου και το δικαίωμα στον άλλον να σου δώσει άλλα πέντε.
Με ‘σένα με πρόδωσα διπλά. Γιατί δε μίλησα όταν έπρεπε και γιατί κατά συνέπεια έχω κάτι να μετανιώνω. Κι ίσως κι αυτός να είναι κι ο λόγος που ακόμα σε κουβαλάω μέσα μου, που δεν ξεθώριασες κι ούτε φαντάζει κι άμεσα εφικτό το να σβήσεις μαγικά απ’ τη μνήμη μου. Εμείς οι δύο βλέπεις έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς κι αν δεν κλείσουν, δεν τελειώνει το κεφάλαιο.
Οι άνθρωποι στον έρωτα γινόμαστε χαζοί, πραγματικά ανόητοι, τυφλοί, κουφοί, τα πάντα εκτός λειτουργίας. Κοιτάμε ως εκεί που μας βολεύει και βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε. Άλλωστε ένα μεθύσι είναι ο έρωτας με hangover δυνατό, που όταν πια συνέλθεις αναρωτιέσαι τι μαλακίες έχεις κάνει.
Και ποια είμαι εγώ που θα ξεφύγω απ’ τον κανόνα; Κατέβαζα μπουκάλια καψούρας και πάθους και με θολή κρίση και ματιά, εξιδανίκευα ό,τι είχα απέναντί μου, το αντικείμενο του πόθου μου, δηλαδή εσένα.
Μέχρι που άρχισα να ξεσουρώνω κι η εικόνα να καθαρίζει, μόνο που ο εγωισμός μου κι η περηφάνια μου ήταν τόσα που δε μου επέτρεπαν να παραδεχτώ πως είχα πέσει έξω…
Έτρεχα πίσω από κάθε λάθος σου να το διορθώσω, πίσω από καθετί που έριχνες, να το προλάβω πριν πέσει και σπάσει κι όταν ακόμα έπεφτε να το κολλήσω και να προσποιηθώ πως δεν έσπασε ποτέ. Ήμουν εκεί για ‘σένα πριν από ‘σένα, ήμουν εκεί για εμάς χωρίς εμάς.
Δεν ξέσπασα, δεν έβρισα, δε φώναξα. Τα κατάπινα υστερικά όλα, μη χαλάσω την εικόνα του ιδανικού, την εικόνα ενός έρωτα που δεν ήμουν διατεθειμένη να θυσιάσω κι ας μην υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ. Ήμουν εκεί…πάλι εκεί…
Πήρα την ανωτερότητά μου.
Έφυγα.
Κι έμεινε μέσα ο θυμός να μου θυμίζει πως δεν τελείωσα μαζί σου, να μη με αφήνει να σε ξεπεράσω. Τα συναισθήματα βλέπεις είναι κύκλος, ο θυμός κάποια στιγμή θα κοπάσει, θα γίνει πόνος, κι ύστερα θλίψη κι ύστερα λησμονιά και τέλος πάλι έρωτας· κι αυτό είναι που τρέμω πιο πολύ απ’ όλα.
Κι όλες οι λέξεις και τα συναισθήματα που έθαβα μη βγουν και σπάσουν την εικόνα σου, γίνανε τέρατα απ’ αυτά που ξαπλώνουν το βράδυ πλάι μου και κάνουν την απουσία σου, παρουσία, βαθιά κι αποπνικτική. Να σε κουβαλάω ακόμα μέσα μου, να μην μπορώ να σε μισήσω και να με μισώ διπλά γι’ αυτό.
Γι’ αυτό έγραψα απόψε για σένα.
Ποιος να μου το ΄λεγε ότι ένα βράδυ του Μάη θα έγραφα για σένα.
Εγώ για σένα;
Εγώ; Σ’ ένα μέρος που δε πήγαμε μαζί…
Σ’ ένα μέρος σ’ εσένα άγνωστο.
Τελικά σήμερα έγραψα για μένα.
Μόνο για μένα!
